nog even niet!
En zo hoort het. Regels bestaan niet voor niets. En het wordt eens tijd dat we ons daaraan gaan houden. Zestien = zestien. Niet vijftien en 360 dagen. Of 13 en een lengte van 1.85. Gewoon zestien.. eerder niet.
Ik dronk al veel eerder alcohol overigens. In winkels heb ik het nooit geprobeerd om mee te krijgen, zoveel interesse had ik er niet in (en zo hoort het.), maar tijdens schoolfeesten had ik altijd 'mazzel'. Als je in de bovenbouw zat, mocht je bij ons alcoholische dranken kopen. Op vertoon van je schoolpasje, waarop je klas genoemd stond, kreeg je een felgekleurd bandje. Alleen met zo'n bandje mocht je drank kopen. In de 4e klas (het eerste jaar van de bovenbouw) was ik 14, een vroege leerling dus. Twee jaar onder de juiste grens. Er waren ook wel mensen 16, het grootste gedeelte was echter 15, en een aantal van ons waren 14.
Ik ontdekte breezertjes. (Nu begrijp ik overigens niet meer wat ik daar lekker aan vond, maar goed.) In zekere mate aangeschoten verliet ik altijd die schoolfeesten.
Ik ben al een aantal jaar van die school af. Maar mijn broertje zit daar nu in de 6e klas. Godzijdank zijn dit jaar de regels veranderd. Het is niet meer je schoolpasje dat je recht geeft op een bandje, maar je identiteitsbewijs. Zestien moet je zijn. Niet vijftien en 360 dagen. Écht zestien (en zo hoort het.). Geweldig vind ik het. Net zoals die campagnes op tv. Laten we hopen dat het mensen wakker schudt.
Maar dat zullen die 14 jarige pubers van nu wel niet vinden, hè? Ach, wie weet kunnen ze over een jaar of 6 er net zo op terug kijken als ik.
6 december 2006
1 december 2006
Nodig?
Voetbalwet is eventueel bespreekbaar. (nu.nl)
"Als er nog lacunes zijn en de KNVB mij duidelijk kan maken dat een voetbalwet nodig is, is dat bespreekbaar", zei hij.
"Wat???" zeg ík.
Ga toch weg... dat stelletje kleuters weet heel goed dat ze dingen doen die niet mogen. Het is echt niet zo dat de politie traangas gebruikt omdat ze van martelen houden. (Niet alléen dat in ieder geval.) Er zijn een aantal dingen die dat verschrikkelijke belachelijke gedrag veroorzaken en bij alle verklaringen komen de termen 'groepsproces' en 'groepsdruk' naar boven.
'Als iedereen in de sloot springt, spring jij er dan ook in?' Nee? Echt wel. Als het een groep is waar jij bij wil horen, spring je erin. Absoluut. Hoezeer je dat nu ook niet zou verwachten.. je gaat zwemmen. Echt.
Als een groep supporters waar jij bij hoort als een stelletje mongolen door een stad gaat rennen en alles kapot maakt wat stuk kan, aan één stuk door schreeuwen alsof ze nooit een taal geleerd hebben en reageren op pogingen van de politie om ze rustig te krijgen alsof deze ze aanmoedigen... dan doe je mee. Helaas. Hoezeer je nu ook denkt dat jij je nooit tot dat soort gedrag zal verlagen.. je doet mee.
Er bestaan uitzonderingen. Als je iemand vindt die óók niet mee wil doen ben je opeens met zijn tweeën. Dan sta je sterker. En hoewel het percentueel nog ontzettend weinig kan zijn als je kijkt naar de hele groep, twee is genoeg om anders te doen. Om een andere beslissing te nemen. Al snel zul je aanhang krijgen. Al die eenlingen die niemand tegen waren gekomen die niet mee wilde doen zullen zich bij je aansluiten. Makkelijk hè?
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. en De maatschappij, dat ben jij. Zulke rare slogans zijn dat nog niet.
Maar is daar een wet voor nodig? Of nog beter geformuleerd: kán een wet daar iets aan veranderen? Dat geloof ik niet. Wetten zijn misschien bedoeld om gedrag te verminderen, maar uiteindelijk zijn het simpelweg strafmaten. Ik ken de statistische cijfers niet, maar ik geloof niet dat veel wetten daadwerkelijk gedrag hebben veranderd de afgelopen jaren.
Kijk maar eens naar het softdrugs-beleid. Is legaliseren nu écht nodig? Of is het gewoon zo dat het gebruik en de verkoop niet afneemt, ondanks alle verboden en regels?
Het is aan ons om gedrag te veranderen. Het is aan ons om het goede voorbeeld te geven.
Verbeter dus maar iets. Wijs niet naar anderen. Maar doe het zelf. En verbetert een ander iets? Doe het na, geef het voort. Maak een verschil.
"Als er nog lacunes zijn en de KNVB mij duidelijk kan maken dat een voetbalwet nodig is, is dat bespreekbaar", zei hij.
"Wat???" zeg ík.
Ga toch weg... dat stelletje kleuters weet heel goed dat ze dingen doen die niet mogen. Het is echt niet zo dat de politie traangas gebruikt omdat ze van martelen houden. (Niet alléen dat in ieder geval.) Er zijn een aantal dingen die dat verschrikkelijke belachelijke gedrag veroorzaken en bij alle verklaringen komen de termen 'groepsproces' en 'groepsdruk' naar boven.
'Als iedereen in de sloot springt, spring jij er dan ook in?' Nee? Echt wel. Als het een groep is waar jij bij wil horen, spring je erin. Absoluut. Hoezeer je dat nu ook niet zou verwachten.. je gaat zwemmen. Echt.
Als een groep supporters waar jij bij hoort als een stelletje mongolen door een stad gaat rennen en alles kapot maakt wat stuk kan, aan één stuk door schreeuwen alsof ze nooit een taal geleerd hebben en reageren op pogingen van de politie om ze rustig te krijgen alsof deze ze aanmoedigen... dan doe je mee. Helaas. Hoezeer je nu ook denkt dat jij je nooit tot dat soort gedrag zal verlagen.. je doet mee.
Er bestaan uitzonderingen. Als je iemand vindt die óók niet mee wil doen ben je opeens met zijn tweeën. Dan sta je sterker. En hoewel het percentueel nog ontzettend weinig kan zijn als je kijkt naar de hele groep, twee is genoeg om anders te doen. Om een andere beslissing te nemen. Al snel zul je aanhang krijgen. Al die eenlingen die niemand tegen waren gekomen die niet mee wilde doen zullen zich bij je aansluiten. Makkelijk hè?
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. en De maatschappij, dat ben jij. Zulke rare slogans zijn dat nog niet.
Maar is daar een wet voor nodig? Of nog beter geformuleerd: kán een wet daar iets aan veranderen? Dat geloof ik niet. Wetten zijn misschien bedoeld om gedrag te verminderen, maar uiteindelijk zijn het simpelweg strafmaten. Ik ken de statistische cijfers niet, maar ik geloof niet dat veel wetten daadwerkelijk gedrag hebben veranderd de afgelopen jaren.
Kijk maar eens naar het softdrugs-beleid. Is legaliseren nu écht nodig? Of is het gewoon zo dat het gebruik en de verkoop niet afneemt, ondanks alle verboden en regels?
Het is aan ons om gedrag te veranderen. Het is aan ons om het goede voorbeeld te geven.
Verbeter dus maar iets. Wijs niet naar anderen. Maar doe het zelf. En verbetert een ander iets? Doe het na, geef het voort. Maak een verschil.
28 november 2006
Zien jullie de overeenkomst?
Regeling Agressieve Dieren (RAD)
Behalve de pitbull wil de minister van LNV nog vier andere hondenrassen verbieden: de dogo argentino, mastino napolitano, americain staffordshire en de fila brasiliera.
Er wordt getwijfeld over de Rottweiler. Aanleiding voor deze maatregel is hun vermeende gevaarlijke bijtgedrag.
De Dierenbescherming is het hier niet mee eens. Hoewel wij natuurlijk ook de preventie van bijtincidenten hoog in het vaandel hebben, denken wij dat het geen oplossing is om vier willekeurige hondenrassen te verbieden. Bijtincidenten komen net zo goed bij andere rassen voor.De oorzaak van bijtincidenten is in de meeste gevallen een slechte opvoeding. Daarbij speelt de genetische aanleg van de hond een cruciale rol, in combinatie met inprenting en socialisatie. Inprenting (de eerste kennismaking met de mens) vindt vlak na de geboorte plaats. De socialisatie, het leren van maatschappelijke spelregels, volgt na acht à negen weken. Veel pups in fokkerijen krijgen tijdens de socialisatie onvoldoende aandacht en worden angstig of agressief gemaakt. Malafide broodfokkers staan onverschillig tegenover de mogelijk schadelijke gevolgen voor het karakter van de hond.
Vandaag was er op het nieuws (nouja, nieuws.. 4 in het land, actualiteitenprogramma klinkt beter) iets over Breezer, een shaffordshire met pitbull kenmerken. Breezer is een aantal maanden geleden opgepakt en in het asiel gestopt. De baasjes van Breezer hebben geprobeerd hem vrij te krijgen door middel van een rechtzaak. Deze loopt nog steeds. Helaas heeft Breezer deze week een spuitje gekregen, het geld was namelijk op.
De generalisatie van pitbull-achtigen linkte ik meteen aan onze eigen steeds erger wordende generalisatie; Geert Wilders is het (nog steeds*) levende bewijs.
Ergens heeft het ook wel iets genocide-achtigs. Bij de honden sowieso natuurlijk. Er wordt letterlijk aangegeven -niet in bovenstaand stukje overigens- dat het ras uit zal sterven door de maatregelen. Maar ook wat Geert Wilders wil -net iets anders natuurlijk, want het gaat alleen om ons land en ze hoeven alleen weg, niet dood-. Zijn Marokkanen in ons land de Duitse Joden tijdens Hitler's moordlustige jaren en de Armeniërs in de tijd van de Armeense genocide waarbij de Turken nog altijd beweren dat het géen genocide was maar slechts deportatie. (We weten natuurlijk allemaal dat Hitler ook Joden deporteerde... en ze daarna liet vermoorden in gaskamers.)
Laten we het niet hopen... laten we niet hopen dat wij onbedoeld Hitler achterna gaan, zonder ons daarvan bewust te zijn. Laten we verder gaan kijken dan ras, kleur en herkomst. Laten we vanaf nu gaan beoordelen op gedrag, bedoeling en persoonlijkheid. Laten we weer tolerant worden.
Ik geloof dat ik net een stukje linkser ben geworden. Wat pitbulls wel niet kunnen doen met je.
*Geen bedreiging vanuit mijn kant uiteraard. Maar de vorige politicus die net zo als hij praatte heeft zijn stoel in de kamer niet lang mogen gebruiken.
27 november 2006
Correct
"Waarschuwing:
onderstaande prijzen zijn correct!" kopt de folder van de kijkshop.
Een veelbelovende belofte, zeker als je opmerkt dat de prijzen waarop gedoeld wordt ook nog eens bijzonder laag zijn.
Helaas staat het welbekende zinnetje tóch nog in kleine lettertjes onderaan op de achterste pagina: "Zet- en drukfouten voorbehouden."
Zonde. Want deze tegenstrijdigheid ontneemt de kracht van de zin die ik als eerst vermeldde compleet.
Was ik de enige die benieuwd naar dat zinnetje op zoek ging na het lezen van Kijkshop's belofte?
onderstaande prijzen zijn correct!" kopt de folder van de kijkshop.
Een veelbelovende belofte, zeker als je opmerkt dat de prijzen waarop gedoeld wordt ook nog eens bijzonder laag zijn.
Helaas staat het welbekende zinnetje tóch nog in kleine lettertjes onderaan op de achterste pagina: "Zet- en drukfouten voorbehouden."
Zonde. Want deze tegenstrijdigheid ontneemt de kracht van de zin die ik als eerst vermeldde compleet.
Was ik de enige die benieuwd naar dat zinnetje op zoek ging na het lezen van Kijkshop's belofte?
24 november 2006
Herfst 3.
De boom die ik vanuit het raam van mijn woonkamer zie heeft nog 11 blaadjes. Ik heb ze geteld.
Iets waaraan ik een maand geleden nooit zou zijn begonnen. Want hoelang ben je bezig als je moet tellen tot ontelbaar?
Waarom verliezen bomen blaadjes in de winter? Is het een gebrek aan zonlicht? Dat de fotosyntese daardoor niet meer kan plaats vinden? Dat zou kunnen. De bladeren drogen ook uit. Maar dat kan in een nat Nederlands najaar niet aan gebrek aan vocht liggen. Waarom drogen bladeren niet uit in de zomer, als de brandende zon alle andere levende wezens wel naar water doet snakken. Misschien is het wel zelfbescherming. Alleen tijdens de eerste herfststormen waaien bomen om. Hun bladeren vangen dan de wind. Dus als ze deze afstoten groeit hun overlevingskans tijdens stormachtig weer. Een goede reden, lijkt me.
Naaldbomen verliezen hun 'bladeren' niet. Misschien zijn die te dun om wind te vangen, de wind kan makkelijk om die smalle naalden heen blazen.
Wiens kennis bevat de juiste oplossing?
Iets waaraan ik een maand geleden nooit zou zijn begonnen. Want hoelang ben je bezig als je moet tellen tot ontelbaar?
Waarom verliezen bomen blaadjes in de winter? Is het een gebrek aan zonlicht? Dat de fotosyntese daardoor niet meer kan plaats vinden? Dat zou kunnen. De bladeren drogen ook uit. Maar dat kan in een nat Nederlands najaar niet aan gebrek aan vocht liggen. Waarom drogen bladeren niet uit in de zomer, als de brandende zon alle andere levende wezens wel naar water doet snakken. Misschien is het wel zelfbescherming. Alleen tijdens de eerste herfststormen waaien bomen om. Hun bladeren vangen dan de wind. Dus als ze deze afstoten groeit hun overlevingskans tijdens stormachtig weer. Een goede reden, lijkt me.
Naaldbomen verliezen hun 'bladeren' niet. Misschien zijn die te dun om wind te vangen, de wind kan makkelijk om die smalle naalden heen blazen.
Wiens kennis bevat de juiste oplossing?
23 november 2006
Hebben jullie dat ook wel eens?
Als kind denk je heel anders dan als volwassene. Soms geef je verklaringen aan dingen die absoluut niet kloppen, maar op dat moment volkomen logisch lijken.
Soms blijven die verklaringen hangen tot in je volwassenheid. Bij mij in ieder geval wel. Ik heb het heel vaak dat ik een term gebruik, me daarna de verklaring die ik er als kind aan gaf herinner en weer daarna besef ik dan plotseling de échte verklaring, waarna ik altijd een beetje raar gevoel overhoud. Was ik echt de afgelopen 10 à 15 jaar in de veronderstelling dat die verklaring waar was? Dat zou wel heel dom zijn. Toch voelde dat besef-moment heel echt. Echt alsof ik me dat voor het eerst realiseerde.
Een voorbeeldje: de film Kruistocht in Spijkerbroek is uit. Daardoor werd dat een gespreksonderwerp en opeens drong het tot me door dat ik altijd heb gedacht dat spijkerbroek een dorp was in het boek. Terwijl ze gewoon op een echte spijkerbroek doelen... Hoe kan ik dat misinterpreteren?
Nog een voorbeeldje: hopjesvla stond op tafel. Naar mijn idee heette dat hopjesvla omdat de vla met hopjes uit het pak komt. (Hoe kinderlijk..! Want is hopjes in die context wel een woord?) Blijkt er hopjes-smaak aan te zitten. (Ja, logisch! Vanille en chocolade zijn immers ook geen manieren waarop vla uit een pak komt.)
Achteraf snap ik dus nooit hoe ik ooit op die verklaring ben gekomen. Het schijnt dat kinderen heel fantasievol zijn. Maar of dat een reden is... geen idee. Ik vind het iedere keer weer apart.
Maar wat ik me afvraag: ben ik hier alleen in? Of hebben jullie dat ook wel eens?
Soms blijven die verklaringen hangen tot in je volwassenheid. Bij mij in ieder geval wel. Ik heb het heel vaak dat ik een term gebruik, me daarna de verklaring die ik er als kind aan gaf herinner en weer daarna besef ik dan plotseling de échte verklaring, waarna ik altijd een beetje raar gevoel overhoud. Was ik echt de afgelopen 10 à 15 jaar in de veronderstelling dat die verklaring waar was? Dat zou wel heel dom zijn. Toch voelde dat besef-moment heel echt. Echt alsof ik me dat voor het eerst realiseerde.
Een voorbeeldje: de film Kruistocht in Spijkerbroek is uit. Daardoor werd dat een gespreksonderwerp en opeens drong het tot me door dat ik altijd heb gedacht dat spijkerbroek een dorp was in het boek. Terwijl ze gewoon op een echte spijkerbroek doelen... Hoe kan ik dat misinterpreteren?
Nog een voorbeeldje: hopjesvla stond op tafel. Naar mijn idee heette dat hopjesvla omdat de vla met hopjes uit het pak komt. (Hoe kinderlijk..! Want is hopjes in die context wel een woord?) Blijkt er hopjes-smaak aan te zitten. (Ja, logisch! Vanille en chocolade zijn immers ook geen manieren waarop vla uit een pak komt.)
Achteraf snap ik dus nooit hoe ik ooit op die verklaring ben gekomen. Het schijnt dat kinderen heel fantasievol zijn. Maar of dat een reden is... geen idee. Ik vind het iedere keer weer apart.
Maar wat ik me afvraag: ben ik hier alleen in? Of hebben jullie dat ook wel eens?
13 november 2006
De gulden terug.
Een 'hot topic' op verjaardagen. "En nu met die euro is alles zó duur geworden." "Als ik het zou mogen zeggen, zouden we morgen weer met guldens betalen."
Naïef...
Mensen hebben altijd iets nodig om naar op te kijken. Een ideaalbeeld wat absoluut beter is dan de huidige situatie. Het guldentijdperk is zo'n ideaalbeeld. De euro is de huidige situatie, zoals iedere Nederlander weet.
Waarom denken mensen nou dat het beter zal worden allemaal als de gulden terugkomt? De winkeliers worden er massaal van beschuldigd hun guldentekens in eurotekens te hebben veranderd, zonder het bedrag te veranderen. Als je het zo bekijkt is alles 2,2 keer zo duur geworden. Is dat zo? Nee, natuurlijk niet. Het CBS heeft zelfs bekend gemaakt dat boodschappen doen momenteel goedkoper is dan 5 jaar geleden (in het guldentijdperk dus). En die onderzoekers hebben iedere euro netjes als 2 gulden 20 gerekend, dus dat 'alles is zó duur geworden' geldt in een supermarkt niet. Mensen geven misschien makkelijker geld uit.
Dat geloof ik graag. Hoezeer € 0,99 ook hetzelfde is als F 2,19, het klinkt gewoon alsof het minder is. Als deze theorie opgaat is de consument dus zelf schuldig aan het hogere getalletje bij het kopje 'boodschappen' in het kasboek. (Een elektronisch kasboek natuurlijk. Niemand doet dat nog met de hand.)
En nog wat. Natuurlijk zijn prijzen hoger geworden. Inflatie heet dat. Ons loon gaat ook jaarlijks omhoog, als het goed is met een percentage dat in de buurt van die inflatie ligt.
Maar ben ik nou de enige die dat zo ziet? Dat zal toch zeker niet? Ik ben er juist van overtuigd dat we genaaid gaan worden als we de gulden weer terugkrijgen. Prijzen vermenigvuldigen met 2,2 zal er dan niet bij zijn vrees ik. Alles x 3 doen is veel makkelijker. Daar gaat dat ideaalbeeld... En als dat nog niet verdwijnt, denk dan nog maar eens aan die transactiekosten die je nu betaalt als je wat Engelse ponden wilt. Als wij de gulden terugkrijgen zullen we iedere euro voor een gulden of 5 moeten kopen. (Daarin overdrijf ik natuurlijk, maar het gaat er niet om dat ik een reëel getal typ, het gaat er om dat ik mijn punt duidelijk maak.)
Naïef dus...
Wat vinden jullie?
Naïef...
Mensen hebben altijd iets nodig om naar op te kijken. Een ideaalbeeld wat absoluut beter is dan de huidige situatie. Het guldentijdperk is zo'n ideaalbeeld. De euro is de huidige situatie, zoals iedere Nederlander weet.
Waarom denken mensen nou dat het beter zal worden allemaal als de gulden terugkomt? De winkeliers worden er massaal van beschuldigd hun guldentekens in eurotekens te hebben veranderd, zonder het bedrag te veranderen. Als je het zo bekijkt is alles 2,2 keer zo duur geworden. Is dat zo? Nee, natuurlijk niet. Het CBS heeft zelfs bekend gemaakt dat boodschappen doen momenteel goedkoper is dan 5 jaar geleden (in het guldentijdperk dus). En die onderzoekers hebben iedere euro netjes als 2 gulden 20 gerekend, dus dat 'alles is zó duur geworden' geldt in een supermarkt niet. Mensen geven misschien makkelijker geld uit.
Dat geloof ik graag. Hoezeer € 0,99 ook hetzelfde is als F 2,19, het klinkt gewoon alsof het minder is. Als deze theorie opgaat is de consument dus zelf schuldig aan het hogere getalletje bij het kopje 'boodschappen' in het kasboek. (Een elektronisch kasboek natuurlijk. Niemand doet dat nog met de hand.)
En nog wat. Natuurlijk zijn prijzen hoger geworden. Inflatie heet dat. Ons loon gaat ook jaarlijks omhoog, als het goed is met een percentage dat in de buurt van die inflatie ligt.
Maar ben ik nou de enige die dat zo ziet? Dat zal toch zeker niet? Ik ben er juist van overtuigd dat we genaaid gaan worden als we de gulden weer terugkrijgen. Prijzen vermenigvuldigen met 2,2 zal er dan niet bij zijn vrees ik. Alles x 3 doen is veel makkelijker. Daar gaat dat ideaalbeeld... En als dat nog niet verdwijnt, denk dan nog maar eens aan die transactiekosten die je nu betaalt als je wat Engelse ponden wilt. Als wij de gulden terugkrijgen zullen we iedere euro voor een gulden of 5 moeten kopen. (Daarin overdrijf ik natuurlijk, maar het gaat er niet om dat ik een reëel getal typ, het gaat er om dat ik mijn punt duidelijk maak.)
Naïef dus...
Wat vinden jullie?
3 november 2006
Verkiezingen
Het is bijna zover. 22 november mag heel 18+ Nederland zich naar de stemlocaties begeven.
Ik vind het wederom verwarrend. Campagne voerend Den Haag, doet dat niet zoals ik het zou willen. Ik wil vooral duidelijkheid. Ik wil weten waarvóor ik stem én waartégen ik stem als ik een bepaalde partij kies. Dat is me natuurlijk wel globaal duidelijk. Ik snap het verschil tussen links en rechts. Maar verder? De nu al eindeloze strijd tussen Bos en Balkenende vermoeit me. De details vliegen in het rond, terwijl de grote lijnen onaangeroerd blijven liggen. Ze gedragen zich alsof ze volledig recht tegenover elkaar staan, maar dat is onzin. Op veel vlakken geven ze elkaar ook gelijk. Maar omdat die verkiezingen van over twee en een halve week al die lijsttrekkers een injectie media-geilheid hebben gegeven, doen ze momenteel alles om haantje de voorste te zijn en verschijnen ze overal waar maar plek voor ze is, waardoor de hele essentie van campagne voeren naar mijn idee verdwijnt. Misschien is dit wel campagne voeren anno 2006 hoor. Misschien kan ik de veranderingen gewoon niet bijhouden. Maar ik denk niet dat ik daar de enige in ben.
Vanavond is er wéer zo'n debat. Zou Balkenende weer gaan beweren dat Bos 'draait'? Spannend hoor... *zucht*
Ik snap ook wel dat het minister-president-schap de oorzaak is van al het gedoe. Maar in feite zou dat de verkiezingen niet moeten beïnvloeden. Wij gaan straks stemmen om een tweede kamer te vormen. En dat daaruit een (eventueel nieuwe) minister president komt, dat zou ik bijna bijzaak willen noemen. De debatten tussen die twee B's overschaduwen al het andere wat zich in de politieke wereld in dit land afspeelt, het lijkt immers op sommige momenten alsof we maar twee partijen hebben om tussen te kiezen, en dat is zonde. Meer dan zonde zelfs, want het bepaalt de komende vier jaar in dit land. Vier belangrijke jaren ook. Jaren waarin we de economie stijgend willen houden en jaren waarin we zullen moeten vechten tegen natuurgeweld waarvan we eigenlijk zelf de dader zijn.
Ik ben overigens ook benieuwd naar al die stemwijzers op internet. Hoe neutraal zijn die? Of zouden ze stiekem gesponsord worden?
Ik vind het wederom verwarrend. Campagne voerend Den Haag, doet dat niet zoals ik het zou willen. Ik wil vooral duidelijkheid. Ik wil weten waarvóor ik stem én waartégen ik stem als ik een bepaalde partij kies. Dat is me natuurlijk wel globaal duidelijk. Ik snap het verschil tussen links en rechts. Maar verder? De nu al eindeloze strijd tussen Bos en Balkenende vermoeit me. De details vliegen in het rond, terwijl de grote lijnen onaangeroerd blijven liggen. Ze gedragen zich alsof ze volledig recht tegenover elkaar staan, maar dat is onzin. Op veel vlakken geven ze elkaar ook gelijk. Maar omdat die verkiezingen van over twee en een halve week al die lijsttrekkers een injectie media-geilheid hebben gegeven, doen ze momenteel alles om haantje de voorste te zijn en verschijnen ze overal waar maar plek voor ze is, waardoor de hele essentie van campagne voeren naar mijn idee verdwijnt. Misschien is dit wel campagne voeren anno 2006 hoor. Misschien kan ik de veranderingen gewoon niet bijhouden. Maar ik denk niet dat ik daar de enige in ben.
Vanavond is er wéer zo'n debat. Zou Balkenende weer gaan beweren dat Bos 'draait'? Spannend hoor... *zucht*
Ik snap ook wel dat het minister-president-schap de oorzaak is van al het gedoe. Maar in feite zou dat de verkiezingen niet moeten beïnvloeden. Wij gaan straks stemmen om een tweede kamer te vormen. En dat daaruit een (eventueel nieuwe) minister president komt, dat zou ik bijna bijzaak willen noemen. De debatten tussen die twee B's overschaduwen al het andere wat zich in de politieke wereld in dit land afspeelt, het lijkt immers op sommige momenten alsof we maar twee partijen hebben om tussen te kiezen, en dat is zonde. Meer dan zonde zelfs, want het bepaalt de komende vier jaar in dit land. Vier belangrijke jaren ook. Jaren waarin we de economie stijgend willen houden en jaren waarin we zullen moeten vechten tegen natuurgeweld waarvan we eigenlijk zelf de dader zijn.
Ik ben overigens ook benieuwd naar al die stemwijzers op internet. Hoe neutraal zijn die? Of zouden ze stiekem gesponsord worden?
20 september 2006
Herfst 2.
In het kader van de vervolg-logjes, hier maar weer een vervolg op een eerder geschreven stukje:
Ieder jaar zijn er twee seizoenswisselingen waarvan ik het tijdstip helemaal zelf bepaal: De overgang van de lente in de zomer en het moment dat zomer herfst wordt. Die eerste overgang maakt me altijd blij en optimistisch, het tweede moment dat ik noemde niet. Dat moment luidt immers de herfst in. En hoe mooi ik de kleurtjes van de blaadjes die van de bomen vallen ook vind.. ik vind ze voornamelijk mooi als ik ze door een raam heen, vanuit een warme woonkamer, kan zien. Zodra ik buiten kom heb ik waarschijnlijk last van teveel wind, kou en regen. Zoals dat hier in ons landje hoort in de herfst. Gelukkig hoort het ook om erover te klagen, anders zou ik zo buiten de boot vallen.
Maar goed. Ik zou wat gaan schrijven over mijn manier om dat overgangsmoment te bepalen.
Als ik 's avonds moet werken is dat altijd tot 8 uur. De winkel is namelijk open tot 8 uur, dus zodra de laatste klant uit de winkel is verdwenen, loop ik nog even snel door diezelfde deur naar buiten. 's Zomers is het dan nog heerlijk licht. Vaak een beetje benauwd, want dat doet een dag felle zon met de Rotterdamse lucht. Maar vooral zomers. En dat gevoel is heerlijk. Dat gevoel is helemaal geweldig als het de eerste keer is dat het licht is om 8 uur. Door de stand van de zon enzo (ga maar lekker googlen als je meer details wil weten), is het maar zo'n 5 maanden per jaar licht na 8 uur 's avonds. Het eerste moment dat ik klaar ben met werken én zonder fietslampjes naar huis kan fietsen is vaak in het einde van april of het begin van mij . Hoewel je april en mei officieel nog lente moet noemen, voelt het vanaf dat moment voor mij als zomer. Heerlijk is dat. Alsof het een verschil van dag en nacht is.
De andere overgang vond afgelopen week plaats. Maandagavond stond ik om 8 uur naast mijn werk bij mijn fiets. Ik concludeerde dat het te donker was om zonder lampjes naar huis te fietsen en meteen voelde ik me anders. Donkerder, killer. Net als de herfst. Natuurlijk zal ik me binnenshuis het hele jaar door 's zomers gedragen, maar de komende 7 maanden ben ik buiten even niet het zonnetje in ehh... buiten huis. Waarschijnlijk ben ik voornamelijk aan het rillen van de kou, schuilen voor de regen of aan het vechten tegen de wind.
Ik kan nu al niet wachten tot mijn lampjes weer opgeborgen mogen worden...
Ieder jaar zijn er twee seizoenswisselingen waarvan ik het tijdstip helemaal zelf bepaal: De overgang van de lente in de zomer en het moment dat zomer herfst wordt. Die eerste overgang maakt me altijd blij en optimistisch, het tweede moment dat ik noemde niet. Dat moment luidt immers de herfst in. En hoe mooi ik de kleurtjes van de blaadjes die van de bomen vallen ook vind.. ik vind ze voornamelijk mooi als ik ze door een raam heen, vanuit een warme woonkamer, kan zien. Zodra ik buiten kom heb ik waarschijnlijk last van teveel wind, kou en regen. Zoals dat hier in ons landje hoort in de herfst. Gelukkig hoort het ook om erover te klagen, anders zou ik zo buiten de boot vallen.
Maar goed. Ik zou wat gaan schrijven over mijn manier om dat overgangsmoment te bepalen.
Als ik 's avonds moet werken is dat altijd tot 8 uur. De winkel is namelijk open tot 8 uur, dus zodra de laatste klant uit de winkel is verdwenen, loop ik nog even snel door diezelfde deur naar buiten. 's Zomers is het dan nog heerlijk licht. Vaak een beetje benauwd, want dat doet een dag felle zon met de Rotterdamse lucht. Maar vooral zomers. En dat gevoel is heerlijk. Dat gevoel is helemaal geweldig als het de eerste keer is dat het licht is om 8 uur. Door de stand van de zon enzo (ga maar lekker googlen als je meer details wil weten), is het maar zo'n 5 maanden per jaar licht na 8 uur 's avonds. Het eerste moment dat ik klaar ben met werken én zonder fietslampjes naar huis kan fietsen is vaak in het einde van april of het begin van mij . Hoewel je april en mei officieel nog lente moet noemen, voelt het vanaf dat moment voor mij als zomer. Heerlijk is dat. Alsof het een verschil van dag en nacht is.
De andere overgang vond afgelopen week plaats. Maandagavond stond ik om 8 uur naast mijn werk bij mijn fiets. Ik concludeerde dat het te donker was om zonder lampjes naar huis te fietsen en meteen voelde ik me anders. Donkerder, killer. Net als de herfst. Natuurlijk zal ik me binnenshuis het hele jaar door 's zomers gedragen, maar de komende 7 maanden ben ik buiten even niet het zonnetje in ehh... buiten huis. Waarschijnlijk ben ik voornamelijk aan het rillen van de kou, schuilen voor de regen of aan het vechten tegen de wind.
Ik kan nu al niet wachten tot mijn lampjes weer opgeborgen mogen worden...
18 september 2006
Vervolg staking.
Omdat boze mails sturen leuk is, heb ik er ook een aan de RET gestuurd.
Wegens privacy-redenen mag de mail hier niet naartoe kopiëren, dus dat doe ik ook niet, maar ik kan wel verklappen dat ik een duidelijke uitleg én welgemeende excuses heb ontvangen voor de overlast.
Jammer dat die excuses geen vier wielen en een chauffeur hebben. Anders had ik alsnog even kunnen gaan winkelen.
Wegens privacy-redenen mag de mail hier niet naartoe kopiëren, dus dat doe ik ook niet, maar ik kan wel verklappen dat ik een duidelijke uitleg én welgemeende excuses heb ontvangen voor de overlast.
Jammer dat die excuses geen vier wielen en een chauffeur hebben. Anders had ik alsnog even kunnen gaan winkelen.
Staken.
Een staking...
Het is maar goed dat ik nog even het nieuws bekeek op de site waar je de hierbovenstaande link kan vinden. Anders zou ik wel erg lang op de bus zijn gaan staan wachten zo.
De bus waar ik volledig afhankelijk van ben, een bus van de RET, staat nu dus op de Coolsingel in Rotterdam niks te doen, op wat toeteren na misschien.
En ik dan? En alle andere reizigers die wonen in mijn wijk? Al die oude vrouwtjes die deze bus nemen om bij andere oude vrouwtjes op de koffie te gaan? Alle jongeren uit mijn flat die deze bus nemen om naar hun werk of school te reizen? Mijn plan valt makkelijk te wijzigen, dat is geen probleem. Ik was gewoon van plan om even te gaan winkelen. Maar wat nou als ik naar school had gemoeten? Dan zou ik eindeloos hebben staan wachten op die bus! Reizigers zouden niet op deze manier de dupe moeten worden van openbaar vervoers-stakingen.
Ik snap dat stakingen een goed middel zijn om je zin te krijgen en ik snap ook dat ze zonder aankondiging nog veel schokkender zijn voor de werkgevers. Maar dat laatste kán je gewoon niet maken als werknemers als je met zóveel directe klanten te maken hebt. In dat geval moet je gewoon zorgen dat je die staking ruim van te voren bekend maakt, zodat alle mensen die daar nu, op dit moment, de nadelen van ondervinden, van te voren hadden kunnen zorgen dat ze een andere manier om te reizen zouden hebben.
En met een beetje geluk hoeft die staking dan niet eens plaats te vinden. Met een beetje geluk snappen de werkgevers dat het menens is en dat ze met het oog op de klanttevredenheid maar beter kunnen schikken. Dat is een eerlijke vorm van actie voeren. En dat zou je ook eigenlijk moeten verwachten van werknemers die op hun beurt vechten om eerlijk behandeld te worden.
Als er niks veranderd aan de CAO's blijven de bussen en trams nog een weekje staan, vermeldt het artikel dreigend.
Gelukkig maar dat ik een fiets heb. Hopelijk hebben die oude vrouwtjes geld voor de taxi.
Het is maar goed dat ik nog even het nieuws bekeek op de site waar je de hierbovenstaande link kan vinden. Anders zou ik wel erg lang op de bus zijn gaan staan wachten zo.
De bus waar ik volledig afhankelijk van ben, een bus van de RET, staat nu dus op de Coolsingel in Rotterdam niks te doen, op wat toeteren na misschien.
En ik dan? En alle andere reizigers die wonen in mijn wijk? Al die oude vrouwtjes die deze bus nemen om bij andere oude vrouwtjes op de koffie te gaan? Alle jongeren uit mijn flat die deze bus nemen om naar hun werk of school te reizen? Mijn plan valt makkelijk te wijzigen, dat is geen probleem. Ik was gewoon van plan om even te gaan winkelen. Maar wat nou als ik naar school had gemoeten? Dan zou ik eindeloos hebben staan wachten op die bus! Reizigers zouden niet op deze manier de dupe moeten worden van openbaar vervoers-stakingen.
Ik snap dat stakingen een goed middel zijn om je zin te krijgen en ik snap ook dat ze zonder aankondiging nog veel schokkender zijn voor de werkgevers. Maar dat laatste kán je gewoon niet maken als werknemers als je met zóveel directe klanten te maken hebt. In dat geval moet je gewoon zorgen dat je die staking ruim van te voren bekend maakt, zodat alle mensen die daar nu, op dit moment, de nadelen van ondervinden, van te voren hadden kunnen zorgen dat ze een andere manier om te reizen zouden hebben.
En met een beetje geluk hoeft die staking dan niet eens plaats te vinden. Met een beetje geluk snappen de werkgevers dat het menens is en dat ze met het oog op de klanttevredenheid maar beter kunnen schikken. Dat is een eerlijke vorm van actie voeren. En dat zou je ook eigenlijk moeten verwachten van werknemers die op hun beurt vechten om eerlijk behandeld te worden.
Als er niks veranderd aan de CAO's blijven de bussen en trams nog een weekje staan, vermeldt het artikel dreigend.
Gelukkig maar dat ik een fiets heb. Hopelijk hebben die oude vrouwtjes geld voor de taxi.
17 september 2006
Beestjes.
Na een weekendje bos met een groep lieve mensen, zonder geluid van auto's, lawaai van massa's mensen en andere stedelijke ongemakken, ben ik toch weer blij dat ik terug ben in het vertrouwde Rotterdam. Niet om die mensen hoor, maar om de Beestjes.
Het is niet zo dat ik panisch ben op het moment dat er een vliegje voor mijn neus vliegt of een wesp rond mijn hoofd zoemt, dat is het niet. Ik heb het meer over die kleine kriebelbeestjes die via je voeten en benen aan de tocht naar boven beginnen en die je vaak pas veel later ontdekt dan je zou willen. Het idee dat deze tussen mijn kleren en mijn huid terecht zouden komen veroorzaakt spontaan jeuk.
Teken vind ik bijvoorbeeld eng. Ze laten zich op je vallen en zoeken dan het lekkerste plekje op je lichaam om dat maar eens even leeg te zuigen. Brr... ik moet er niet aan denken dat ik zo'n zwarte pukkel onder mijn oksel vind morgen onder de douche.
Afgelopen weekend viel het best mee. De spinnen die ik ben tegengekomen waren niet eng én niet dichtbij (wat ze natuurlijk ook minder eng maakt), de muggen vonden mij minder lekker dan de anderen, dus daar had ik ook geen last van en de enige wesp die ons kwam opzoeken was met een paar handbewegingen weggejaagd, waarna hij gelukkig ook begreep dat hij niet meer welkom was. Geen enge Beestjes dus dit weekend, kon ik op de terugweg al concluderen.
Ik had het mis. Nou ja, misschien dan. Want net, toen ik mijn laptop aanzette en mijzelf installeerde om mijn mails van dit weekend te gaan bekijken, zag ik op een kleine afstand van mijn rechteroog wat naar beneden zakken. Begrijpend dat er een draadje aan te pas kwam greep ik op de plek waar ik vermoedde dat het draadje zich bevond en een halve seconde later had ik een gelig soort rupsje van nog geen centimeter aan een gesponnen draadje wat uit zijn achterkant leek te komen vast. Ik wist niet dat rupsen draadjes sponnen om zich te verplaatsen, en daarnaast had ik ook nog nooit zo'n klein en geel rupsje gezien. Reden genoeg om mijn conclusie in te trekken en er een onderzoekje aan te wijden. Morgen onder de douche ga ik ieder kiertje en holletje van mijn lichaam controleren op beestjes (voor zover mijn lenigheid dat toelaat) en ga ik mijn haar zo goed wassen dat eventuele broertjes en zusjes van het gele rupsje (dat nu overigens geplet in mijn vuilnisbak ligt) de shampoo niet overleven.
Brrr... Beestjes. Geef mij maar Rotterdam.
Het is niet zo dat ik panisch ben op het moment dat er een vliegje voor mijn neus vliegt of een wesp rond mijn hoofd zoemt, dat is het niet. Ik heb het meer over die kleine kriebelbeestjes die via je voeten en benen aan de tocht naar boven beginnen en die je vaak pas veel later ontdekt dan je zou willen. Het idee dat deze tussen mijn kleren en mijn huid terecht zouden komen veroorzaakt spontaan jeuk.
Teken vind ik bijvoorbeeld eng. Ze laten zich op je vallen en zoeken dan het lekkerste plekje op je lichaam om dat maar eens even leeg te zuigen. Brr... ik moet er niet aan denken dat ik zo'n zwarte pukkel onder mijn oksel vind morgen onder de douche.
Afgelopen weekend viel het best mee. De spinnen die ik ben tegengekomen waren niet eng én niet dichtbij (wat ze natuurlijk ook minder eng maakt), de muggen vonden mij minder lekker dan de anderen, dus daar had ik ook geen last van en de enige wesp die ons kwam opzoeken was met een paar handbewegingen weggejaagd, waarna hij gelukkig ook begreep dat hij niet meer welkom was. Geen enge Beestjes dus dit weekend, kon ik op de terugweg al concluderen.
Ik had het mis. Nou ja, misschien dan. Want net, toen ik mijn laptop aanzette en mijzelf installeerde om mijn mails van dit weekend te gaan bekijken, zag ik op een kleine afstand van mijn rechteroog wat naar beneden zakken. Begrijpend dat er een draadje aan te pas kwam greep ik op de plek waar ik vermoedde dat het draadje zich bevond en een halve seconde later had ik een gelig soort rupsje van nog geen centimeter aan een gesponnen draadje wat uit zijn achterkant leek te komen vast. Ik wist niet dat rupsen draadjes sponnen om zich te verplaatsen, en daarnaast had ik ook nog nooit zo'n klein en geel rupsje gezien. Reden genoeg om mijn conclusie in te trekken en er een onderzoekje aan te wijden. Morgen onder de douche ga ik ieder kiertje en holletje van mijn lichaam controleren op beestjes (voor zover mijn lenigheid dat toelaat) en ga ik mijn haar zo goed wassen dat eventuele broertjes en zusjes van het gele rupsje (dat nu overigens geplet in mijn vuilnisbak ligt) de shampoo niet overleven.
Brrr... Beestjes. Geef mij maar Rotterdam.
14 september 2006
Uitstelleritus.
Iedereen die mij kent weet dat ik dingen uitstel. Al is het alleen maar door het lezen van de eerste zin van dit logje. Afwassen, mijn bed uitkomen, opstaan om naar de wc te gaan, huiswerk maken, een belangrijk telefoontje plegen, iemand (terug)mailen enz.enz. Allemaal dingen die in de lijst passen van dingen die ik graag tot het allerallerlaatste moment uitstel.
Anderhalve week geleden is er een eind gekomen aan dat gedoe. De lijst die ik hierboven noem bestaat nog, maar ernaar handelen doe ik niet meer. Ik heb er geen tijd meer voor.
Het begon allemaal zo'n drie maanden geleden, toen ik besloot 'ja' te zeggen op de kamer die mij aangeboden werd. Nu ik 'op kamers' woon, heb ik meer te doen. Koken, wassen, stofzuigen, schoonmaken, afwassen, strijken en boodschappen doen... in tegenstelling tot 'vroeger' behoort het allemaal tot mijn taken. (Hett is natuurlijk zo dat ik niemand anders zou kunnen noemen die andere taken in mijn huishouden doet, dus ik zou ook 'de taken' kunnen schrijven, maar daar heb ik niet voor gekozen.)
Omdat ik een voltijd studie doe en ook nog eens parttime werk én daarnaast graag leuke dingen doe, heb ik op dit moment wat ruzie met het begrip tijd. Het is niet zo dat ik te weinig tijd heb, ik red het immers allemaal gewoon, dus dat is niet het probleem. Het punt is dat ik gewend was om zeeën van tijd over te hebben en dat heb ik nu niet meer. Die zeeën van tijd gebruikte ik vaak voor de meest nutteloze zaken. Dingen die ik deed om nog maar even niet te hoeven beginnen aan de taak die ik éigenlijk van plan was om te doen, maar waar ik geen zin in had. Een vreselijk systeem waar ik mezelf vaak dood aan ergerde. Als je het namelijk maanden op die manier volhoudt gaat het op een gegeven moment een beetje ziekelijk voelen, alsof je niet anders kan en dat was ook zo, dus dat was heel frustrerend. (Diagnose: uitstelleritus, noemde ik het vaak.)
Nu ik die overvloed aan tijd niet heb, lijkt die ergerlijke gewoonte als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ik doe mijn ding, niet overhaast, maar wel goed. Ik maak mijn studieopdrachten, spreek af met mensen, ga werken en mis geen enkel college (tot nu toe dan). Dat ik een aantal hoofdstukken achterloop met lezen voor mijn vakken, omdat ik even op gang moest komen is niet zo'n ramp, dat haal ik wel weer in. Maar mijn achterstand wordt niet groter. Een bewonderingswaardig feit.
Zou het teveel aan tijd wat ik had dan funest zijn geweest al die jaren? Wow. Had ik dat maar eerder geweten.
Anderhalve week geleden is er een eind gekomen aan dat gedoe. De lijst die ik hierboven noem bestaat nog, maar ernaar handelen doe ik niet meer. Ik heb er geen tijd meer voor.
Het begon allemaal zo'n drie maanden geleden, toen ik besloot 'ja' te zeggen op de kamer die mij aangeboden werd. Nu ik 'op kamers' woon, heb ik meer te doen. Koken, wassen, stofzuigen, schoonmaken, afwassen, strijken en boodschappen doen... in tegenstelling tot 'vroeger' behoort het allemaal tot mijn taken. (Hett is natuurlijk zo dat ik niemand anders zou kunnen noemen die andere taken in mijn huishouden doet, dus ik zou ook 'de taken' kunnen schrijven, maar daar heb ik niet voor gekozen.)
Omdat ik een voltijd studie doe en ook nog eens parttime werk én daarnaast graag leuke dingen doe, heb ik op dit moment wat ruzie met het begrip tijd. Het is niet zo dat ik te weinig tijd heb, ik red het immers allemaal gewoon, dus dat is niet het probleem. Het punt is dat ik gewend was om zeeën van tijd over te hebben en dat heb ik nu niet meer. Die zeeën van tijd gebruikte ik vaak voor de meest nutteloze zaken. Dingen die ik deed om nog maar even niet te hoeven beginnen aan de taak die ik éigenlijk van plan was om te doen, maar waar ik geen zin in had. Een vreselijk systeem waar ik mezelf vaak dood aan ergerde. Als je het namelijk maanden op die manier volhoudt gaat het op een gegeven moment een beetje ziekelijk voelen, alsof je niet anders kan en dat was ook zo, dus dat was heel frustrerend. (Diagnose: uitstelleritus, noemde ik het vaak.)
Nu ik die overvloed aan tijd niet heb, lijkt die ergerlijke gewoonte als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ik doe mijn ding, niet overhaast, maar wel goed. Ik maak mijn studieopdrachten, spreek af met mensen, ga werken en mis geen enkel college (tot nu toe dan). Dat ik een aantal hoofdstukken achterloop met lezen voor mijn vakken, omdat ik even op gang moest komen is niet zo'n ramp, dat haal ik wel weer in. Maar mijn achterstand wordt niet groter. Een bewonderingswaardig feit.
Zou het teveel aan tijd wat ik had dan funest zijn geweest al die jaren? Wow. Had ik dat maar eerder geweten.
3 september 2006
Verwarring alom.
E.H.B.O. Een oude afkorting in een nieuw jasje gestoken: Eerste.Hulp.Bij.Opvoeden. De nieuwe betekenis past bij het programma waarin Jo Frost, 's werelds beroemdste nanny (of zou nanny Fine dat zijn?), ontspoorde gezinnen weer terug op de rails helpt. Opvoeden is namelijk niet makkelijk.
Een geweldig programma, maar daar wil ik het niet over hebben eigenlijk.
Waar ik het wel over wil hebben is de tegenstrijdige informatie die mij sinds vanmiddag verwart. Tijdens life&cooking promootte Carlo zijn programma 'Gelukkig, je bent er' en hij vertelde dat de herhaling van vrijdag vanavond om 22.00 zou zijn op RTL4. Geschokt zapte ik snel naar teletekstpagina 201, waar mijn verwarring alleen nog maar groeide. Om 22:00 zou immers E.H.B.O. beginnen, naar mijn idee, en teletekst bevestigde dat. Ook in de TVgids was E.H.B.O. te vinden bij het tijdstip 22:00. Hoewel ik nog niet helemaal gerustgesteld was, liet ik mijn verwarring rusten. Tot een uur geleden. Toen kwam er opeens een reclame langs op RTL4, waarin de herhaling van 'Gelukkig, je bent er' werd aangekondigd. Jullie raden het waarschijnlijk al: om 22:00, op RTL4. Wanhopig heb ik mijn laptop aangezet en ben naar TVgids.nl gesurft (E.H.B.O. om 22:00) en naar RTL.nl (E.H.B.O. om 22:00)... Toch is mijn twijfel nog niet genoeg weggenomen. Helaas zijn er geen mogelijkheden meer over om informatie over deze tegenstrijdigheid te vinden, dus rest er nog maar één ding: wachten tot 22:00.
De tijd zal het leren en ik ben benieuwd.
Edit om 22:15: Ik kijk nu 'Gelukkig, je bent er.' De mail naar RTL is al verzonden.
Een geweldig programma, maar daar wil ik het niet over hebben eigenlijk.
Waar ik het wel over wil hebben is de tegenstrijdige informatie die mij sinds vanmiddag verwart. Tijdens life&cooking promootte Carlo zijn programma 'Gelukkig, je bent er' en hij vertelde dat de herhaling van vrijdag vanavond om 22.00 zou zijn op RTL4. Geschokt zapte ik snel naar teletekstpagina 201, waar mijn verwarring alleen nog maar groeide. Om 22:00 zou immers E.H.B.O. beginnen, naar mijn idee, en teletekst bevestigde dat. Ook in de TVgids was E.H.B.O. te vinden bij het tijdstip 22:00. Hoewel ik nog niet helemaal gerustgesteld was, liet ik mijn verwarring rusten. Tot een uur geleden. Toen kwam er opeens een reclame langs op RTL4, waarin de herhaling van 'Gelukkig, je bent er' werd aangekondigd. Jullie raden het waarschijnlijk al: om 22:00, op RTL4. Wanhopig heb ik mijn laptop aangezet en ben naar TVgids.nl gesurft (E.H.B.O. om 22:00) en naar RTL.nl (E.H.B.O. om 22:00)... Toch is mijn twijfel nog niet genoeg weggenomen. Helaas zijn er geen mogelijkheden meer over om informatie over deze tegenstrijdigheid te vinden, dus rest er nog maar één ding: wachten tot 22:00.
De tijd zal het leren en ik ben benieuwd.
Edit om 22:15: Ik kijk nu 'Gelukkig, je bent er.' De mail naar RTL is al verzonden.
Eendjes
Ik heb het bewijs dat eendjes het in de winter niet koud hebben. Gewoon een bewijs door eigen ervaring. Niks wetenschappelijks dus, dat niet, vandaag is mijn laatste vakantiedag dus ik heb me al een maand of 3 niet met wetenschap beziggehouden.
Vroeger (drie weken geleden) toen ik nog bij mijn mama en mijn broertje woonde had ik op mijn bed de helft van een 4-seizoenen dekbed liggen. Prima op zich. Totdat ik een aantal keer bij twee lieve mensen logeerde en daar een dekbed mocht gebruiken dat me in tot in de zevende hemel en diep in dromenland bracht. Heerlijk was dat. Thuis sliep ik uit tot een uur of negen. Dan lag mijn bed niet meer lekker en ging ik eruit. Of ik nou uitgeslapen was of niet. Onder dat hemelse dekbed kon ik gerust tot 12 uur blijven liggen. Ergens tijdens die ervaring besloot ik dat ik een nieuw dekbed wilde hebben. En toen bleek dat ik zou gaan verhuizen, was ik niet meer tegen te houden. Bij de Ikea heb ik ieder dekbed gevoeld en me voorgesteld hoe het zou zijn om eronder te liggen. Toen ik mijn huidige dekbed voelde was het liefde op het eerste gezicht (of op de eerste aanraking). Een dekbed met eendendons-vulling, mijn keus was gemaakt.
Nu slaap ik inmiddels 3 weken op mijn kamer en geniet ik al 3 weken van mijn geweldige dekbed. Als ik in bed stap duurt het welgeteld 2 seconden voordat mijn lichaamstemperatuur de rest van het bed heeft opgewarmd. Rillen van de kou, wachtend op de warmte van mijn bed, zal niet meer voorkomen. En de tijd van koude voeten is ook voorbij. Heerlijk. Vanmorgen kwam ik om half 12 mijn bed uit, zoals dat hoort op een zondag. (Of weten jullie soms wél wat je op een zondagmorgen moet doen? Nee dus.)
Eendendons is dus geweldig. Dat zullen alle eendjes met mij eens zijn, want ze hebben het in de winter niet koud. Zelfs niet op de momenten dat wij schaatsen op de vijvers waar zij normaal hun dagen doorbrengen.
Dat waterdichte bewijs heb ik dus geleverd. Op basis van eigen ervaring.
Vanaf morgen zal ik weer wetenschappelijk gaan doen.
Vroeger (drie weken geleden) toen ik nog bij mijn mama en mijn broertje woonde had ik op mijn bed de helft van een 4-seizoenen dekbed liggen. Prima op zich. Totdat ik een aantal keer bij twee lieve mensen logeerde en daar een dekbed mocht gebruiken dat me in tot in de zevende hemel en diep in dromenland bracht. Heerlijk was dat. Thuis sliep ik uit tot een uur of negen. Dan lag mijn bed niet meer lekker en ging ik eruit. Of ik nou uitgeslapen was of niet. Onder dat hemelse dekbed kon ik gerust tot 12 uur blijven liggen. Ergens tijdens die ervaring besloot ik dat ik een nieuw dekbed wilde hebben. En toen bleek dat ik zou gaan verhuizen, was ik niet meer tegen te houden. Bij de Ikea heb ik ieder dekbed gevoeld en me voorgesteld hoe het zou zijn om eronder te liggen. Toen ik mijn huidige dekbed voelde was het liefde op het eerste gezicht (of op de eerste aanraking). Een dekbed met eendendons-vulling, mijn keus was gemaakt.
Nu slaap ik inmiddels 3 weken op mijn kamer en geniet ik al 3 weken van mijn geweldige dekbed. Als ik in bed stap duurt het welgeteld 2 seconden voordat mijn lichaamstemperatuur de rest van het bed heeft opgewarmd. Rillen van de kou, wachtend op de warmte van mijn bed, zal niet meer voorkomen. En de tijd van koude voeten is ook voorbij. Heerlijk. Vanmorgen kwam ik om half 12 mijn bed uit, zoals dat hoort op een zondag. (Of weten jullie soms wél wat je op een zondagmorgen moet doen? Nee dus.)
Eendendons is dus geweldig. Dat zullen alle eendjes met mij eens zijn, want ze hebben het in de winter niet koud. Zelfs niet op de momenten dat wij schaatsen op de vijvers waar zij normaal hun dagen doorbrengen.
Dat waterdichte bewijs heb ik dus geleverd. Op basis van eigen ervaring.
Vanaf morgen zal ik weer wetenschappelijk gaan doen.
31 augustus 2006
Belspellen
"Dames en heren, u bent waarschijnlijk de énige die nu kijkt. Het is immers een werkdag, een gewone werkdag, de scholen zijn weer begonnen en alle thuisblijvende moeders zitten nu met hun kinderen te lunchen. Mis deze kans dus niet! Ziet u de oplossing van deze puzzel? Wil iemand dit geldbedrag winnen? Er staan nog 2 minuten op de klok..."
(enzovoort.)
Om 12.15 zou GTST beginnen. Ik was van plan om te gaan kijken. I should be awfully ashamed.. Ik weet het. Maar het is zo spannend nu. (Want Ludo is vermoord en niemand weet wie het gedaan heeft. Zélfs de kijker niet. Terwijl dat eigenlijk nooit zo is bij een soap. De kijker hoort alles al te weten. Echt waar. Dat heb ik ooit op school geleerd.) En ik heb niets anders te doen. (Behalve de afwas en stofzuigen en nog wat andere dingen.)
Toch zit ik nu nog steeds naar een of ander belspel te kijken. (Het antwoord is overigens "Hoge bomen vangen veel wind." en je kan 15.000 euro winnen. Veel geld.) Een belspel dat GTST inmiddels meer dan 20 minuten heeft uitgesteld. En ik weet ook wel waarom. Ik ben namelijk niet de enige die zit te kijken. Er kijken ontzettend veel mensen naar die herhaling van 'Nederlands best bekeken soap', en al die mensen zitten nu samen met mij, wachtend op het begin van GTST, te kijken naar een belspel. Tsja.. op een gegeven moment gaan die mensen maar bellen. Want wat moet je anders. Dat hoofd van die presentatrice word je wel zat op een gegeven moment en de onzin die uit haar mond komt maakt het niet beter.
Belachelijk dit. Echt gewoon asociaal, heel irritant en natuurlijk geldafperserij (bellen kost namelijk 60 ct per gesprek en no way dat je binnen tachtig keer bellen iemand aan de lijn krijgt, je moet namelijk eerst door een of andere loting heenkomen).. De enige echte winnaar van zo'n bel-spel is de zender die het uitzendt. Kassa voor hun. En voor die ene winnaar die toevallig na voor 100 euro gebeld te hebben in de uitzending weet te komen. Maar die persoon moet voor die 15.000 euro natuurlijk ook nog een driecijferige code weten te raden (de snelle rekenaars onder jullie weten nu al dat de kans op die hoge geldprijs slechts 0,1 procent is. Niet bijzonder groot dus.), anders worden ze met 100 euro weggestuurd. Dat maakt de telefoonkosten goed. Maar that's all. Nou, kassa zeg... *zucht*
12.40 Het begint. Eindelijk. Dan stop ik nu met klagen. Voortaan kijk ik wel weer om 8 uur 's avonds.
Er is overigens onderzoek gedaan naar wat mensen 'nu nog van de buis af zouden willen hebben'. Drie keer raden wat op nummer 1 stond... Juist.. daar had je maar één keer raden voor nodig, hè? Belspellen: zonder concurrentie op nummer 1. Alleen is dit een eerste plaats die geen prijs waard is. Liever ontslag op staande voet, of iets met dezelfde gevolgen. Alles om die vreselijke spelletjes te stoppen. Ik vrees alleen dat die wens pas in zal gaan als pasen en pinksteren op één dag vallen... met sint juttemis... when hell freezes over... Voorlopig niet, dus.
(enzovoort.)
Om 12.15 zou GTST beginnen. Ik was van plan om te gaan kijken. I should be awfully ashamed.. Ik weet het. Maar het is zo spannend nu. (Want Ludo is vermoord en niemand weet wie het gedaan heeft. Zélfs de kijker niet. Terwijl dat eigenlijk nooit zo is bij een soap. De kijker hoort alles al te weten. Echt waar. Dat heb ik ooit op school geleerd.) En ik heb niets anders te doen. (Behalve de afwas en stofzuigen en nog wat andere dingen.)
Toch zit ik nu nog steeds naar een of ander belspel te kijken. (Het antwoord is overigens "Hoge bomen vangen veel wind." en je kan 15.000 euro winnen. Veel geld.) Een belspel dat GTST inmiddels meer dan 20 minuten heeft uitgesteld. En ik weet ook wel waarom. Ik ben namelijk niet de enige die zit te kijken. Er kijken ontzettend veel mensen naar die herhaling van 'Nederlands best bekeken soap', en al die mensen zitten nu samen met mij, wachtend op het begin van GTST, te kijken naar een belspel. Tsja.. op een gegeven moment gaan die mensen maar bellen. Want wat moet je anders. Dat hoofd van die presentatrice word je wel zat op een gegeven moment en de onzin die uit haar mond komt maakt het niet beter.
Belachelijk dit. Echt gewoon asociaal, heel irritant en natuurlijk geldafperserij (bellen kost namelijk 60 ct per gesprek en no way dat je binnen tachtig keer bellen iemand aan de lijn krijgt, je moet namelijk eerst door een of andere loting heenkomen).. De enige echte winnaar van zo'n bel-spel is de zender die het uitzendt. Kassa voor hun. En voor die ene winnaar die toevallig na voor 100 euro gebeld te hebben in de uitzending weet te komen. Maar die persoon moet voor die 15.000 euro natuurlijk ook nog een driecijferige code weten te raden (de snelle rekenaars onder jullie weten nu al dat de kans op die hoge geldprijs slechts 0,1 procent is. Niet bijzonder groot dus.), anders worden ze met 100 euro weggestuurd. Dat maakt de telefoonkosten goed. Maar that's all. Nou, kassa zeg... *zucht*
12.40 Het begint. Eindelijk. Dan stop ik nu met klagen. Voortaan kijk ik wel weer om 8 uur 's avonds.
Er is overigens onderzoek gedaan naar wat mensen 'nu nog van de buis af zouden willen hebben'. Drie keer raden wat op nummer 1 stond... Juist.. daar had je maar één keer raden voor nodig, hè? Belspellen: zonder concurrentie op nummer 1. Alleen is dit een eerste plaats die geen prijs waard is. Liever ontslag op staande voet, of iets met dezelfde gevolgen. Alles om die vreselijke spelletjes te stoppen. Ik vrees alleen dat die wens pas in zal gaan als pasen en pinksteren op één dag vallen... met sint juttemis... when hell freezes over... Voorlopig niet, dus.
29 augustus 2006
Seks. (geschikt bevonden voor alle leeftijden)
Ik ga even een logje over seks schrijven. Over het fenomeen 'seks' welteverstaan. Verder dan het woord 'seks' zal ik niet gaan, dus kleine kinderen; lees gerust door. Sterker nog: lees alsjeblieft door. Want dit logje is alarmerend, een noodkreet en oh, zo belangrijk voor de rest van jullie leven.
Toen ik vanmiddag mijn krant las, was ik van top tot teen geshockeerd door een artikel over condoom-gebruik.
'Ja, maar schatje.. je vertrouwt me toch wel?' en 'Sorry lieverd, ik vind het niet lekker met condoom' zouden alarmbellen moeten veroorzaken in het hoofd van ieder meisje dat ze te horen krijgt. Toch is het condoomgebruik gedaald tot een dieptepunt en onlogischerwijs het aantal testen op SOA's of HIV ook.
Dat dit moet veranderen is duidelijk. Voor de meeste jongeren nog even niet, maar dat gaat dus nog komen. Want samen met de start van het nieuwe schooljaar beginnen een aantal campagnes. De Hema gaat condooms verkopen. Gewoon vanuit een schap. Geen stamelde pubers meer aan de kassa die fluisterend proberen duidelijk te maken dat ze graag rubbertjes willen, wat een opluchting. Goedkoop zijn ze nog steeds niet, maar daartegenover staat kwaliteit. Van het condoom zelf natuurlijk, maar ook van je eigen leven.
Reclameboodschappen benadrukken al een tijdje het belang van condoomgebruik nog eens. Omdat mijn kijk.. ehm.. leeswijzer 'alle leeftijden' aangeeft, zal ik de reclameleuzen niet herhalen hier, maar ik vind ze behoorlijk pakkend. Dus neem dat maar van me aan. Maar zijn ze pakkend genoeg? Kennelijk niet. Ongewenste zwangerschappen (die had ik nog niet genoemd, dat komt omdat ik 1000% voor abortus ben, dus soa's en hiv vind ik zorgwekkender), geslachtsziekten en andere gevolgen van roekeloos seksen zijn heel normaal in onze maatschappij. In Sex and the City vertelt Carry over haar ongewenste zwangerschap en abortus alsof dat een heel normale vorm van anticonceptie is met de woorden: 'We were young en extremely horny (jonge kinderen kunnen toch geen Engels), a condom would have turned both of us off.' Oftewel: ik vond het véél belangrijker dat we perfecte seks konden hebben dan dat hij me misschien met een immuunsysteem-slopende ziekte zou kunnen besmetten.
Wat een belachelijke, absurde, onzinnige manier van denken. Maar wel een manier van denken die als een zeer besmettelijke ziekte lijkt te heersen onder jongeren. Dat is niet zomaar te veranderen. Er moet iets anders veranderen. De seks zélf.
Het is heel mooi dat we die kinderen jongeren noemen, maar het zijn gewoon kinderen. Het is een feit dat meisjes steeds vroeger geslachtsrijp zijn en dat de puberteit steeds eerder begint, maar ik geloof niet dat de seksuele activiteit van die kinderen daaraan te wijten is. Kinderen leren steeds vroeger dat seks lekker is, en tijdens het bloemetjes/bijtjes verhaaltje vertellen hun ouders ze óók nog eens hoe het precies moet. 1+1=2: kinderen worden nieuwsgierig en zijn op hun 11e hun maagdelijkheid (en onschuld) kwijt. Daar zit het probleem.
Adam en Eva hebben ook uit zichzelf ontdekt hoe ze Kaïn en Abel moesten maken en qua intelligentie zijn we er echt niet op achteruit gegaan, dus dat is geen onmogelijke hindernis. Tegen de tijd dat die kinderen volwassen worden (en daarmee ook meteen genoeg verstand en verantwoordelijkheidsgevoel hebben om condooms te gebruiken) zullen ze op een natuurlijke wijze en een natuurlijk moment ontdekken hoe je kindjes maakt. Tot die tijd mogen ze met hun poppen en hun lego blijven spelen. Probleem opgelost.
Nu zijn er natuurlijk heel veel mensen die het niet met me eens zijn. Dat is prima. Ik trek mij samen met mijn mening met liefde terug zodra onveilige seks zo goed als uitgestorven is. Tegen de tijd dat het zover is, lees ik dat vanzelf in de krant, denk ik zo.
Toen ik vanmiddag mijn krant las, was ik van top tot teen geshockeerd door een artikel over condoom-gebruik.
'Ja, maar schatje.. je vertrouwt me toch wel?' en 'Sorry lieverd, ik vind het niet lekker met condoom' zouden alarmbellen moeten veroorzaken in het hoofd van ieder meisje dat ze te horen krijgt. Toch is het condoomgebruik gedaald tot een dieptepunt en onlogischerwijs het aantal testen op SOA's of HIV ook.
Dat dit moet veranderen is duidelijk. Voor de meeste jongeren nog even niet, maar dat gaat dus nog komen. Want samen met de start van het nieuwe schooljaar beginnen een aantal campagnes. De Hema gaat condooms verkopen. Gewoon vanuit een schap. Geen stamelde pubers meer aan de kassa die fluisterend proberen duidelijk te maken dat ze graag rubbertjes willen, wat een opluchting. Goedkoop zijn ze nog steeds niet, maar daartegenover staat kwaliteit. Van het condoom zelf natuurlijk, maar ook van je eigen leven.
Reclameboodschappen benadrukken al een tijdje het belang van condoomgebruik nog eens. Omdat mijn kijk.. ehm.. leeswijzer 'alle leeftijden' aangeeft, zal ik de reclameleuzen niet herhalen hier, maar ik vind ze behoorlijk pakkend. Dus neem dat maar van me aan. Maar zijn ze pakkend genoeg? Kennelijk niet. Ongewenste zwangerschappen (die had ik nog niet genoemd, dat komt omdat ik 1000% voor abortus ben, dus soa's en hiv vind ik zorgwekkender), geslachtsziekten en andere gevolgen van roekeloos seksen zijn heel normaal in onze maatschappij. In Sex and the City vertelt Carry over haar ongewenste zwangerschap en abortus alsof dat een heel normale vorm van anticonceptie is met de woorden: 'We were young en extremely horny (jonge kinderen kunnen toch geen Engels), a condom would have turned both of us off.' Oftewel: ik vond het véél belangrijker dat we perfecte seks konden hebben dan dat hij me misschien met een immuunsysteem-slopende ziekte zou kunnen besmetten.
Wat een belachelijke, absurde, onzinnige manier van denken. Maar wel een manier van denken die als een zeer besmettelijke ziekte lijkt te heersen onder jongeren. Dat is niet zomaar te veranderen. Er moet iets anders veranderen. De seks zélf.
Het is heel mooi dat we die kinderen jongeren noemen, maar het zijn gewoon kinderen. Het is een feit dat meisjes steeds vroeger geslachtsrijp zijn en dat de puberteit steeds eerder begint, maar ik geloof niet dat de seksuele activiteit van die kinderen daaraan te wijten is. Kinderen leren steeds vroeger dat seks lekker is, en tijdens het bloemetjes/bijtjes verhaaltje vertellen hun ouders ze óók nog eens hoe het precies moet. 1+1=2: kinderen worden nieuwsgierig en zijn op hun 11e hun maagdelijkheid (en onschuld) kwijt. Daar zit het probleem.
Adam en Eva hebben ook uit zichzelf ontdekt hoe ze Kaïn en Abel moesten maken en qua intelligentie zijn we er echt niet op achteruit gegaan, dus dat is geen onmogelijke hindernis. Tegen de tijd dat die kinderen volwassen worden (en daarmee ook meteen genoeg verstand en verantwoordelijkheidsgevoel hebben om condooms te gebruiken) zullen ze op een natuurlijke wijze en een natuurlijk moment ontdekken hoe je kindjes maakt. Tot die tijd mogen ze met hun poppen en hun lego blijven spelen. Probleem opgelost.
Nu zijn er natuurlijk heel veel mensen die het niet met me eens zijn. Dat is prima. Ik trek mij samen met mijn mening met liefde terug zodra onveilige seks zo goed als uitgestorven is. Tegen de tijd dat het zover is, lees ik dat vanzelf in de krant, denk ik zo.
28 augustus 2006
Herfst
Hoewel het woord herfst officieel pas over een maand van toepassing is, miste ik het zomer-gevoel vandaag aan één stuk door. Mijn fietstocht van drie minuten naar mijn werk was nat en koud en het gebliksem en gedonder vergezelden me. Toen ik zojuist naar de bushalte liep waaide mijn haar alle kanten op en fladderde de overslag van mijn tas op en neer door de wind. Blaadjes liggen op de weg. Vergeeld en met bruine randen. De bomen zijn nog groen, dat wel. Maar het zal niet lang meer duren voordat ook dié blaadjes hun weg naar beneden zullen vinden.
De kleuren van de herfst vind ik prachtig. Geel, rood en bruin stralen warmte uit, ondanks de dalende temperatuur.
Ik ben nog niet toe aan herst. Geef mij toch nog maar een paar weken zomer. Maar mocht het najaar ondanks mijn wens vervroegd beginnen, zal ik me er volledig aan overgeven. Dat is immers het beste dat je bij het weer kan doen.
De kleuren van de herfst vind ik prachtig. Geel, rood en bruin stralen warmte uit, ondanks de dalende temperatuur.
Ik ben nog niet toe aan herst. Geef mij toch nog maar een paar weken zomer. Maar mocht het najaar ondanks mijn wens vervroegd beginnen, zal ik me er volledig aan overgeven. Dat is immers het beste dat je bij het weer kan doen.
22 juni 2006
Wedstrijdverslag.
Hoewel het ik-zit-op-het-puntje-van-mijn-stoel-gevoel ontbrak, vond ik het een boeiende wedstrijd met een uitslag die terecht genoemd mag worden. Misschien dat deze anders zou zijn als de scheidsrechter de teugels wat had laten vieren, maar ook dat zou waarschijnlijk geen gelijkspel voorkomen hebben. De beide partijen zijn op veel vlakken gelijkwaardig en dat uitte zich in kwalitatief hoogstaand voetbal, met prachtige technieken en mooie momenten. WK-waardig voetbal dus.
Zal ik voetbalverslaggeefster worden? Zo een van ná de wedstrijd natuurlijk. Het moet niet opvallen dat ik al die namen niet kan onthouden. (Alleen Vd Vaart ken ik natuurlijk doordat hij en Sylvie Meijs getrouwd zijn.) Volgens mij is dat helemaal niet lastig. Gewoon wat mooie interessant-klinkende woorden achter elkaar plakken en vooral doen alsof je er meer verstand van hebt dan wiedanook. En als je dan echt even niet weet wat je moet zeggen of schrijven begin je gewoon over die k*t-scheids, dat doet het altijd goed.
Moet lukken, toch?
Als Nederland en Argentinië elkaar weer tegenkomen in de finale zullen ze het natuurlijk anders moeten aanpakken, een finale die met penalty's eindigt is misschien goed voor het puntje-van-mijn-stoel-gevoel, maar weer minder WK-waardig. Hoe dan ook... voor een wedstrijd die weinig anders dan eer als prijs had, was het spel van Oranje deze avond zeker goed te noemen. Onze jongens hebben hun warming up gehad. Op naar Neurenberg. Op tegen Portugal.
Zal ik voetbalverslaggeefster worden? Zo een van ná de wedstrijd natuurlijk. Het moet niet opvallen dat ik al die namen niet kan onthouden. (Alleen Vd Vaart ken ik natuurlijk doordat hij en Sylvie Meijs getrouwd zijn.) Volgens mij is dat helemaal niet lastig. Gewoon wat mooie interessant-klinkende woorden achter elkaar plakken en vooral doen alsof je er meer verstand van hebt dan wiedanook. En als je dan echt even niet weet wat je moet zeggen of schrijven begin je gewoon over die k*t-scheids, dat doet het altijd goed.
Moet lukken, toch?
5 mei 2006
Vinger aan de pols
Vanochtend in Vinger aan de pols: (klik maar en bekijk hem eens) Hoofd- halskanker. Aad van Toor (Adriaan, voor ons allemaal), politicus Wien van der Brink (bekend door de varkenspest) en twee niet-bekende Nederlanders vertellen over hun ervaringen met deze letterlijk en figuurlijk slopende ziekte. Ik zapte langs en bleef hangen, tot en met de laatste woorden van de aftiteling. Hoe verwoestend, vreselijk en natuurlijk dodelijk kanker ook is, deze mensen hebben er een mooie eigenschap aan over gehouden: ze zijn dankbaar voor alle kleine dingen waar ze van mogen genieten. Dat vind ik heel knap. Een van hen heeft nog maar een halve kaak, de ander heeft een stem zonder klank, ieder van hen kan alleen maar vloeibaar of zacht voedsel eten en ieder van hen heeft de kans dat de kanker terug komt. Allemaal hebben ze hier bewust voor gekozen. Artsen gaven hen twee optie's: een alles-veranderende-operatie, of sterven. Als je voor die keuze hebt gestaan vind ik het niet verrassend dat je dankbaar wordt voor alles om je heen. Wat mij betreft is dat het enige voordeel wat er aan die vreselijke ziekte vast zit. Ik weet niet of de vier gasten van Pia Dijkstra van vanmorgen dat ook zo zien, want dankbaarzijn voor de kanker zelf gaat (terecht) een beetje ver.
26 maart 2006
Het leven van een 'groot schrijver'.
Ik ben weer eens aan het zorgen dat één van mijn oude wensen uit kan komen. Ik ben weer verder gegaan aan het boek waar ik ooit een begin aan heb gemaakt.
En hoewel ik nog geen flauw idee heb wat ik er mee wil en dergelijke, is het schrijven écht leuk.
Ik ben soms best jaloers op 'de grote schrijvers', die mogen dit als werk doen. Ze hebben een huis met een speciale schrijfkamer, waarin alleen maar inspirerende kleuren zijn gebruikt voor het interieur, dat bestaat uit een bureau met een laptop en wat aantekeningenblaadjes, een ergonomisch verantwoorde bureaustoel en eventueel een bank, om even liggend na te denken over het verloop van het verhaal.
En als ze dan even geen zin hebben, wordt dat een writersblock genoemd en is iedereen begripvol en medelevend.
Als 'grote schrijver' hoef je je geen zorgen te maken over verkoopcijfers, want jouw naam op de kaft van een boek is voor mensen al genoeg reden om het boek aan te schaffen.
Vol overgave kan je dus genieten van het signeren van je nieuwe meesterwerk, het uitlachen van de recensies (de tiende druk was toch al gepland, zelfs voordat de eerste druk in de winkel lag) en het uitleggen van jouw relatie met de hoofdpersoon/de verbanden tussen het boek en jouw leven/de vergelijkingen van jouw fictieve maatschappij en de wereld van nu.
Heerlijk.
En natuurlijk is het handig om een nieuw boek te gaan schrijven, zodat die uitgegeven kan gaan worden tegen de tijd dat het andere boek op de afprijstafels terecht komt. Maar dat duurt nog best lang, dus haasten is niet nodig. En mocht het opeens zover zijn, ligt het woord writersblock klaar om gebruikt te worden.
Enneh, tsja... ik weet heus wel dat het leven van een schrijver geen rozengeur en manenschijn is. Uitgevers en managers doen vaak alsof heel het land niks anders doet dan wachten tot 'de nieuwe ***** -vulmaarin-' uitkomt en een writersblock is natuurlijk de nachtmerrie van iedere schrijver.
Maar ja...
Romantiseren is gewoon leuk.
En hoewel ik nog geen flauw idee heb wat ik er mee wil en dergelijke, is het schrijven écht leuk.
Ik ben soms best jaloers op 'de grote schrijvers', die mogen dit als werk doen. Ze hebben een huis met een speciale schrijfkamer, waarin alleen maar inspirerende kleuren zijn gebruikt voor het interieur, dat bestaat uit een bureau met een laptop en wat aantekeningenblaadjes, een ergonomisch verantwoorde bureaustoel en eventueel een bank, om even liggend na te denken over het verloop van het verhaal.
En als ze dan even geen zin hebben, wordt dat een writersblock genoemd en is iedereen begripvol en medelevend.
Als 'grote schrijver' hoef je je geen zorgen te maken over verkoopcijfers, want jouw naam op de kaft van een boek is voor mensen al genoeg reden om het boek aan te schaffen.
Vol overgave kan je dus genieten van het signeren van je nieuwe meesterwerk, het uitlachen van de recensies (de tiende druk was toch al gepland, zelfs voordat de eerste druk in de winkel lag) en het uitleggen van jouw relatie met de hoofdpersoon/de verbanden tussen het boek en jouw leven/de vergelijkingen van jouw fictieve maatschappij en de wereld van nu.
Heerlijk.
En natuurlijk is het handig om een nieuw boek te gaan schrijven, zodat die uitgegeven kan gaan worden tegen de tijd dat het andere boek op de afprijstafels terecht komt. Maar dat duurt nog best lang, dus haasten is niet nodig. En mocht het opeens zover zijn, ligt het woord writersblock klaar om gebruikt te worden.
Enneh, tsja... ik weet heus wel dat het leven van een schrijver geen rozengeur en manenschijn is. Uitgevers en managers doen vaak alsof heel het land niks anders doet dan wachten tot 'de nieuwe ***** -vulmaarin-' uitkomt en een writersblock is natuurlijk de nachtmerrie van iedere schrijver.
Maar ja...
Romantiseren is gewoon leuk.
23 maart 2006
Als ik dan toch bezig ben met mijn mening geven...
... dit...
vind ik belachelijk. De naam 'negerzoenen' racistisch... kom op zeg.
ra·cis·me (het ~)
1 het uiten van minachting, vijandigheid of haat van het ene ras jegens een ander, voortkomend uit een gevoel van meerwaarde => rassendiscriminatie, rassenhaat
Dit zegt 'De Dikke' over racisme.
Kan iemand mij dan nu uitleggen waar het stukje minachting, vijandigheid of haat in het fenomeen 'negerzoen' terug te vinden is? Negerzoenen zijn geweldig. En de reden dat ze negerzoenen heten is iedereen duidelijk: ze zijn bruin. Negers ook.
Er zullen mensen zijn die mijn vorige zin discriminerend vinden. En om maar door te gaan met mijn mening geven; dat vind ik ook belachelijk. Wat is er nou mis met het constateren van een uiterlijk kenmerk van iemand? Ik ben blank, heb bruin haar, bruine ogen en ben 1.61 meter lang. (Ja, lang, niet kort.) Als iemand dat tegen mij zegt ben ik toch ook niet op mijn teentjes getrapt?
Iedereen hier op deze wereld moet een keer ophouden met zich aangevallen voelen. Dat zou zóveel schelen...
Het woord neger verwijst naar de vreselijke omstandigheden van de slavernij van vroeger. Althans, dat beweren de mensen die dat woord discriminerend vinden. Die mensen hebben die slavernij vaak niet eens meegemaakt. Ik heb er ook op geen enkele manier mee te maken gehad. Mag ik dan geen neger zeggen? En mogen die lekkere negerzoenen niet meer zo heten?
Volgens mij wordt het juist tijd om op te houden met moeilijk doen. Natuurlijk is alle discriminatie en al het racisme héél erg. Maar die lekkernij van Buys is op geen enkel vlak racistisch. En daar moeilijk over gaan doen vind ik zonde. In de tijd van die rechtzaken en alles wat daaromheen ook maar tijd kost, hadden 'jullie' ook de zaken aan kunnen pakken die wél aan de definitie uit 'De Dikke' voldoen.
14 februari 2006
Communicatie.
Communiceren is één van de ingewikkeldste dingen van het leven. Er kan zóveel misgaan, dat mensen soms besluiten om voor de veiligheid hun mond te houden. Mensen die dat doen omdat ze angstig zijn worden verlegen genoemd. Mensen die dat doen omdat ze anders zeker ruzie krijgen worden agressief genoemd. Misverstanden in communicatie zijn er vaker dan we willen. Onze manier om de kans op misverstanden zo klein mogelijk te maken, is het spreken van dezelfde taal en het aanleren van dezelfde gebaren. Toch gaat het nog steeds fout. Kijk maar eens om je heen of lees de krant. Op natuur-narigheid na gaat het grotendeels over communicatiefouten. Moorden worden gepleegd omdat iemand boos is op een ander, of juist heel bang is voor diegene. Aan beide mogelijkheden móet een communicatiefout vooraf zijn gegaan. De rechtzaak van een moord is ook één grote communicatiefout. Moord is moord. Dat betekent levenslang. Wil je ontoerekeningsvatbaar worden verklaard? Dan had je van te voren een psychiater moeten opzoeken. Communiceren is dus moeilijk. Mensen hebben er meer moeite mee, dan het leren van Engelse woordjes of zelfs meer dan het onthouden van 20 verschillende wachtwoorden. Deelnemen aan het verkeer is gelijk aan communiceren op wielen. Niet meer en niet minder. Omdat je met wielen sneller en daardoor gevaarlijker bent, zijn er regels gemaakt: de verkeersregels. Deze schrijven exáct, tot in ieder detail, voor hoe je moet communiceren in het verkeer. Kleine meisjes en jongetjes op nog kleinere fietsjes met zijwieltjes leren deze regels al van hun ouders. Je hand uit steken als je links of rechts af gaat, stoppen voor een rood stoplicht en goed opletten op andere weggebruikers. Iets oudere kinderen moeten in groep 7 van de basisschool een verkeersexamen afleggen. Hierin leren de ingewikkeldere regels, zoals wanneer je voorrang hebt en wat verkeersborden betekenen. Met die basis wordt iedereen de wijde wereld in gegooid. Als je nooit leert scooter-, brommer- of autorijden, blijft je kennis bij die basis. Als je rijles neemt zul je die regels tot in ieder detail moeten gaan leren. Voor je theorie-examen mag je immers maar 6 fout hebben en die zijn veel sneller gemaakt dan iedereen verwacht. Je leert wanneer iemand een voetganger is, wanneer iemand een bestuurder is, hoeveel kilometer per uur je op afgelegen weggetjes mag rijden en hoeveel kilo je in je aanhanger mag meenemen als je een simpele Ford Focus rijdt. Ik vind dat je de verkeersregels die in de praktijk het meest voorkomen al leert op de basisschool, tijdens de lessen voor dat bewuste verkeersexamen. Ik vind dus zéker dat iedereen die ooit zijn theorie-examen heeft gehaald op een CBR de verkeersregels moet kunnen dromen. Hoe komt het dan toch dat ik bijna word aangereden als ik de voorrang neem die ik verdien? Hoe komt het dan dat 15 jarige pubers niks doen met hun handen als ze fietsen behalve remmen en bellen -op twee manieren-? Hoe komt het dat er boetes worden uitgedeeld omdat mensen met alcohol op achter het stuur kruipen. Hoe komt het dat ik dagelijks voetgangers aan zou kunnen rijden, omdat ze niet even over hun schouder kijken als ze het fietspad aan de kant van die schouder willen oversteken? Hoe komt het dat er ieder jaar zóveel verkeersslachtoffers vallen? Dat die laatste vraag retorisch was, snappen jullie hopelijk wel. Ik eis verplichte deelname aan een jaarlijks theorie-examen, voor iedereen die zichzelf gemotoriseerd-verkeersdeelnemer durft te noemen. Als ze die niet halen is het 'dagdag' rijbewijs en mogen ze pas weer rijden als ze wél 6 fout of minder kunnen halen. Iedereen die geen motorrijtuig wil, kan of mag besturen vormt met elkaar een moeilijk te controleren groep. Maar ook zij zijn een gevaar op de weg. Dus er is geen reden hen te ontzien. Hoe die groep regelmatig verplicht gaat worden om de regels te leren, weet ik niet. Dat is ook helemaal niet mijn zaak. De minister van verkeer (en waterstaat natuurlijk), Karla Peijs, mag dit verder gaan regelen. Ik heb alleen het eerste opzetje gegeven.
22 januari 2006
Kinder-popsterren
Chipz, Djumbo, Brace, Jim, K3, Kus, Men2be, Raffish, Topstars...
Namen waarvan jullie, mijn lezers dus, waarschijnlijk niet enthousiast worden. De helft zegt jullie misschien niet eens iets. Dat is niet erg hoor. Dit zijn namelijk de popsterren voor de volgende generatie. De meisjes en jongens die nu nog op de basisschool de hoofdsteden van landen uit hun hoofd leren en zoentikkertje spelen op het schoolplein. De meisjes en jongens die nog niet weten in wat voor zinnen je 'fuck' moet gebruiken, hoe drankspelletjes gaan en gewoon om 8 uur in bed liggen. onschuldig en nog niet verpest. (Op bepaalde uitzonderlijke gevallen na natuurlijk.)
Toen ik die leeftijd had luisterde ik naar Bassie en Adriaan en Kinderen voor Kinderen. Ik keek naar Dommel, Boes, Sesamstraat en Het Jeugdjournaal. Ik dronk Yogho Yogho en aanmaaklimonade. Ik at lange vingers en smarties. Ik speelde met Barbies en ook buiten.
Ik heb een nichtje, bijna 8 jaar, fan van het gehele lijstje hierboven. Op zich is het allemaal erg leuk. Het is leuke muziek en die bandjes kunnen alles wat ze aanraken als goud verkopen, dus het is een business om rijk van te worden.
Het jammere is dat de leden van deze bandjes geen 8 zijn. Maar 18. Of 20. Of 17. Hoe dan ook. Minstens twee, soms drie keer zo oud als de kinderen die ze beïnvloeden.
Want dat doen ze. Beïnvloeden.
Als al die artiesten nou zo heilig en prinsesserig waren als K3 zou het geen probleem zijn. (Eigenlijk had ik K3 ook uit het lijstje hierboven moeten weglaten, maar dat zou het risico dat jullie het hele lijstje als onbekend zouden ervaren te groot maken.) Neem even Kus en Topstars. Respectievelijk 3 meiden en 4 jongens. Alle zeven in de bloei van hun leven. Op avonden dat ze geen concert geven aan de leeftijdsgenootjes van mijn nichtje zitten ze in de kroeg, bier te drinken alsof het aanmaaklimonade is. Op avonden dat ze éxtra veel zin hebben om uit hun dak te gaan gaan ze naar een discotheek, waar ze tot in de vroege uurtjes dansen en flirten met het 'lekkers' wat er rondloopt.
Op zich hoeft dit nog steeds geen probleem te zijn. Ik ben ook 19 en mag me tot de leeftijd van de leden van deze bandjes rekenen. Ook ik kan teveel drinken en ook ik kan op tijdstippen thuiskomen waarop de eerste mensen alweer opstaan om naar hun werk te gaan.
Het verschil tussen mij en die band-leden is dat ík mijn nichtje niet ga vertellen over die nachten. Die bandjes roepen regelmatig 'zuipen', 'lekkere tieten' en 'feestûh' in hun interviews. Dan kom ik nu weer even terug op dat Beïnvloeden. En jullie snappen al wel waar ik naar toe wil (hoop ik).
8-jarige meisjes en jongens zijn nog niet gericht op het andere geslacht, keuren dronken zijn nog af en kennen alleen nog maar kinderfeestjes. Totdat ze interviews met Kus en Topstars zien. De uitspraken die ze dan te horen krijgen passen niet bij hun denkbeelden van dat moment. Jammer genoeg zijn 8-jarige kinderen erg makkelijk te beïnvloeden (daar is dat woord weer) en passen ze hun vocabulaire, gedachtengang, denkbeelden en gedrag al snel aan.
Voor het gevolg van deze aanpassing hoef je alleen maar rond te kijken in de supermarkt of op straat. Of eens te zappen tussen de kinder-zenders Nickelodeon en Jetix. Het zal je meteen duidelijk worden. 8-jarige kindjes gedragen zich als puberende tieners en doen uitspraken die ze eigenlijk pas over 10 jaar zouden moeten leren. Voor de media en de winkeliers is dit geweldig. Natuurlijk. Hier valt winst mee te behalen, dat snapt iedereen. Dus zij ook.
Ik maak me zorgen. Misschien is dat omdat de groeiende psycholoog in mij zich laat horen, misschien is dat omdat ik die kinderen gewoon vreselijk irritant vind. Hoe dan ook.. het kan niet goed zijn. Dat zijn jullie toch zeker wel met me eens, toch?
Kinderen moeten spelen. Kinderen moeten vlechtjes in hun haar doen (de meisjes dan) en schattige jurkjes aandoen (alweer de meisjes). Om de jongens ook even aan de beurt te laten komen: deze moeten met autootjes spelen en roepen dat ze politieman willen worden en brandweer en superheld.
Kinderen moeten niet naar de volwassenheid getrokken worden. Want dat kan niet goed zijn, zoals ik hierboven al eens zei.
Namen waarvan jullie, mijn lezers dus, waarschijnlijk niet enthousiast worden. De helft zegt jullie misschien niet eens iets. Dat is niet erg hoor. Dit zijn namelijk de popsterren voor de volgende generatie. De meisjes en jongens die nu nog op de basisschool de hoofdsteden van landen uit hun hoofd leren en zoentikkertje spelen op het schoolplein. De meisjes en jongens die nog niet weten in wat voor zinnen je 'fuck' moet gebruiken, hoe drankspelletjes gaan en gewoon om 8 uur in bed liggen. onschuldig en nog niet verpest. (Op bepaalde uitzonderlijke gevallen na natuurlijk.)
Toen ik die leeftijd had luisterde ik naar Bassie en Adriaan en Kinderen voor Kinderen. Ik keek naar Dommel, Boes, Sesamstraat en Het Jeugdjournaal. Ik dronk Yogho Yogho en aanmaaklimonade. Ik at lange vingers en smarties. Ik speelde met Barbies en ook buiten.
Ik heb een nichtje, bijna 8 jaar, fan van het gehele lijstje hierboven. Op zich is het allemaal erg leuk. Het is leuke muziek en die bandjes kunnen alles wat ze aanraken als goud verkopen, dus het is een business om rijk van te worden.
Het jammere is dat de leden van deze bandjes geen 8 zijn. Maar 18. Of 20. Of 17. Hoe dan ook. Minstens twee, soms drie keer zo oud als de kinderen die ze beïnvloeden.
Want dat doen ze. Beïnvloeden.
Als al die artiesten nou zo heilig en prinsesserig waren als K3 zou het geen probleem zijn. (Eigenlijk had ik K3 ook uit het lijstje hierboven moeten weglaten, maar dat zou het risico dat jullie het hele lijstje als onbekend zouden ervaren te groot maken.) Neem even Kus en Topstars. Respectievelijk 3 meiden en 4 jongens. Alle zeven in de bloei van hun leven. Op avonden dat ze geen concert geven aan de leeftijdsgenootjes van mijn nichtje zitten ze in de kroeg, bier te drinken alsof het aanmaaklimonade is. Op avonden dat ze éxtra veel zin hebben om uit hun dak te gaan gaan ze naar een discotheek, waar ze tot in de vroege uurtjes dansen en flirten met het 'lekkers' wat er rondloopt.
Op zich hoeft dit nog steeds geen probleem te zijn. Ik ben ook 19 en mag me tot de leeftijd van de leden van deze bandjes rekenen. Ook ik kan teveel drinken en ook ik kan op tijdstippen thuiskomen waarop de eerste mensen alweer opstaan om naar hun werk te gaan.
Het verschil tussen mij en die band-leden is dat ík mijn nichtje niet ga vertellen over die nachten. Die bandjes roepen regelmatig 'zuipen', 'lekkere tieten' en 'feestûh' in hun interviews. Dan kom ik nu weer even terug op dat Beïnvloeden. En jullie snappen al wel waar ik naar toe wil (hoop ik).
8-jarige meisjes en jongens zijn nog niet gericht op het andere geslacht, keuren dronken zijn nog af en kennen alleen nog maar kinderfeestjes. Totdat ze interviews met Kus en Topstars zien. De uitspraken die ze dan te horen krijgen passen niet bij hun denkbeelden van dat moment. Jammer genoeg zijn 8-jarige kinderen erg makkelijk te beïnvloeden (daar is dat woord weer) en passen ze hun vocabulaire, gedachtengang, denkbeelden en gedrag al snel aan.
Voor het gevolg van deze aanpassing hoef je alleen maar rond te kijken in de supermarkt of op straat. Of eens te zappen tussen de kinder-zenders Nickelodeon en Jetix. Het zal je meteen duidelijk worden. 8-jarige kindjes gedragen zich als puberende tieners en doen uitspraken die ze eigenlijk pas over 10 jaar zouden moeten leren. Voor de media en de winkeliers is dit geweldig. Natuurlijk. Hier valt winst mee te behalen, dat snapt iedereen. Dus zij ook.
Ik maak me zorgen. Misschien is dat omdat de groeiende psycholoog in mij zich laat horen, misschien is dat omdat ik die kinderen gewoon vreselijk irritant vind. Hoe dan ook.. het kan niet goed zijn. Dat zijn jullie toch zeker wel met me eens, toch?
Kinderen moeten spelen. Kinderen moeten vlechtjes in hun haar doen (de meisjes dan) en schattige jurkjes aandoen (alweer de meisjes). Om de jongens ook even aan de beurt te laten komen: deze moeten met autootjes spelen en roepen dat ze politieman willen worden en brandweer en superheld.
Kinderen moeten niet naar de volwassenheid getrokken worden. Want dat kan niet goed zijn, zoals ik hierboven al eens zei.
13 januari 2006
Sweet Sixteen.
Zo heet het feest dat rijke amerikaanse meisjes (en soms jongens) geven op hun 16e verjaardag. De feesten kosten uiteindelijk vaak meer dan wat ik in mijn hele leven ga verdienen. En de meisjes en jongens die ze geven zijn vaak van top tot teen verwend.
Afschuwelijk.
Over deze feestjes bestaat een programma op MTV. Terwijl ik dit schrijf is de aflevering van vandaag nog bezig. Maar ik wil niet meer kijken. Ik kijk het meestal omdat ik het wel grappig vind om te kijken hoe die kinderen verpest worden door hun ouders, omdat ik weet dat ze later als ze er zelf voor staan onwijs op hun bek zullen gaan omdat ze de waarde van geld niet kennen. Ze voelen zich tijdens hun sweet sixteen als een prinses en zo gedragen ze zich ook. Hun eisenpakketten zijn vaak onbetaalbaar en onhaalbaar. Iedereen moet zich gedragen, bewegen, praten en doen zoals zij willen en iedereen die dat niet doet is een bitch en de jarige shall never speak to him/her again. Het feest moet dus perfect zijn en dat veroorzaakt vooral veel ruzie.
Het meisje dat in de aflevering van vandaag 16 werd is anders dan de anderen. Ze heeft met haar biologische ouders tot haar 6e in een krot gewoond, tussen de kakkerlakken en muizen. Later heeft ze in een tehuis gewoond, met nog tientallen andere kinderen. Haar verjaardag heeft ze in al die tijd nooit gevierd. Ze voelde zich daar rot, kreeg te weinig aandacht, voelde zich eenzaam en ze moest wachten tot ze geadopteerd zou worden. Dat gebeurde. Toen ze vijftien was mocht ze bij een heel rijke familie intrekken en kreeg ze alles wat haar hartje begeerde.
Nu wordt ze 16. En ze krijgt om al die jaren goed te maken een sweet sixteen-feest. En een auto. Alleen moest ze daarvoor nog wel haar theorie halen. Ze zakte, aangezien ze 30 seconden had geleerd. Ze was ervan overtuigd dat het makkelijk was. (Dat had ze niet moeten denken want íedereen weet dat je, als je dat denkt van je theorie-examen, gruwelijk zakt.) Haar dag begon dus niet goed vond ze en ze liep huilend en scheldend door het Amerikaanse CBR.
Daarna kwamen haar 10 VIPs. Dit waren haar allerbeste vriendinnen. 10 mensen van de 370 die ze in totaal had uitgenodigd. Ze werden alle elf opgemaakt en in mooie kleren gestoken. Onderwijl roddelden ze over een andere genodigde. Iemand die had verwacht dat ze VIP zou zijn, maar niet tot de categorie 'allerbeste vriendinnen' behoorde. Ze maakten haar zwart. Toen belde die genodigde en vroeg of ze door de limosine zou worden opgehaald. Nog steeds in de illusie dat ze VIP was. Ze werd keihard door de telefoon uitgelachen. Het jarige meisje beloofde de VIPs dat ze haar zou negeren als ze op het feest zou verschijnen.
Haar auto was niet mooi genoeg, er dansten mensen op het podium die daar niet tijdens het feest mochten zijn omdat ze niet mooi genoeg waren, alles had regels en alles moest perfect gaan, zoals ik eerder al vertelde.
Ze gedroeg zich net als alle andere meisjes en jongens die ik in dat programma 16 heb zien worden...
Ik begrijp het niet. Als je in zo'n extreme armoede hebt geleefd en pas op je 15e hebt geleerd wat luxe is.. hoe kan je dan in vredesnaam op je 16e verjaardag al zo verpest zijn?
Vergeten wij zo snel -expres?- alle nare dingen die we hebben meegemaakt? We zouden daar toch juist van moeten leren? Hoe kan iemand zo snel veranderen en anderen behandelen zoals zij vroeger behandeld is?
Afschuwelijk.
Over deze feestjes bestaat een programma op MTV. Terwijl ik dit schrijf is de aflevering van vandaag nog bezig. Maar ik wil niet meer kijken. Ik kijk het meestal omdat ik het wel grappig vind om te kijken hoe die kinderen verpest worden door hun ouders, omdat ik weet dat ze later als ze er zelf voor staan onwijs op hun bek zullen gaan omdat ze de waarde van geld niet kennen. Ze voelen zich tijdens hun sweet sixteen als een prinses en zo gedragen ze zich ook. Hun eisenpakketten zijn vaak onbetaalbaar en onhaalbaar. Iedereen moet zich gedragen, bewegen, praten en doen zoals zij willen en iedereen die dat niet doet is een bitch en de jarige shall never speak to him/her again. Het feest moet dus perfect zijn en dat veroorzaakt vooral veel ruzie.
Het meisje dat in de aflevering van vandaag 16 werd is anders dan de anderen. Ze heeft met haar biologische ouders tot haar 6e in een krot gewoond, tussen de kakkerlakken en muizen. Later heeft ze in een tehuis gewoond, met nog tientallen andere kinderen. Haar verjaardag heeft ze in al die tijd nooit gevierd. Ze voelde zich daar rot, kreeg te weinig aandacht, voelde zich eenzaam en ze moest wachten tot ze geadopteerd zou worden. Dat gebeurde. Toen ze vijftien was mocht ze bij een heel rijke familie intrekken en kreeg ze alles wat haar hartje begeerde.
Nu wordt ze 16. En ze krijgt om al die jaren goed te maken een sweet sixteen-feest. En een auto. Alleen moest ze daarvoor nog wel haar theorie halen. Ze zakte, aangezien ze 30 seconden had geleerd. Ze was ervan overtuigd dat het makkelijk was. (Dat had ze niet moeten denken want íedereen weet dat je, als je dat denkt van je theorie-examen, gruwelijk zakt.) Haar dag begon dus niet goed vond ze en ze liep huilend en scheldend door het Amerikaanse CBR.
Daarna kwamen haar 10 VIPs. Dit waren haar allerbeste vriendinnen. 10 mensen van de 370 die ze in totaal had uitgenodigd. Ze werden alle elf opgemaakt en in mooie kleren gestoken. Onderwijl roddelden ze over een andere genodigde. Iemand die had verwacht dat ze VIP zou zijn, maar niet tot de categorie 'allerbeste vriendinnen' behoorde. Ze maakten haar zwart. Toen belde die genodigde en vroeg of ze door de limosine zou worden opgehaald. Nog steeds in de illusie dat ze VIP was. Ze werd keihard door de telefoon uitgelachen. Het jarige meisje beloofde de VIPs dat ze haar zou negeren als ze op het feest zou verschijnen.
Haar auto was niet mooi genoeg, er dansten mensen op het podium die daar niet tijdens het feest mochten zijn omdat ze niet mooi genoeg waren, alles had regels en alles moest perfect gaan, zoals ik eerder al vertelde.
Ze gedroeg zich net als alle andere meisjes en jongens die ik in dat programma 16 heb zien worden...
Ik begrijp het niet. Als je in zo'n extreme armoede hebt geleefd en pas op je 15e hebt geleerd wat luxe is.. hoe kan je dan in vredesnaam op je 16e verjaardag al zo verpest zijn?
Vergeten wij zo snel -expres?- alle nare dingen die we hebben meegemaakt? We zouden daar toch juist van moeten leren? Hoe kan iemand zo snel veranderen en anderen behandelen zoals zij vroeger behandeld is?
Abonneren op:
Posts (Atom)