Eigen schuld, dikke bult?

Tot een week geleden was ik het er altijd mee eens: als je als man een vrouw zwanger maakt, moet je voor 'het gevolg' zorgen/betalen. Ik dacht hier altijd puur hypothetisch over na. Niemand in mijn omgeving had zoiets meegemaakt. Ik voelde er geen sprankje emotie bij.

Tot een week geleden, dus. Hij had haar zwanger gemaakt, en hij vertelde mij dat zij het kindje weg heeft laten halen. Echter: niet meteen. Ze twijfelde aanvankelijk sterk. Pas na een maand in onzekerheid te hebben geleefd, vertelde zij hem dat ze toch voor een abortus koos. Hij was daarmee off the hook. Zijn wereld stopte met instorten.

Tot een week geleden had ik in elke situatie gezegd: eigen schuld, dikke buikbult. Je weet waar seks voor bedoeld is, je kent de gevolgen, so face them. Maar... als de anticonceptiemiddelen je in de steek laten, en alle aspecten in je leven opeens onzeker zijn omdat zo'n kindje meer geld gaat kosten dan je ooit bij elkaar hebt gezien, als je dan moet stoppen met je studie wegens geldgebrek en als je jezelf dan 10 jaar eerder dan gepland tussen de poepluiers en spuugdoekjes moet gaan voorstellen... dan is dat wel een érg dikke bult, voor zo'n beetje schuld.

Mannen zijn in onze samenleving standaard de boosdoener in dit soort situaties, maar is dat wel terecht? Bij een ongeplande zwangerschap, waarbij de schuld in de schoenen van het gebruikte anticonceptieproduct te schuiven is, waarbij beide toekomstige ouders nog veel te jong zijn en bovendien geen geld hebben... een situatie waarin abortus als logisch gezien wordt.... wat dan als 'moeder' dreigt met het kindje houden..? Is het dan écht terecht dat 'vader' daarna maandelijks een honderdtal euro's ergens vandaan zal moeten toveren om zijn per ongeluk gecreëerde kindje te financieren? Of vraagt zo'n situatie om versoepeling van deze regel?

...

Hoe dan ook: míjn regel is versoepeld. En hij mag -godzijdank- weer verder met zijn leven.

NB. De namen van de hoofdpersonen uit dit verhaal zijn uiteraard met volledige opzet ongenoemd gebleven.

Wetenschap vs. geloof.

Een luchtspiegeling verklaart de brandende braamstruik, zandbanken verklaren het over water kunnen lopen door Jezus, het ontstaan van de mens is gewoon evolutie...

Er zijn talloze bijbelverhalen die hun wonderlijkheid verliezen door de wetenschap.
Bovendien heeft de wetenschap het fenomeen 'geloof' nog proberen te verklaren ook. We putten hoop uit geloof. En het helpt ons door zware tijden. Maar vooral is het een heerlijke gedachte dat we niet alles zelf veroorzaken op de wereld. Dat er een hogere macht is waar we geen invloed op hebben. Als iets niet gaat zoals we willen, hoeven we onszelf niet de schuld te geven. En als er iets naars gebeurt, kan je dat relativeren door te denken 'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk'. Vrij vertaald: hij zal er wel een reden voor hebben gehad.

Tegelijkertijd vinden wetenschappers gelovigen best een beetje lastig (net zoals mensen met het ene geloof, mensen met een ander geloof soms vervelend vinden). Wetenschap is immers ook een soort geloof. Deze gevoelens zijn natuurlijk puur gebaseerd op onbegrip. En een stukje intolerantie.

Ik schaar mezelf onder de wetenschappers, ondanks mijn katholieke opvoeding. Niet eens omdat ik niet wíl geloven, maar omdat er gewoon niets van klopt. De verhalen kloppen niet. Het kerkelijke systeem klopt niet. En de interpretatie van de uitdrukking 'vechten voor je geloof' klopt al járen/eeuwen niet meer.

Toch was er altijd één vraagteken wat bleef sluimeren in mijn gedachtes. Hoe kon Maria zwanger worden? Is er echt sprake van een onbevlekte ontvangenis? Ik vond het een sprookjesachtig mooi idee. God knipt in zijn vingers, vertelt Maria dat ze zwanger is in een droom, Jozef is zich van geen kwaad bewust, en 9 maanden later is daar Jezus, zoon van God. Klaar om de wereld een stukje mooier te maken.
(Overigens moet God een vrouw zijn, want als hij een man was, zou hij toch zeker wel voor een onvergetelijke bevlekte ontvangenis hebben gekozen.)

Een tijdje terug alweer is mijn sprookje verpest. Ik las over parthenogenese. Maagdelijke voortplanting. Het verschijnsel dat vrouwtjes nakomelingen kunnen krijgen zonder dat hier mannetjes aan te pas komen. Eitjes gaan dan zonder bevruchting, tóch delen. Gevolg: kinderen zonder vader. Met alleen de genen van de moeder.
Het verklaart het bijbelverhaal volledig.

Of eigenlijk: bijna volledig. Want om een zoon te krijgen heb je een y-chromosoom nodig. En vrouwen hebben twee x-chromosomen, waardoor parthenogenese voornamelijk resulteert in dochters. Ik zal maar niet voorstellen dat Jezus een vrouw was, maar in de boeken is gekomen als man, omdat vrouwen op dat moment absoluut niet zo'n rol mochten hebben. Dat gaat te ver. Dan krijg ik ruzie.
Maar een verklaring is er vast. En die verklaring wordt ook vast van tafel geveegd door alle gelovigen. En dat is prima. Naast wetenschap kunnen er wat mij betreft nog honderden andere geloven bestaan. Volgens mij is de wereld groot genoeg daarvoor.
Helaas merk ik dat ook de wetenschap wat radicaler en fundamentalistischer wordt. Als je tegen het 'geloof' van een wetenschapper ingaat, berg je dan maar... De term 'wetenschappelijk bewezen' zal naar je hoofd worden gesmeten. Samen met een stortvloed van bewijzen en onderzoeken en significante resultaten.

Ach. Of je nou wetenschapper of geloofsaanhanger bent. Je blijft een mens. En we zijn, als mensen, met zijn allen chronisch allergisch voor geen-gelijk-krijgen.

(Maar dat is dan wel weer iets wat wetenschappelijk bewezen is... )