Uitstelleritus.

Iedereen die mij kent weet dat ik dingen uitstel. Al is het alleen maar door het lezen van de eerste zin van dit logje. Afwassen, mijn bed uitkomen, opstaan om naar de wc te gaan, huiswerk maken, een belangrijk telefoontje plegen, iemand (terug)mailen enz.enz. Allemaal dingen die in de lijst passen van dingen die ik graag tot het allerallerlaatste moment uitstel.
Anderhalve week geleden is er een eind gekomen aan dat gedoe. De lijst die ik hierboven noem bestaat nog, maar ernaar handelen doe ik niet meer. Ik heb er geen tijd meer voor.

Het begon allemaal zo'n drie maanden geleden, toen ik besloot 'ja' te zeggen op de kamer die mij aangeboden werd. Nu ik 'op kamers' woon, heb ik meer te doen. Koken, wassen, stofzuigen, schoonmaken, afwassen, strijken en boodschappen doen... in tegenstelling tot 'vroeger' behoort het allemaal tot mijn taken. (Hett is natuurlijk zo dat ik niemand anders zou kunnen noemen die andere taken in mijn huishouden doet, dus ik zou ook 'de taken' kunnen schrijven, maar daar heb ik niet voor gekozen.)
Omdat ik een voltijd studie doe en ook nog eens parttime werk én daarnaast graag leuke dingen doe, heb ik op dit moment wat ruzie met het begrip tijd. Het is niet zo dat ik te weinig tijd heb, ik red het immers allemaal gewoon, dus dat is niet het probleem. Het punt is dat ik gewend was om zeeën van tijd over te hebben en dat heb ik nu niet meer. Die zeeën van tijd gebruikte ik vaak voor de meest nutteloze zaken. Dingen die ik deed om nog maar even niet te hoeven beginnen aan de taak die ik éigenlijk van plan was om te doen, maar waar ik geen zin in had. Een vreselijk systeem waar ik mezelf vaak dood aan ergerde. Als je het namelijk maanden op die manier volhoudt gaat het op een gegeven moment een beetje ziekelijk voelen, alsof je niet anders kan en dat was ook zo, dus dat was heel frustrerend. (Diagnose: uitstelleritus, noemde ik het vaak.)

Nu ik die overvloed aan tijd niet heb, lijkt die ergerlijke gewoonte als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ik doe mijn ding, niet overhaast, maar wel goed. Ik maak mijn studieopdrachten, spreek af met mensen, ga werken en mis geen enkel college (tot nu toe dan). Dat ik een aantal hoofdstukken achterloop met lezen voor mijn vakken, omdat ik even op gang moest komen is niet zo'n ramp, dat haal ik wel weer in. Maar mijn achterstand wordt niet groter. Een bewonderingswaardig feit.
Zou het teveel aan tijd wat ik had dan funest zijn geweest al die jaren? Wow. Had ik dat maar eerder geweten.