Het leven van een 'groot schrijver'.

Ik ben weer eens aan het zorgen dat één van mijn oude wensen uit kan komen. Ik ben weer verder gegaan aan het boek waar ik ooit een begin aan heb gemaakt.
En hoewel ik nog geen flauw idee heb wat ik er mee wil en dergelijke, is het schrijven écht leuk.

Ik ben soms best jaloers op 'de grote schrijvers', die mogen dit als werk doen. Ze hebben een huis met een speciale schrijfkamer, waarin alleen maar inspirerende kleuren zijn gebruikt voor het interieur, dat bestaat uit een bureau met een laptop en wat aantekeningenblaadjes, een ergonomisch verantwoorde bureaustoel en eventueel een bank, om even liggend na te denken over het verloop van het verhaal.
En als ze dan even geen zin hebben, wordt dat een writersblock genoemd en is iedereen begripvol en medelevend.
Als 'grote schrijver' hoef je je geen zorgen te maken over verkoopcijfers, want jouw naam op de kaft van een boek is voor mensen al genoeg reden om het boek aan te schaffen.
Vol overgave kan je dus genieten van het signeren van je nieuwe meesterwerk, het uitlachen van de recensies (de tiende druk was toch al gepland, zelfs voordat de eerste druk in de winkel lag) en het uitleggen van jouw relatie met de hoofdpersoon/de verbanden tussen het boek en jouw leven/de vergelijkingen van jouw fictieve maatschappij en de wereld van nu.
Heerlijk.
En natuurlijk is het handig om een nieuw boek te gaan schrijven, zodat die uitgegeven kan gaan worden tegen de tijd dat het andere boek op de afprijstafels terecht komt. Maar dat duurt nog best lang, dus haasten is niet nodig. En mocht het opeens zover zijn, ligt het woord writersblock klaar om gebruikt te worden.


Enneh, tsja... ik weet heus wel dat het leven van een schrijver geen rozengeur en manenschijn is. Uitgevers en managers doen vaak alsof heel het land niks anders doet dan wachten tot 'de nieuwe ***** -vulmaarin-' uitkomt en een writersblock is natuurlijk de nachtmerrie van iedere schrijver.
Maar ja...
Romantiseren is gewoon leuk.

Als ik dan toch bezig ben met mijn mening geven...

... dit...

vind ik belachelijk. De naam 'negerzoenen' racistisch... kom op zeg.

ra·cis·me (het ~)
1 het uiten van minachting, vijandigheid of haat van het ene ras jegens een ander, voortkomend uit een gevoel van meerwaarde => rassendiscriminatie, rassenhaat

Dit zegt 'De Dikke' over racisme.
Kan iemand mij dan nu uitleggen waar het stukje minachting, vijandigheid of haat in het fenomeen 'negerzoen' terug te vinden is? Negerzoenen zijn geweldig. En de reden dat ze negerzoenen heten is iedereen duidelijk: ze zijn bruin. Negers ook.
Er zullen mensen zijn die mijn vorige zin discriminerend vinden. En om maar door te gaan met mijn mening geven; dat vind ik ook belachelijk. Wat is er nou mis met het constateren van een uiterlijk kenmerk van iemand? Ik ben blank, heb bruin haar, bruine ogen en ben 1.61 meter lang. (Ja, lang, niet kort.) Als iemand dat tegen mij zegt ben ik toch ook niet op mijn teentjes getrapt?
Iedereen hier op deze wereld moet een keer ophouden met zich aangevallen voelen. Dat zou zóveel schelen...
Het woord neger verwijst naar de vreselijke omstandigheden van de slavernij van vroeger. Althans, dat beweren de mensen die dat woord discriminerend vinden. Die mensen hebben die slavernij vaak niet eens meegemaakt. Ik heb er ook op geen enkele manier mee te maken gehad. Mag ik dan geen neger zeggen? En mogen die lekkere negerzoenen niet meer zo heten?

Volgens mij wordt het juist tijd om op te houden met moeilijk doen. Natuurlijk is alle discriminatie en al het racisme héél erg. Maar die lekkernij van Buys is op geen enkel vlak racistisch. En daar moeilijk over gaan doen vind ik zonde. In de tijd van die rechtzaken en alles wat daaromheen ook maar tijd kost, hadden 'jullie' ook de zaken aan kunnen pakken die wél aan de definitie uit 'De Dikke' voldoen.