In juni schreef ik over het behalen van mijn masterdiploma en mijn zoektocht naar werk. Ik vertelde dat ik aan de hoge eisen op de universiteit heb voldaan, maar dat er op de arbeidsmarkt weer heel andere eisen gelden, dat ik als jong en onervaren werd afgeschreven bij elke sollicitatie. In juni duurde mijn zoektocht nog maar een maand. Maar ook de maanden erna duurde deze voort. Soms ontbrak me even de hoop. Want jong blijf ik nog wel even, en onervaren blijf je ook als je nergens wordt aangenomen.
Toch keerde het tij. Inmiddels alweer 3 maanden geleden. 25 augustus had ik een sollicitatiegesprek, 30 augustus stemden we de arbeidsvoorwaarden af en 6 september ben ik begonnen, als autismecoach. En ik heb er hier nog steeds niets over geschreven! Om daar verandering in te brengen typ ik dit stukje tekst.
Ik schreef in juni dat ik het een rare overgang vond. Dat ik niet meer de oudste en de grootste was (zoals op de universiteit), maar de jongste en de kleinste (nu op de arbeidsmarkt). (Nou ja, eerlijk gezegd ben ik meestal de kleinste, de grootste ben ik eigenlijk alleen in de figuurlijke zin van dat woord geweest.)
Nu ik die overgang écht heb gemaakt, vind ik hem nog steeds raar. Maar dan doel ik niet op het werken zelf, want die professionele rol bevalt goed. Maar onverwacht gaat de rest van mijn leven mee in die verandering. Alles moet opnieuw worden bepaald, alles moet opnieuw een plekje krijgen. Nieuwe waarden, nieuwe prioriteiten. En daar heb ik best moeite mee (gehad?).
Best verwonderlijk misschien, want ook tijdens mijn studie had ik een huishouden, hobby's en sociale contacten. Maar nu ik 32 uur per week werk is het me opeens een raadsel hoe ik dat allemaal moet combineren. De weken vliegen voorbij, en regelmatig vraag ik me af: hoe lang is het geleden dat ik heb gestofzuigd? hoe lang geleden is het dat mijn keyboard aan heeft gestaan? hoe lang geleden is het dat ik die ene vriendin heb gesproken? hoe lang geleden is het dat ik een leuk boek heb gelezen? hoe lang geleden is het dat ik lekker voor mezelf heb gekookt? hoe lang ligt die strijk al te wachten?
De tijd vliegt opeens. Harder dan ooit. En het is me nog niet gelukt om daaraan te wennen. Noodzakelijkerwijs is het me wel gelukt om sommige latten wat lager te leggen, om minder eisen te stellen aan mezelf. Want dat wennen heeft kennelijk tijd nodig.
En hoe hard de tijd momenteel ook vliegt, die wen-tijd vliegt, als enige, kennelijk, niet.
