De laatste dag

Morgen is mijn laatste dag op school. Tenminste, mijn échte volledige lesdag. Vanaf donderdag ben ik vrij en na de vakantie heb ik nog een week facultatieve lessen, wat betekent dat ik waarschijnlijk nog geen 10 uur op school zit. Dus is morgen mijn laatste dag. Want na die facultatieve week beginnen de examens.

Over een maand ben ik al bijna klaar. Heel onwerkelijk is dat. Gelukkig kan ik de laatste tijd wat positiever naar die examens kijken, ik mag allemaal 4en halen en dan slaag ik nog. Hoewel een 4 voor economie nog erg hoog gegrepen vind maak ik me er niet meer heel erg druk om. Ik bén niet perfect en hoef dus ook niet alleen maar voldoendes op mijn lijst te hebben. Met een 1 voor mijn economie ben ik nog steeds geslaagd, dus waarom zou ik me zorgen maken?

Maar goed; die laatste dag... Het is heel dubbel. Ik roep al maanden dat ik blij zal zijn als ik van 'die kutschool' af ben. Ik irriteer me mateloos aan de huidige onderbouw en zie niet hoe deze kleuters ooit tot 'de top van ons land' kunnen behoren, want dat schijnen vwo-leerlingen te worden. Ook in mijn klas zitten een aantal van deze kleuters. Hun gedrag is soms nog benéden het peil van die irritante onderbouwers. Zij zullen dus ook wel geen minister of staatssecretaris worden.
Wat ik wel ga missen zijn de leuke contacten. Met mijn klasgenootjes (die niet in hun kleuterjaren zijn blijven hangen) enzo natuurlijk, maar ook met de leraren. Het 'hoi' wat ik vaak op de gangen krijg toegeworpen van lerare(sse)n die ik al jaren niet meer heb maar nog steeds in mij geïntereseerd zijn doet me vaak goed. En de vrienden en vriendinnen die ik in de afgelopen 6 jaar heb gemaakt natuurlijk ook.
Natuurlijk zijn er talloze vervelende dingen gebeurd en heb ik de onderbouw zo ongeveer verdrongen. Toch zijn veel herinneringen positief, en ik weet, uit ervaring mbt de basisschool, dat deze herinneringen na een tijdje gaan overheersen.

Ooit zal ik dus op mijn laatste dag terugkijken als een verdrietige gebeurtenis.

Maar niemand neemt het mij toch kwalijk als ik morgenmiddag om kwart over 4 even een megagroot feestje voor mezelf ga geven hè!?

Kleintje

Kleintje was de muis die wij de komende twee weken te logeren zouden hebben gekregen. En Kleintje was leuk. Kleintje kon heerlijk in een holletje in je arm gaan liggen slapen, of liefkozend knabbelen op het topje van je vinger.
Maar dat was vorig jaar. Vorig jaar hebben we een week in oktober op Kleintje gepast. Toen was Kleintje leuk.

Nu werd Kleintje vrijdagavond bij ons binnen gebracht met de boodschap dat we hem maar moesten bewaren als hij dood zou gaan. Wij dachten toen nog dat het een geintje was..
Zaterdagmiddag begon Kleintje opeens raar te doen, hij werd heel stil, en leek epileptische aanvallen te hebben. Daarna ging het eigenlijk alleen maar bergafwaarts. Hij at niet meer en dronk niet meer, liep alleen wat rond in zijn kooi. Zondagochtend lag hij op zijn zij, langzaam ademend, nog steeds schokkend, en moe van het vechten tegen zijn dood. Soms kreeg hij weer energie waarmee hij dan een stukje liep, even over zijn randje heenkeek of wat piepte, maar de oorzaak van deze aandachtstrekkerij was geen honger. De dood wachtte op ons Kleintje.
's Avonds heb ik Kleintje, inmiddels op sterven na dood, met een rietje water geprobeerd te voeren, maar de kracht het door te slikken ontbrak bij hem. Daarna heb ik nog ruim een half uur bij hem gezeten, rustig aaiend, fluisterend dat het goed was, dat hij mocht gaan.

Een uur nadat ik hem terug heb gelegd overleed Kleintje; een muis waar ik eigenlijk niets mee heb gehad, tot zijn laatste drie dagen aanbraken.
Nu is hij dood en voelt het toch alsof ik wat kwijt ben geraakt. Alsof ik iets belangrijks ben verloren. Stom eigenlijk.
Want wie hecht zich nou aan een logeer-muis?