In de 15 seconden die ik nog over had, afgelopen dinsdagochtend voordat ik moest rennen om de bus van 7.49 te halen, zocht ik, zonder succes, naar de headset van mijn telefoon. Eigenlijk ben ik nooit iets kwijt, want alles heeft bij mij een vaste plaats. Er zijn bijzonder weinig momenten dat ik verzuim iets op die vaste plaats op te ruimen. Ik wist dus ook dat er een goede verklaring moest zijn voor het ontbreken van mijn headset op de vaste plaats die hij hier al heel lang inneemt. Wat die verklaring was, kon ik echter om kwart voor 8 's ochtends niet bedenken.
Ik besefte daarentegen goed dat die verklaring me ook naar de huidige verblijfplaats van mijn headset zou leiden. Dus de rest van de dag was ik er bewust of onbewust vaak mee bezig. Ik herinnerde me het laatste moment dat ik hem had gebruikt. Dat was al even geleden. 3 januari, op de weg van mijn laatste tentamen naar huis. Helaas was dat nog geen verklaring van zijn verdwijning. De tas die ik toen bij me had, heb ik sindsdien namelijk nog bijna dagelijks gebruikt. En hij kan vanuit die tas alleen maar door mij naar zijn vaste plaats in mijn kamer zijn verplaatst. Geen verklaring dus, en nog steeds geen oplossing.
Toen ik mijn tas tussen de colleges door even binnenstebuiten moest keren omdat mijn Labello tussen alle spullen was verdwenen, klaagde ik tegen E. die naast me stond over mijn headset. Ik zei dat ik helemaal niet chaotisch ben, en nooit wat kwijt raak, dus dat ik geen ervaring heb met dit soort situaties en ook geen idee heb hoe ik mijn headset terug moet gaan vinden. Ik vertelde dat ik me nog wel herinnerde wanneer ik hem voor het laatst had. Maar dat mijn wat-te-doen-als-je-iets-kwijt-bent-kennis na dat punt ook meteen weer ophoudt. Zij kon me er uiteraard ook niet bij helpen.
Rond lunchtijd zaten E. en ik met nog 3 studiegenootjes aan een tafel te eten. Na onze boterhammen/broodjes/soep bood M. ons een stophoestje aan. Tijdens het aannemen van het snoepje draaiden de raderen in mijn hoofd razendsnel:
ik heb nog een rol stophoest ergens, want die heb ik gekocht toen ik samen met mijn moeder naar de verjaardag van mijn opa ging. Ik was toen eigenlijk ziek, en bleek later een zware keelontsteking te hebben. Ik ging toen op het station iets kopen om op te zuigen, want mijn keel deed zo'n pijn, en koos een rol stophoest. De twee weken na die dag heb ik ziek op bed of op de bank gelegen, en heb die stophoestrol nooit uit het kleine voorvakje van de tas gehaald die ik die dag meehad. We gingen die dag met de trein, en ik moest fietsen van en naar het station. Waarschijnlijk heb ik toen mijn headset meegenomen om muziek te kunnen luisteren tijdens mijn reis. Waarschijnlijk kan ik mijn headset naast de rol stophoest in het voorvak van die tas, die weer netjes op zijn vaste plek in mijn kast staat, vinden!
Enthousiast riep ik naar E. dat ik wist waar ik mijn headset moet zoeken, waarna ik het verhaal wat zich vlak daarvoor op sneltreinvaart in mijn hoofd had afgespeeld uitlegde...
Herinneren waar je kwijtgeraakte headset is, alleen maar door een aangeboden snoepje.
Wat een bijzondere dingen het menselijk brein allemaal wel niet kan...
