Droomverhaal.

Mensen die mij goed kennen, weten dat ik ooit een boek wil schrijven. Dat een uitgeverij, ergens in de komende tientallen jaren van mijn leven, mijn boek gaat uitgeven. Maar dat de inspiratie tot nu toe wat ontbreekt. Ik hoef er niet beroemd mee te worden ofzo. Maar dat mag natuurlijk wel. En ook niet rijk. Maar mag ook wel. Als het boek er maar komt. Het is gewoon een levensdoel, ofzo.


Toen ik vanmorgen wakker begon te worden, stond de droom die ik net aan het beleven was me nog helder voor ogen. Een aparte droom, boeiend verhaal. In een half wakkere toestand fantaseerde ik wat verder. Ik besloot dat ik mezelf zojuist een mooi cadeau bij elkaar had gedroomd. Met wat uitwerking en een hoop verbeeldingskracht toegevoegd was daar het plot van mijn boek. Mijn boek! Enthousiast mijmerde ik wat verder. Eindelijk kon ik mijn boek schrijven! Mijn geluk kon niet op tijdens die eerste 5 minuten van deze dag. Nagenietend van mijn openbaring bleef ik nog even onder mijn dekens liggen en gleed weer wat weg richting dromenland. Na wat slechts twee seconden leken deed ik mijn ogen weer open en ontdekte met een schok dat ik mijn laatste gedachte niet kon terughalen. En hoe wakkerder ik werd, hoe vager mijn herinneringen werden; hoe harder ik probeerde na te denken, hoe ongrijpbaarder mijn droom werd. Tot er weinig meer van over was...

Het was iets met een meisje.


En een ander meisje...


en...


???

Egyptische gedachten

...vrijdag 31 juli 2009...


Het is iets wat ik me al een aantal keer heb afgevraagd in de afgelopen jaren; sinds de politieke discussie over hoofddoekjes en burka's, om precies te zijn. In ons vaker-koude-dan-warme-zeeklimaat, zou ik misschien amper last hebben van de verplichting om zoveel mogelijk huid en vrouwelijke vormen te bedekken. Echter, hier in het semi-tropische Egypte, waar het kwik in de thermometer met gemak 40 graden Celsius haalt, waar de wind geen koel zeebriesje, maar een hete woestijnwind is en waar verbranden in de schaduw doodgewoon is, is dat een ander verhaal.

In de hitte van de vallei der koningen, klaagden wij, de Nederlanders, dat het zo warm was, dat we baadden in het zweet en dat nergens in de hele f*cking vallei een koopman ons blikjes drinken kon aanbieden, maar dat je wel iedere anderhalve meter een brutale verkoper van je af moest slaan omdat die ansichtkaarten van hem, net als die van zijn honderd vriendjes die we eerder tegenkwamen, écht niet interessant zijn, hoe goedkoop hij ze ook maakt... Terwijl wij zuchtten en steunden liepen een paar Islamitische vrouwen een graftombe binnen. Een mix van respect en afkeer borrelde in me omhoog. De vrouwen droegen een lange broek, een t-shirt met lange mouwen, en daarover nog een jurkje of rokje. Een hoofddoek maakte hun outfit compleet. Hoe ze het in al die kleren in de warme zon en hoge temperatuur uithielden was me een raadsel. (Dat alles zwart (of een andere donkere kleur) was, deed het daarbij zeker niet koeler lijken.) Een groter raadsel, echter, is wat mij betreft waarom vrouwen volgens hun geloof zo gekweld moeten worden. Vooral als je daarbij bedenkt dat de Islam voornamelijk hoofdgodsdienst is in landen waar de temperatuur zelfs in de 'koudste' winternacht korte mouwen en teenslippers toelaat. De God die dat heeft bedacht, heeft niet goed opgelet tijdens de aardrijkskundeles over klimaatsoorten en hun verdeling over onze aardbol.

Vandaag kreeg ik door middel van een levensecht voorbeeld antwoord op de regelmatig in mijn hoofd terugkerende vraag over hoe (en óf?) Islamitische vrouwen zwemmen.
Ze zwemmen, ja. Hoe? In kleding die wij Westerse mensen nooit als badpak of bikini zouden herkennen of benoemen: een lange legging-achtige-broek bedekt hun benen tot aan de enkels, daarop dragen ze een hoogsluitend t-shirt met lange mouwen, en net als bij hun dagelijkse outfit camoufleert een daaroverheen aangetrokken jurkje hun vrouwelijke vormen. Een, naar het lijkt, speciaal als badkledij gemaakte hoofddoek zit strak om hun haren gespannen. Wederom zijn deze outfits voornamelijk zwart. (Een kleur die ik hier in de felle zon zo min mogelijk in mijn kleren terug laat komen.) Geen ideale kledingkeus dus voor een dagje zwembadhangen in Egypte, wat mij betreft, maar voor die vrouwen -denk ik- de normaalste zaak van de wereld.

Ik kan niet kiezen tussen mijn respect en afkeer. Ergens bewonder ik de toewijding aan hun geloof. Zo'n grote opoffering zie ik de gelovigen om mij heen niet maken. Toch komen behalve het woord 'opoffering' ook woorden als 'onderdrukking' en 'dwingen' en 'vrijheidsbeperking' omhoog. Woorden die een flink nare bijsmaak aan mijn bewondering geven.
Bij mij zou niemand moeten proberen om me dat soort kledingvoorschriften op te leggen. Maar de Islamitische vrouwen zijn er natuurlijk mee opgegroeid. Aan de andere kant weet ik eigenlijk niet of dat zoveel uitmaakt. Zij zien immers ook de Westerse gebruiken en zijn daar misschien wel (gedeeltelijk) jaloers op...
Ik kan dus niet kiezen. Respect en afkeer wisselen elkaar af. Ik hoop in ieder geval dat de mannen van de betreffende vrouwen beseffen hoe groot hun opoffering is en ze daarvoor met gepaste respect en bewondering belonen.

Taalverloedering.

Ken jij het verschil tussen na en naar nog?


Of vind je het net als veelsommige Nederlanders niet bepaald belangrijk meer om deze tijds- en plaatsbepaling van elkaar te onderscheiden, omdat ze qua uitspraak en schrijfwijze toch wel zo ongeveer voor de helft op elkaar lijken?

...

...en toen hoefde ik héél even niks meer van mezelf...



...en ontdekte ik dat ik was vergeten hoe dat niks-doen moest...

Ieder nadeel heeft zijn voordeel

Maandag- op dinsdagnacht: 4.00 uur. De storm raasde om mijn flat, donderde ons allemaal wakker, boog de bomen om alsof ze van elastiek zijn en blies de regen door openstaande ramen naar binnen. Na alle ramen dicht gedaan te hebben en even vol ontzetting naar buiten te hebben gekeken, viel ik weer in slaap. Ik besefte echter al dat ik enkele uren later complete chaos zou gaan tegenkomen, zodra ik naar buiten zou gaan.

Deze voorspelling klopte. Miljoenen euro's aan schade, 800 kilometer file en een compleet ontregeld openbaar vervoer waren het resultaat.
Ik moet toegeven, mijn schade is nihiel. Dat nachtje slechter slapen overleef ik wel en bijzonder genoeg bracht de NS mij 's ochtends snéller naar mijn plek van bestemming dan normaal.
Voor anderen, weet ik, liep deze dag volledig mis. Maar ik heb nóg 'anderen' weer dankbaar zien zijn voor het woeste weer.

Voorbeeldjes? Oké dan:


De trein die kwam aanrijden zal al bommetjevol. Logisch, want er waren veel treinen uitgevallen en de treinen die wel reden waren flink vertraagd. Ik perste mezelf als één na laatste reiziger naar binnen en probeerde nog wat ruimte te creëren voor de man die de pech had als achterste in de rij te staan. Het paste. Precies. Het fluitsignaal klonk en de deuren sloten ons op. Ik keek door het raam naar buiten, en zag een vrouw pogingen doen om onze deur weer open te krijgen. Hoevaak ze ook op het knopje drukte, de deuren bleven dicht. Enkele seconden later begon de trein te rijden. Haar gezicht betrok en uit haar tenen kwam haar uitroep: GODVERDÓMME!!! Haar frustratie was dwars door de gesloten deuren heen waar te nemen. Ik voelde kort een rilling...



Even later in een rustigere trein keek ik naar buiten de gehavende natuur in. Het leek wel herfst met al die bladeren op de grond. Bloemen platgehageld, bomen met wortels en al omgeknakt, of in tweeën gespleten door een inslaande bliksem, dikke takken afgebroken alsof ze slechts dun als lucifers zijn. Mijn aandacht werd getrokken door een kudde schapen op een klein stuk grond. De beesten genoten van een zeldzame delicatesse. Waar ze normaal van doodnormale grassprietjes moeten leven, konden ze zich nu te goed doen aan overheerlijke boombladeren. Een afgebroken tak was namelijk precies op hun stukje weiland terecht gekomen. Met zijn 5en stonden ze eromheen, smikkelend van de groene, sappige bladeren.
Zo gefrustreerd als de vrouw in bovenstaand stukje was, zo tevreden waren deze schapen.



Elk nadeel heeft zijn voordeel. Zelfs zo'n angstaanjagend heftige storm.

Eigen schuld, dikke bult?

Tot een week geleden was ik het er altijd mee eens: als je als man een vrouw zwanger maakt, moet je voor 'het gevolg' zorgen/betalen. Ik dacht hier altijd puur hypothetisch over na. Niemand in mijn omgeving had zoiets meegemaakt. Ik voelde er geen sprankje emotie bij.

Tot een week geleden, dus. Hij had haar zwanger gemaakt, en hij vertelde mij dat zij het kindje weg heeft laten halen. Echter: niet meteen. Ze twijfelde aanvankelijk sterk. Pas na een maand in onzekerheid te hebben geleefd, vertelde zij hem dat ze toch voor een abortus koos. Hij was daarmee off the hook. Zijn wereld stopte met instorten.

Tot een week geleden had ik in elke situatie gezegd: eigen schuld, dikke buikbult. Je weet waar seks voor bedoeld is, je kent de gevolgen, so face them. Maar... als de anticonceptiemiddelen je in de steek laten, en alle aspecten in je leven opeens onzeker zijn omdat zo'n kindje meer geld gaat kosten dan je ooit bij elkaar hebt gezien, als je dan moet stoppen met je studie wegens geldgebrek en als je jezelf dan 10 jaar eerder dan gepland tussen de poepluiers en spuugdoekjes moet gaan voorstellen... dan is dat wel een érg dikke bult, voor zo'n beetje schuld.

Mannen zijn in onze samenleving standaard de boosdoener in dit soort situaties, maar is dat wel terecht? Bij een ongeplande zwangerschap, waarbij de schuld in de schoenen van het gebruikte anticonceptieproduct te schuiven is, waarbij beide toekomstige ouders nog veel te jong zijn en bovendien geen geld hebben... een situatie waarin abortus als logisch gezien wordt.... wat dan als 'moeder' dreigt met het kindje houden..? Is het dan écht terecht dat 'vader' daarna maandelijks een honderdtal euro's ergens vandaan zal moeten toveren om zijn per ongeluk gecreëerde kindje te financieren? Of vraagt zo'n situatie om versoepeling van deze regel?

...

Hoe dan ook: míjn regel is versoepeld. En hij mag -godzijdank- weer verder met zijn leven.

NB. De namen van de hoofdpersonen uit dit verhaal zijn uiteraard met volledige opzet ongenoemd gebleven.

Wetenschap vs. geloof.

Een luchtspiegeling verklaart de brandende braamstruik, zandbanken verklaren het over water kunnen lopen door Jezus, het ontstaan van de mens is gewoon evolutie...

Er zijn talloze bijbelverhalen die hun wonderlijkheid verliezen door de wetenschap.
Bovendien heeft de wetenschap het fenomeen 'geloof' nog proberen te verklaren ook. We putten hoop uit geloof. En het helpt ons door zware tijden. Maar vooral is het een heerlijke gedachte dat we niet alles zelf veroorzaken op de wereld. Dat er een hogere macht is waar we geen invloed op hebben. Als iets niet gaat zoals we willen, hoeven we onszelf niet de schuld te geven. En als er iets naars gebeurt, kan je dat relativeren door te denken 'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk'. Vrij vertaald: hij zal er wel een reden voor hebben gehad.

Tegelijkertijd vinden wetenschappers gelovigen best een beetje lastig (net zoals mensen met het ene geloof, mensen met een ander geloof soms vervelend vinden). Wetenschap is immers ook een soort geloof. Deze gevoelens zijn natuurlijk puur gebaseerd op onbegrip. En een stukje intolerantie.

Ik schaar mezelf onder de wetenschappers, ondanks mijn katholieke opvoeding. Niet eens omdat ik niet wíl geloven, maar omdat er gewoon niets van klopt. De verhalen kloppen niet. Het kerkelijke systeem klopt niet. En de interpretatie van de uitdrukking 'vechten voor je geloof' klopt al járen/eeuwen niet meer.

Toch was er altijd één vraagteken wat bleef sluimeren in mijn gedachtes. Hoe kon Maria zwanger worden? Is er echt sprake van een onbevlekte ontvangenis? Ik vond het een sprookjesachtig mooi idee. God knipt in zijn vingers, vertelt Maria dat ze zwanger is in een droom, Jozef is zich van geen kwaad bewust, en 9 maanden later is daar Jezus, zoon van God. Klaar om de wereld een stukje mooier te maken.
(Overigens moet God een vrouw zijn, want als hij een man was, zou hij toch zeker wel voor een onvergetelijke bevlekte ontvangenis hebben gekozen.)

Een tijdje terug alweer is mijn sprookje verpest. Ik las over parthenogenese. Maagdelijke voortplanting. Het verschijnsel dat vrouwtjes nakomelingen kunnen krijgen zonder dat hier mannetjes aan te pas komen. Eitjes gaan dan zonder bevruchting, tóch delen. Gevolg: kinderen zonder vader. Met alleen de genen van de moeder.
Het verklaart het bijbelverhaal volledig.

Of eigenlijk: bijna volledig. Want om een zoon te krijgen heb je een y-chromosoom nodig. En vrouwen hebben twee x-chromosomen, waardoor parthenogenese voornamelijk resulteert in dochters. Ik zal maar niet voorstellen dat Jezus een vrouw was, maar in de boeken is gekomen als man, omdat vrouwen op dat moment absoluut niet zo'n rol mochten hebben. Dat gaat te ver. Dan krijg ik ruzie.
Maar een verklaring is er vast. En die verklaring wordt ook vast van tafel geveegd door alle gelovigen. En dat is prima. Naast wetenschap kunnen er wat mij betreft nog honderden andere geloven bestaan. Volgens mij is de wereld groot genoeg daarvoor.
Helaas merk ik dat ook de wetenschap wat radicaler en fundamentalistischer wordt. Als je tegen het 'geloof' van een wetenschapper ingaat, berg je dan maar... De term 'wetenschappelijk bewezen' zal naar je hoofd worden gesmeten. Samen met een stortvloed van bewijzen en onderzoeken en significante resultaten.

Ach. Of je nou wetenschapper of geloofsaanhanger bent. Je blijft een mens. En we zijn, als mensen, met zijn allen chronisch allergisch voor geen-gelijk-krijgen.

(Maar dat is dan wel weer iets wat wetenschappelijk bewezen is... )

HAHAHAHAHA!

De laatste tijd valt me op dat oudere vrouwen véél te veel lachen. Het is natuurlijk niet zo dat ik ze geen lol gun, maar ze lachen vooral in de meest humorloze situatie's.

Bijvoorbeeld:
[in de bus] "Ik kom even naast je zitten, hoor. HAHAHAHAHAHA."
Of een ander voorbeeld:
[in de supermarkt] "Ik parkeer mijn wagentje even hier, hoor. HAHAHAHAHA."

Is er een bepaald ouderdomskwaaltje wat het humorcentrum in onze hersens op álle mogelijke momenten activeert?

Lijkt me niet.

Wat mij is opgevallen, is dat hun gelach vooral ontwapenend wordt gebruikt. In alle gevallen is het zo dat de desbetreffende bejaarde vóór hun uiting van zogenaamde lol iets hebben gedaan of gezegd waardoor ze kwetsbaar zijn. Ze willen dus simpelweg vriendjes met je worden (of in ieder geval: geen vijanden). Iets wat de gemiddelde volwassene hoogstens uit door te glimlachen. Dat beseffend grijns ik meestal maar een beetje terug. Op de momenten dat ik dat niet doe, zijn de oudjes vaak acuut beledigd. Erg jammer. Want waar hun gelach ontzettend onoprecht is, reageer ik -door niet te lachen als ik iets niet grappig vind- wél volledig oprecht.

Eén keer vergeet ik nooit meer: Een vrouw met een bel op haar rollator wilde langs me in de supermarkt en belde naar me, zonder ook maar te proberen eerst te vragen of ze er langs mocht. Ik stapte opzij en mevrouw zei: "Ja, zo hoor je me tenminste! HAHAHAHAHA!" Ik keek haar vernietigend aan [want wie gebruikt er nou in vredesnaam een fietsbel in de supermarkt?] en zij keek ontzet terug. "Je kan er niet om lachen, zie ik," constateerde ze. "Nee, ik zie er niet de humor van in," antwoordde ik en ik draaide me om en liep in gedachten tot tien tellend weg. De mevrouw in kwestie schijnt nog flink op me gemopperd te hebben naderhand.

Helaas is er dan, kennelijk, niks meer over van die ontwapenende vriendjes-worden-intentie...

Spring

When spring is starting to show,
summer is waiting around the corner.

The sun is shining brightly,
trying it's hardest to warm the earth.
A clear sky as a spotless blue blanket,
covering earth as far as I can see.
Flowers rising their heads,
brightly decorating the grass.
It won't be long now,
till newborn leaves start filling the trees.

When spring is starting to show,
summer is waiting around the corner.
Finally! It's getting warmer!

Per post

Solliciteren per post, in plaats van per e-mail.

Is dat ouderwets?

Of juist heel slim?

Omdat je zo het kaf van het koren scheidt, en zorgt dat alleen écht gemotiveerde mensen een brief inzenden? (Je moet er immers hélemaal voor naar de brievenbus...)

Slechts één van de achttien stageplekken op mijn lijst heeft hiervoor gekozen.
Ik heb de envelop beschreven, volgestopt met mijn sollicitatiebrief en CV, postzegels gelikt en geplakt en ga hem morgen posten.

Laat mij maar koren zijn.

Tsja.

Kennen jullie dat?


Dat je je écht heel serieus voorneemt om vroeg te gaan slapen...


...en dat je dan uiteindelijk alsnóg om 01.15 's nachts pirouettes staat te balletten in de slaapkamer van vriendlief?

Op zoek naar een stage

Zoekend naar een stage, neus ik ook al wat rond in de 'echte' vacatures.
Selecterend op de banen waarvoor ik in aanmerking kom, scroll ik op de websites heen en weer.
Stuk voor stuk denk ik: dát wil ik. Laat mij die jongeren maar begeleiden. Laat mij die kinderen maar trainen.

Over 7 maanden moet ik stage gaan lopen.
Daarna wacht het échte werkveld.

Ik kan niet wachten.