MOF

Nee. Ik doel niet op onze buren. Die zijn inmiddels al lang genoeg hiervoor uitgemaakt.
Ik ga dit woord een nieuw leven inblazen. Momenteel is het nog een afkorting, maar over een paar jaar zal iedereen mof zeggen en niet meer denken aan die Duitsers, maar aan die personen die moeilijke woorden en lange zinnen gebruiken om geen antwoord te geven op vragen die hun wel gesteld worden.
MOF staat namelijk voor Mooie Ontwijkende Formuleringen.
Een manier van antwoorden die ik me al lang geleden eigen heb gemaakt. Zo lang geleden dat hij vastgeroest zit in mijn systeem en er niet makkelijk meer uit kan, wat weer veel ergernis bij anderen veroorzaakt, want voordat ik begrepen word, zijn mijn gesprekspartners al snel een kwartiertje verder. Als iemand iets aan mij vraagt waarmee ik me tijdens het beantwoorden enigszins kwetsbaar op zou kunnen moeten gaan stellen, komt er al snel een zeer politiek correct antwoord uit mijn mond waarmee ik niets zeg, ongeacht het aantal woorden in mijn reactie. Ik bouw op die manier zekerheid in, zodat ik me altijd uit moeilijke situaties kan redden. Ik ben niet de eerste en enige die dat doet, weet ik. Ik ben wel de eerste en enige die er een toepasselijke term voor heeft bedacht en bij deze plak ik er dan ook een © aan vast. MooieOntwijkendeFormuleringen©.
Later zal iedereen dit woord gebruiken en als men zich afvraagt hoe dit woord is ontstaan zal men bij mij uitkomen. Ik zal beroemd worden en geïnterviewd en natuurlijk rijk. Ik zal les gaan geven in het ontwikkelen van deze mogelijkheid tot antwoorden en mijn volgelingen zullen mij dankbaar zijn voor de levenswijsheid en ook de daardoor verkregen levensvreugde die ik bereid ben aan hen te leren. Nadat mijn boek wat ik tegen die tijd geschreven zal hebben is vertaald in 83 talen en een wereldwijde bestseller is geworden, zal ik op tournee gaan en op veel plaatsen mijn ervaringen delen. Ik schrijf dus geschiedenis nu. En jullie hebben de primeur.
Doe er je voordeel mee, maar vergeet dat ©-tekentje niet. Die is van mij.

(Dit natuurlijk allemaal in een omgekeerde wereld, waarin vragen ontwijken als positief wordt gezien..)

3 euro 75

Gisteravond. Op Rotterdam CS. Wachtend op de trein naar Vlissingen.

Er kwam een man naar me toe, buitenlands (niet om te discrimineren hoor, gewoon om een beeld te scheppen ), in een spierwit nike-trainingsjasje, een beetje zenuwachtig en een jaar of 35/40. Hij begon een verhaal tegen me te houden:
''Hoi, ik hoop niet dat ik je laat schrikken, maar ik wil je even wat vragen. ('toch geen geloofsovertuiger hè...') Ik schaam me dood dat ik dit moet vragen, sorry dus ook dat ik zo stotter, dat komt door de zenuwen. ('Ohh, hij wil geld.') Ik heb afgesproken met mijn vriendin op station Watdanook en sta hier vast. Ik had een treinkaartje, maar die ben ik verloren en ik heb geen geld bij me, want ik heb mijn portemonnee in de auto laten liggen, en daar zat ook mijn identiteitsbewijs in. Een uitstel van betaling kan ik dus niet krijgen, want daarvoor moet je je kunnen identificeren ('Cut the crap.. wat wil je?') en geld heb ik niet genoeg, dus ik kan ook geen nieuw treinkaartje kopen. Nou mis ik nog € 3,75 en nou vroeg ik me af, en wacht nog even met reageren, of jij dat aan mij kon lenen, want ik beloof je ik stort dat bedrag, of € 5,- als je dat wil wel op je bank of girorekening, want je krijgt het uiteraard weer terug, maar ik ben gewoon wanhopig.''

('Oh, nu mag ik dus wel reageren...') "Ja, sorry, ik vind het heel rot voor je, maar ik heb zelf alleen maar een pinpas bij me, ik kan het je dus niet geven. (leugentje om mijn eigen bestwil) Maar veel succes nog! "

Hij bedankt me en loopt weg. Later zie ik hem vanuit het raampje van mijn trein met een portemonnee in zijn handen (lag die niet in de auto?) in de kiosk staan. Hij koopt niets (dat pleit dan weer voor hem), maar houdt wel die bewuste portemonnee vast.
De rest van mijn treinreis besteed ik aan het overwegen van mijn beslissing. Natuurlijk ben ik niet zo dom dat ik in zo'n mooi verhaal ga trappen en ik had ook echt geen spijt, maar wat nou als het waar was. Wat nou als het geen bedelaar was die de naïviteit van de mens test. Wat nou als het echt een man was die vast stond op het station, maar door niemand geholpen wil worden omdat zijn verhaal zo verdacht veel op een Mooi Praatje lijkt?

Had ik dan nu niet iets naïever moeten zijn en hem die € 3,75 moeten geven en kijken of die toevallig op mijn rekening zou verschijnen? Niet omdat ik nou zo graag goed wil doen of omdat ik zoveel geld heb dat ik dat kleine bedrag niet voel, maar gewoon omdat ik graag de bevestiging zou willen krijgen dat er nog eerlijke mensen rondlopen hier op de wereld. Dat er nog hoop is zeg maar. Maar misschien is dat juist wél weer te naïef...

'The one'

'The one' ook wel 'de ware. Bestaat die? En hoe kan ik diegene herkennen? Men zegt dat je dat vanzelf wel merkt, is dat zo? Voel ik bij diegene iets speciaals, wat ik nog nooit eerder gevoeld heb? Hoe weet ik dan dat diegene de ware is? Want dat gevoel ken ik nog niet en zal ik dus logischerwijs ook niet hérkennen. Voel ik dat gevoel trouwens meteen, of moet ik diegene daarvoor eerst beter leren kennen en dus vaker zien? Dat zou dan best vervelend zijn, want als mijn ware Italiaans (-iknoemmaarwat-) spreekt zal ik waarschijnlijk niet snel veel moeite gaan doen om diegene te leren kennen.

Heeft iedereen een ware? En vindt iedereen die ook altijd? Is er iets zoals het lot, wat zal zorgen dat twee mensen die samen horen, elkaar ontmoeten? (Bijvoorbeeld in een situatie waarin contact onvermijdelijk is, zoals een vastzittende lift.)

Moet je wachten op de ware? Mag je samen zijn met iemand als je weet dat diegenen dat niet is? Is dat dan eerlijk? En als je dan die ware plotseling tegen komt, mag je dan je huidige relatie aan de kant zetten, met die reden? Is dat eerlijk? Is de liefde eerlijk? Ik denk het niet. Al is het alleen al omdat er zó ontzettend veel vragen over zijn zonder antwoord. (Wat je overigens ook zou kunnen omschrijven als mysterieus, maar in dit levensbeheersende geval noem ik dat gewoon oneerlijk.)

Misschien wil 'mijn ware' wel niets met mij te maken hebben, misschien voel ik dat gevoel wel, maar kan ik diegene niet overtuigen. Of misschien is het andersom, stoot ik diegene af en maak ik de grootste fout van mijn leven. Misschien heb ik dat al gedaan.

Als die existentiële vragen beantwoord zouden kunnen worden... misschien zou ik die antwoorden dan wel helemaal niet willen weten. Want die grote onzekerheid, die bij beginnende relatie's constant aanwezig is als een blok aan ieders been, is tevens de charme van 'de liefde'.
Maar ik zou het niet erg vinden als die 'ware' zich even met naam en toenaam bij mij zou melden hoor.. wie weet hoe lang ik anders nog moet wachten.