... ik zou ze moeten hebben ja.
Maar heeft dit nou zin? Jezelf tientallen dingen opleggen omdat het 1 januari is, en het dan allemaal niet doen omdat je te veel hooi op je vork hebt genomen of je teveel van jezelf verwachtte.
Wat mij ooit is geleerd zijn de 'babysteps'. Dit is een heel beroemd boek van een Amerikaanse schrijver, waarin staat dat je je zelf doelen moet opleggen die in een korte tijd haalbaar zijn. Als je 20 kilo wilt afvallen moet je je streefgewicht op 2,5 kilo minder dan dat het nu is leggen, anders komt er niets van terecht. Als je smetvrees hebt kan je jezelf opleggen dat je één keer per dag tegen de drang van het handenwassen ingaat. En ga zo maar door.
Als je écht de motivatie hebt lukt dit op deze manier veel beter dan wanneer je jezelf een te extreem doel oplegt. Het '20 kilo afvallen'-voorbeeld is natuurlijk heel bekend; iederéén weet dat dat op die manier niet lukt.
Maar of iedereen zich realiseert dat dit bij alles in het leven zo werkt weet ik niet. Bij mij is een goed voorbeeld mijn kamer. Die kan zo'n pleureszooi zijn dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Maar om zo'n eerste stap als 'vuile was naar beneden' te nemen, is veel minder moeite nodig dan om heel de kamer in één keer helemaal spetterend schoon te maken. (Dit zal bij mij ook nooit voorkomen, maar dat is een ander verhaal.)
Wat mij ook geleerd is ooit is om iedere avond die baby-steps op te schrijven. Zo kan je plannen voor de dag erna (nóóit verder) of terugkijken op de dag die geweest is. Zo ga je positief tegen die vorderingen aankijken en heb je na een tijdje het totaaloverzicht waarover je heel tevreden mag zijn.
Natuurlijk werkt dit voor iedereen anders, en ik wil dit ook aan niemand opdringen. Het enige wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik voornemens echt onzin vind. Je moet jezelf niets 'voornemen'. Je moet dingen gewoon doen!
28 december 2003
22 december 2003
De kerstgedachte
Het enige waar kerst nog om draait in deze maatschappij is eten, eten en nog meer eten en natuurlijk veel (dure) cadeautjes.
Kent niemand dan meer de échte reden waarom we kerst vieren, en waarom die kerstgedachte zo belangrijk is, en het belangrijk is die zo lang mogelijk vast te houden?
Ruim 2000 jaar geleden werd Jezus geboren. Op 25 december, 1e kerstdag dus. Dit is wat we vieren, en die kerstgedachte houdt in dat wij ons al het goeds wat hij verspreidde voortzetten, anderen helpen, steunen, accepteren en tollereren. Dit had iedere simpele ziel natuurlijk kunnen opdreunen (denk aan lessen godsdienst op school), maar wie doet er eigenlijk wat mee?
Naar de kerk gaan steeds minder mensen, vooral jongeren blijven vaker weg. En als je kijkt naar de drukte in winkels voor kerst, zie je dat 99 % van de bevolking voor honderden euro's cadeautjes en heel veel (duur - dat mag wel voor een keertje ?) eten aan het kopen is. Maar waarom? Wat heeft dat in Jezusnaam met zijn geboorte te maken?
Nog iets waar ik me aan erger: een bekende opmerking uit december: ''ik doe niet aan Sinterklaas, wij doen aan kerst''. Oh... dus jij doet aan kerst. En wat doe jij aan kerst? Je geeft cadeautjes aan je ouders, is dat kerst? Je vreet je een ongeluk, waarna je klaagt dat die feestdagen-kilootjes wel duidelijk aanwezig zijn, is dat kerst?
Nee lieve mensen, dat is géén kerst. Dat is een uit de hand gelopen, commerciele, manipulatie door de media, door bedrijven en winkels. Er wordt misbruik gemaakt van de geboorte van Jezus om extra geld te verdienen.
Is dat dan die kerstgedachte? Schrap dat feest maar zou ik zeggen. De geboorte van een kindje waar toch kennelijk niemand meer in gelooft vieren, is dan pure tijdverspilling.
Kent niemand dan meer de échte reden waarom we kerst vieren, en waarom die kerstgedachte zo belangrijk is, en het belangrijk is die zo lang mogelijk vast te houden?
Ruim 2000 jaar geleden werd Jezus geboren. Op 25 december, 1e kerstdag dus. Dit is wat we vieren, en die kerstgedachte houdt in dat wij ons al het goeds wat hij verspreidde voortzetten, anderen helpen, steunen, accepteren en tollereren. Dit had iedere simpele ziel natuurlijk kunnen opdreunen (denk aan lessen godsdienst op school), maar wie doet er eigenlijk wat mee?
Naar de kerk gaan steeds minder mensen, vooral jongeren blijven vaker weg. En als je kijkt naar de drukte in winkels voor kerst, zie je dat 99 % van de bevolking voor honderden euro's cadeautjes en heel veel (duur - dat mag wel voor een keertje ?) eten aan het kopen is. Maar waarom? Wat heeft dat in Jezusnaam met zijn geboorte te maken?
Nog iets waar ik me aan erger: een bekende opmerking uit december: ''ik doe niet aan Sinterklaas, wij doen aan kerst''. Oh... dus jij doet aan kerst. En wat doe jij aan kerst? Je geeft cadeautjes aan je ouders, is dat kerst? Je vreet je een ongeluk, waarna je klaagt dat die feestdagen-kilootjes wel duidelijk aanwezig zijn, is dat kerst?
Nee lieve mensen, dat is géén kerst. Dat is een uit de hand gelopen, commerciele, manipulatie door de media, door bedrijven en winkels. Er wordt misbruik gemaakt van de geboorte van Jezus om extra geld te verdienen.
Is dat dan die kerstgedachte? Schrap dat feest maar zou ik zeggen. De geboorte van een kindje waar toch kennelijk niemand meer in gelooft vieren, is dan pure tijdverspilling.
7 december 2003
Hoest?
'Hoe gaat het?' 'Goed, en met jou?' 'Ook goed hoor.' Klinkt dat bekend? Bij mij in ieder geval wel. Deze vraag, puur als opvultechniek gebruikelijk op een moment dat een gesprek na 'hoi' al vastloopt, wordt, hoewel niet zo uitgesproken, wel retorisch bedoeld. Want waag het eens om iets anders dan 'Goed' of 'Super' te antwoorden: de ander valt, zonder uitzondering, haast van verbazing om! Hoe kan zo'n persoonlijke vraag, want dat is het toch eigenlijk, nu zo verbasterd zijn tot alleen een beleefdheidsvorm?
Échte vrienden menen deze vraag, ze willen graag dat je eerlijk antwoordt en doen er ook wat mee. Maar waarschijnlijk zijn échte vrienden zeldzaam, zo niet uitgestorven en zit je opgescheept met deze ogenschijnlijk oprechte vraag die je dan zo tactisch mogelijk probeert te beantwoorden zonder de ander in de waan te laten dat je leven perfect is, maar ook zonder je gesprekspartner te laten vermoeden dat jij binnen nu en 2 uur je polsen gaat bewerken. 'Goed' is het antwoord wat wordt verwacht. 'Slecht' is het antwoord wat ik iedereen ten zeerste afraad ooit te geven. Slecht schijnt namelijk te impliceren dat er iets anders is dan eerst. Dit kan uiteraard, maar dit is in zeer weinig gevallen zo, bij plotselinge dood, ziekte of iets in die orde is 'slecht' een logisch antwoord, waarbij in één zinnetje een uitleg is gegeven die geaccepteerd wordt. Maar 'slecht' zonder plotselinge reden roept vaak erg extreme reacties op. Dan moet je dat namelijk uitleggen. 'Waarom?' Ja, en dan... in de meeste gevallen is dit een erg lang verhaal, want het gaat namelijk nooit opeens slecht, dit is een proces van weken, maanden, misschien jaren. Maar ja, als je tot dan toe altijd 'goed' hebt geroepen kan je wel even wat tijd uittrekken om je antwoord te verklaren.
Wat zijn dan nog meer mogelijkheden? 'Gaat wel' 'Redelijk' 'Net zoals altijd' 'Wel aardig' Nu denk je; dat zijn toch positieve antwoorden, niets mis mee. Wás het maar zo... Zelfs op deze, naar mijn idee toch wel, betekenisloze opmerking wordt nog verbaasd gereageerd. 'Wat is er dan?' 'Hoezo?' of nog iets extremer: 'Kan ik je ergens bij helpen?' Wat moeten we dan? Met een eeuwige glimlach, een onverstoorbaar vrolijk humeur op de wereld rondstappen; altijd even gezond en wakker? En dat dan 'Goed' noemen?
Dat houdt dan in dat we in een wereld leven waarin een hypocriete schijnbaarheid boven eerlijkheid wordt gehouden.
Iedereen die dit leest, en die het dus boeit wat ik schrijf zal toch wel, al is het maar een gevoel, een klein vermoeden hebben dat het vaak niet eens 'Redelijk' met mij gaat. Maar verder blijven mensen die ***vraag stellen. En dan antwoord ik maar weer 'Ja hoor, alles gaat goed' 'Op school ook' 'Ja, zeker' Nee, ik houd niet van die vraag, of die vraag houdt niet van mij, dat kan natuurlijk ook.
Want misschien zit het hem daar wel in, ben ik wel jaloers, jaloers dat ik nooit eens volmondig en eerlijk 'Goed' kan zeggen...
Échte vrienden menen deze vraag, ze willen graag dat je eerlijk antwoordt en doen er ook wat mee. Maar waarschijnlijk zijn échte vrienden zeldzaam, zo niet uitgestorven en zit je opgescheept met deze ogenschijnlijk oprechte vraag die je dan zo tactisch mogelijk probeert te beantwoorden zonder de ander in de waan te laten dat je leven perfect is, maar ook zonder je gesprekspartner te laten vermoeden dat jij binnen nu en 2 uur je polsen gaat bewerken. 'Goed' is het antwoord wat wordt verwacht. 'Slecht' is het antwoord wat ik iedereen ten zeerste afraad ooit te geven. Slecht schijnt namelijk te impliceren dat er iets anders is dan eerst. Dit kan uiteraard, maar dit is in zeer weinig gevallen zo, bij plotselinge dood, ziekte of iets in die orde is 'slecht' een logisch antwoord, waarbij in één zinnetje een uitleg is gegeven die geaccepteerd wordt. Maar 'slecht' zonder plotselinge reden roept vaak erg extreme reacties op. Dan moet je dat namelijk uitleggen. 'Waarom?' Ja, en dan... in de meeste gevallen is dit een erg lang verhaal, want het gaat namelijk nooit opeens slecht, dit is een proces van weken, maanden, misschien jaren. Maar ja, als je tot dan toe altijd 'goed' hebt geroepen kan je wel even wat tijd uittrekken om je antwoord te verklaren.
Wat zijn dan nog meer mogelijkheden? 'Gaat wel' 'Redelijk' 'Net zoals altijd' 'Wel aardig' Nu denk je; dat zijn toch positieve antwoorden, niets mis mee. Wás het maar zo... Zelfs op deze, naar mijn idee toch wel, betekenisloze opmerking wordt nog verbaasd gereageerd. 'Wat is er dan?' 'Hoezo?' of nog iets extremer: 'Kan ik je ergens bij helpen?' Wat moeten we dan? Met een eeuwige glimlach, een onverstoorbaar vrolijk humeur op de wereld rondstappen; altijd even gezond en wakker? En dat dan 'Goed' noemen?
Dat houdt dan in dat we in een wereld leven waarin een hypocriete schijnbaarheid boven eerlijkheid wordt gehouden.
Iedereen die dit leest, en die het dus boeit wat ik schrijf zal toch wel, al is het maar een gevoel, een klein vermoeden hebben dat het vaak niet eens 'Redelijk' met mij gaat. Maar verder blijven mensen die ***vraag stellen. En dan antwoord ik maar weer 'Ja hoor, alles gaat goed' 'Op school ook' 'Ja, zeker' Nee, ik houd niet van die vraag, of die vraag houdt niet van mij, dat kan natuurlijk ook.
Want misschien zit het hem daar wel in, ben ik wel jaloers, jaloers dat ik nooit eens volmondig en eerlijk 'Goed' kan zeggen...
3 december 2003
De mythe ''Sint Nicolaas''
Zie ginds komt de stoomboot uit het buurdorpje aan, hij brengt ons Sint Nicolaas, die doet dit naast zijn full-time baan...
Hoe is het toch mogelijk dat kinderen in dit sprookje blijven geloven? De arme man is al honderden jaren oud (niemand weet ooit precies hoeveel, en ook onze Sint zélf kan het ons niet vertellen), bezoekt per nacht een miljoen huishoudens, doet dit te paard en over de daken, heeft zoveel geld dat hij voor al die miljoenen kinderen die cadeau's ook nog daadwerkelijk kan betalen, is meestal op minstens 20 plaatsen tegelijk, weet van ieder kind de naam, waar hij of zij woont, hoe oud en hoe 'zoet' deze is geweest en komt ieder huis binnen, ook al hebben ze én geen schoorsteen én alleen maar ramen en deuren die 3-voudig op slot zijn, en met geen mogelijkheid open gebroken kunnen worden (inbraakpreventie noemt men dat... arme Sint).
Waarom blijven al die kinderen dan zo hardnekkig geloven in deze, voor ons overduidelijk onmogelijke, mythe. Als ik terug denk aan de tijd dat ik nog 'geloofde' herinner ik me nog een voorval waarbij een zogenaamde vriendin mij even kwam vertellen dat Sinterklaas niet bestond. Maar, ik als trouw meisje, geloofde er geen pepernoot van en heb haar hard in haar gezicht uitgelachen. Kan je nagaan, het wordt je zó voorgeschoteld en uitgelegd, op een manier waarop je er eigenlijk niet meer omheen en onderuit kan, en nóg blijf je steevast in die Goedheiligman geloven. (Als een kind trouwens een béétje voorloopt op de stof op school weet hij/zij dat je pas heilig verklaard kan worden als je dood bent, maar dát laten we maar even buiten beschouwing aangezien dat misschien een te hoge verwachting is van de ''nieuwe generatie'')
Dat is ook overigens wat; die ''nieuwe generatie''. Vroeger waren het natuurlijk ook al de ouders die de schoen van de kinderen vulden, maar dit was nog heel beperkt allemaal. Niemand had het zo ruim, en onze consumptie-maatschappij was nog niet dermate ontwikkeld dat alle kinderen eigenlijk cadeaus van 150 euro wilden, en dan het liefst meer dan 3. Die verlanglijstjes van dat grut moet er vreselijk uitzien voor die ouders. Aangezien die kinderen denken dat het geld op de rug van de sint groeit, én dat sint het betaalt, betalen ouders zich tegenwoordig blauw aan de cadeaus op die dag. En dan laat ik de pepernoten waarvoor je nu twee keer zoveel euro's als guldens vroeger betaald achterwege. Arme papa's en arme mama's... nadat de kinderen naar bed zijn pakken ze met trillende handjes de lijstjes uit de schoenen, gaan eerst maar even rustig zitten, bedenken zich dan en pakken een glas water en kalmeringstabletten erbij en kijken voorzichtig om een hoekje: ''Lieve Sint'' staat er dan in het mooiste handschrift van de kinderen (dit houden ze overigens alleen de eerste 2 á 3 woorden vol, want dat soort lijstjes worden vaak in de laatste 1,5 minuut gemaakt omdat ze zich opeens realiseren dat de Sint niet weet wát ze eigenlijk willen hebben, dat de winkels rond middernacht over het algemeen dicht zijn komt niet eens bij ze óp) maar anyways, het begint dus goed, vol 'liefde'; positief dus. Mama (die uiteraard als eerste het lijstje leest in 99,9% van de gevallen, want mama moet ook de cadeautjes kopen en heeft meer tijd dan papa omdat mama niet kan werken omdat dochter of zoonlief buiten school opgevangen moet worden) ontspant een beetje en laat het met een toch nog angstige glimlach aan papa zien. Dan rolt ze het verder af. Vol goede moed verwacht ze ''hoe gaat het met u en uw Pieten'' of ''alles goed gegaan het afgelopen jaar in Spanje'' maar nee... er begint gewoon heel eenvoudig een opsomming:
- chocoladeletters - niet die neppe vieze, maar die met versieringen van marsepein erop (let op de -s achter chocoladeletter -> consumptiemaatschappij)
- lego luchtkasteel met aanvullende setten (je zou toch eens moeten wachten op de aanvulling op je peperdure speelgoed) (moeder slikt haar eerste pil)
- babyborn met draagtas, kinderstoel, bedje, bestekset, rammelaar, fles, buggy met echte luchtbanden, comode, luiers en slaappakje (need to say more?)
- babyborn kleertjes (waarom konden die niet bij het bovenstaande?)
- spelcomputer het liefst playstation 2 met de spellen Lord of the Rings, Harry Potter, Zelda, Warrior en Mario (fijn Mario denkt ze, die heb ik nog, maar na een opgeluchte blik naar vader die inmiddels over haar schouder meeleest blijkt dat dat spelletje verouderd is en niet in de huidige generatie spelcomputers past, @%#&$@#) (wat meteen moeders tweede, en meteen ook maar derde pil veroorzaakt)
- een nieuwe fiets, want mijn oude vind ik niet meer mooi (vader loopt tussendoor even naar de keuken om ook maar even een tabletje te slikken, wat op moeders aanraden niet bij eentje blijft) (moeder heeft 't niet meer en begint mede door een overdosis kalmeringstabletten wel heel erg gek te doen)
>en ga zo nog maar even door<
Daaronder staat dan (in een andere kleur pen, want het lieve kind was even vergeten dat Sinterklaas niet helderziend was en had zijn/haar naam dus maar weggelaten, en had dat er dus nog even snel onder gekrabbeld nadat hij 2 halve liedjes had gezongen - half omdat die ''jeugd van tegenwoordig'' toch niks aan dat soort dingen heeft, maar eigenlijk klaargestoomd moet worden voor de universiteit en daarom die liedjes dus maar in winkelcentra moeten oppikken) de naam van het spruit, geen groetjes, geen liefs, bedankt is al helemaal uit den boze, gewoon alleen een naam. Uiteindelijk als het briefje helemaal open is, vader een beroerte heeft gehad en moeder zwaar aan het hyperventileren is ziet het er uit als een ''wat moet ik vandaag allemaal nog doen''-lijstje. Alleen in dit geval is het dus een ''wat kan ik deze maand allemaal niet kopen om mijn kind straks nog tevreden te stellen''-lijstje
Arme ouders... wij hebben ze gewoon gemarteld vroeger. En dat iedere week weer. Want je verwacht toch niet dat wij in de 3 weken dat hij er is continu hetzelfde lijstje houden hè? Dat moet iedere zaterdag een keertje over.
Arme ouders... en wat een succes moet het zijn voor de winkels, die omzet stijgt met 200% vergeleken met een week in oktober (ik noem maar een zijstraat).
Dus wat is Sinterklaas nou eigenlijk. Want het is dus best wel krom. Ouders (en natuurlijk die consumptiemaatschappij) vertellen hun kinderen een té onrealistisch verhaaltje, wat ze, goedgelovig als ze zijn, gewoon pikken, de ouders maken de kinderen rond die tijd helemaal gek (wel eens in februari kinderen massaal zien zingen dat ze ''zingen, springen en dansen omdat ze zo blij zijn dat er geen stoute kinderen tussen zitten''?) en geven al hun spaarpotjes maar weer een mep met hun moker omdat de kinderen van die onmogelijk dure cadeaus willen hebben.
Zo vragen ze dus om hun eigen ondergang. Kan je als ouder dan niet besluiten om er niet aan mee te doen? Nu overweeg ik dat inderdaad. Wat zou dát schelen inderdaad, een kind kost al een miljoen, is dat niet genoeg? Maar tegen de tijd dat je grut begrijpt wat je zegt en het wordt weer december strijk je over je hart en koop je toch wat, vertelt dat het van de Sint komt et voilá, het sprookje ontstaat en jij bent blut.
Vreselijk eigenlijk, maar dan toch wel vreselijk leuk!
Hoe is het toch mogelijk dat kinderen in dit sprookje blijven geloven? De arme man is al honderden jaren oud (niemand weet ooit precies hoeveel, en ook onze Sint zélf kan het ons niet vertellen), bezoekt per nacht een miljoen huishoudens, doet dit te paard en over de daken, heeft zoveel geld dat hij voor al die miljoenen kinderen die cadeau's ook nog daadwerkelijk kan betalen, is meestal op minstens 20 plaatsen tegelijk, weet van ieder kind de naam, waar hij of zij woont, hoe oud en hoe 'zoet' deze is geweest en komt ieder huis binnen, ook al hebben ze én geen schoorsteen én alleen maar ramen en deuren die 3-voudig op slot zijn, en met geen mogelijkheid open gebroken kunnen worden (inbraakpreventie noemt men dat... arme Sint).
Waarom blijven al die kinderen dan zo hardnekkig geloven in deze, voor ons overduidelijk onmogelijke, mythe. Als ik terug denk aan de tijd dat ik nog 'geloofde' herinner ik me nog een voorval waarbij een zogenaamde vriendin mij even kwam vertellen dat Sinterklaas niet bestond. Maar, ik als trouw meisje, geloofde er geen pepernoot van en heb haar hard in haar gezicht uitgelachen. Kan je nagaan, het wordt je zó voorgeschoteld en uitgelegd, op een manier waarop je er eigenlijk niet meer omheen en onderuit kan, en nóg blijf je steevast in die Goedheiligman geloven. (Als een kind trouwens een béétje voorloopt op de stof op school weet hij/zij dat je pas heilig verklaard kan worden als je dood bent, maar dát laten we maar even buiten beschouwing aangezien dat misschien een te hoge verwachting is van de ''nieuwe generatie'')
Dat is ook overigens wat; die ''nieuwe generatie''. Vroeger waren het natuurlijk ook al de ouders die de schoen van de kinderen vulden, maar dit was nog heel beperkt allemaal. Niemand had het zo ruim, en onze consumptie-maatschappij was nog niet dermate ontwikkeld dat alle kinderen eigenlijk cadeaus van 150 euro wilden, en dan het liefst meer dan 3. Die verlanglijstjes van dat grut moet er vreselijk uitzien voor die ouders. Aangezien die kinderen denken dat het geld op de rug van de sint groeit, én dat sint het betaalt, betalen ouders zich tegenwoordig blauw aan de cadeaus op die dag. En dan laat ik de pepernoten waarvoor je nu twee keer zoveel euro's als guldens vroeger betaald achterwege. Arme papa's en arme mama's... nadat de kinderen naar bed zijn pakken ze met trillende handjes de lijstjes uit de schoenen, gaan eerst maar even rustig zitten, bedenken zich dan en pakken een glas water en kalmeringstabletten erbij en kijken voorzichtig om een hoekje: ''Lieve Sint'' staat er dan in het mooiste handschrift van de kinderen (dit houden ze overigens alleen de eerste 2 á 3 woorden vol, want dat soort lijstjes worden vaak in de laatste 1,5 minuut gemaakt omdat ze zich opeens realiseren dat de Sint niet weet wát ze eigenlijk willen hebben, dat de winkels rond middernacht over het algemeen dicht zijn komt niet eens bij ze óp) maar anyways, het begint dus goed, vol 'liefde'; positief dus. Mama (die uiteraard als eerste het lijstje leest in 99,9% van de gevallen, want mama moet ook de cadeautjes kopen en heeft meer tijd dan papa omdat mama niet kan werken omdat dochter of zoonlief buiten school opgevangen moet worden) ontspant een beetje en laat het met een toch nog angstige glimlach aan papa zien. Dan rolt ze het verder af. Vol goede moed verwacht ze ''hoe gaat het met u en uw Pieten'' of ''alles goed gegaan het afgelopen jaar in Spanje'' maar nee... er begint gewoon heel eenvoudig een opsomming:
- chocoladeletters - niet die neppe vieze, maar die met versieringen van marsepein erop (let op de -s achter chocoladeletter -> consumptiemaatschappij)
- lego luchtkasteel met aanvullende setten (je zou toch eens moeten wachten op de aanvulling op je peperdure speelgoed) (moeder slikt haar eerste pil)
- babyborn met draagtas, kinderstoel, bedje, bestekset, rammelaar, fles, buggy met echte luchtbanden, comode, luiers en slaappakje (need to say more?)
- babyborn kleertjes (waarom konden die niet bij het bovenstaande?)
- spelcomputer het liefst playstation 2 met de spellen Lord of the Rings, Harry Potter, Zelda, Warrior en Mario (fijn Mario denkt ze, die heb ik nog, maar na een opgeluchte blik naar vader die inmiddels over haar schouder meeleest blijkt dat dat spelletje verouderd is en niet in de huidige generatie spelcomputers past, @%#&$@#) (wat meteen moeders tweede, en meteen ook maar derde pil veroorzaakt)
- een nieuwe fiets, want mijn oude vind ik niet meer mooi (vader loopt tussendoor even naar de keuken om ook maar even een tabletje te slikken, wat op moeders aanraden niet bij eentje blijft) (moeder heeft 't niet meer en begint mede door een overdosis kalmeringstabletten wel heel erg gek te doen)
>en ga zo nog maar even door<
Daaronder staat dan (in een andere kleur pen, want het lieve kind was even vergeten dat Sinterklaas niet helderziend was en had zijn/haar naam dus maar weggelaten, en had dat er dus nog even snel onder gekrabbeld nadat hij 2 halve liedjes had gezongen - half omdat die ''jeugd van tegenwoordig'' toch niks aan dat soort dingen heeft, maar eigenlijk klaargestoomd moet worden voor de universiteit en daarom die liedjes dus maar in winkelcentra moeten oppikken) de naam van het spruit, geen groetjes, geen liefs, bedankt is al helemaal uit den boze, gewoon alleen een naam. Uiteindelijk als het briefje helemaal open is, vader een beroerte heeft gehad en moeder zwaar aan het hyperventileren is ziet het er uit als een ''wat moet ik vandaag allemaal nog doen''-lijstje. Alleen in dit geval is het dus een ''wat kan ik deze maand allemaal niet kopen om mijn kind straks nog tevreden te stellen''-lijstje
Arme ouders... wij hebben ze gewoon gemarteld vroeger. En dat iedere week weer. Want je verwacht toch niet dat wij in de 3 weken dat hij er is continu hetzelfde lijstje houden hè? Dat moet iedere zaterdag een keertje over.
Arme ouders... en wat een succes moet het zijn voor de winkels, die omzet stijgt met 200% vergeleken met een week in oktober (ik noem maar een zijstraat).
Dus wat is Sinterklaas nou eigenlijk. Want het is dus best wel krom. Ouders (en natuurlijk die consumptiemaatschappij) vertellen hun kinderen een té onrealistisch verhaaltje, wat ze, goedgelovig als ze zijn, gewoon pikken, de ouders maken de kinderen rond die tijd helemaal gek (wel eens in februari kinderen massaal zien zingen dat ze ''zingen, springen en dansen omdat ze zo blij zijn dat er geen stoute kinderen tussen zitten''?) en geven al hun spaarpotjes maar weer een mep met hun moker omdat de kinderen van die onmogelijk dure cadeaus willen hebben.
Zo vragen ze dus om hun eigen ondergang. Kan je als ouder dan niet besluiten om er niet aan mee te doen? Nu overweeg ik dat inderdaad. Wat zou dát schelen inderdaad, een kind kost al een miljoen, is dat niet genoeg? Maar tegen de tijd dat je grut begrijpt wat je zegt en het wordt weer december strijk je over je hart en koop je toch wat, vertelt dat het van de Sint komt et voilá, het sprookje ontstaat en jij bent blut.
Vreselijk eigenlijk, maar dan toch wel vreselijk leuk!
Abonneren op:
Posts (Atom)