Hoe vrouwen voetbal kijken...

... Leuk, dat de Nederlandse vlag terugkomt in de kraag van hun shirtjes! Wie zou die ontworpen hebben? ...

Oranje-koorts

Gisterenavond kwam ik om 21:00 uit het groepsleslokaal in de sportschool. Het stond nog 0-0. Opgelucht dat Italië nog niet voor stond, ging ik me omkleden, stapte vervolgens op de fiets en reed naar huis.

Doodse stilte heerste op straat. Heel Nederland keek naar de wedstrijd. Geconcentreerd luisterde ik terwijl ik langs wat huizen fietste of ik gejuich kon horen. Nee. Niks...

Op het moment dat ik mijn flat binnenstapte weergalmde het door de hal. Door de echo was niet te bepalen of het een enthousiaste 'aaaaaaaahhh' of een teleurgestelde 'oehhhhhh' was. Mijn hart maakte een sprongetje en snel trok ik een sprintje naar boven, ik snelde me naar mijn TV en zapte naar de juiste zender: 2-0 stond het, voor ''ons''... (de 1-0 miste ik waarschijnlijk, omdat ik toen over een fabriekenterrein reed)
Ons. Ja. Ik hou wel van die zeldzame saamhorigheid. Het gebeurt immers niet vaak dat alle Nederlanders hetzelfde willen.

Zappend tijdens de rust kwam ik langs damesvoetbal in lingerie, langs talloze oranje-ringtones en als kers op de taart zond TMF 'we are the champions' uit. Heerlijk.

In de tweede helft zongen duizenden Hollandse monden 'Hup Holland Hup' en later ook nog ons volkslied. Ook kwam de 3-0, ondanks de verwoede pogingen van Italië om de nederlaag te beperken.

Een wedstrijd die door velen als onmogelijk-te-winnen werd beschouwd, is door het Nederlandse team vol glorie gewonnen. De oranjefans waren uitzinnig van blijdschap, maar in de interviews ontbrak deze uitzinnigheid bij de spelers. Dit was nog maar één overwinning, en ze gaan voor het kampioenschap.
Dat klinkt goed, vinden jullie ook niet?

Nou, één ding is zeker: ik had nooit verwacht dat ik gisterenavond voetbal-kijkend op mijn bank zou eindigen... En stiekem kijk ik nu al uit naar onze volgende wedstrijd...
Het is duidelijk...: mijn oranje koorts is weer een graadje gestegen.