Voor het eerst...

Sommige dingen zijn niet te vermijden als je volwassen wordt. Dat hoort bij het leven.
Dit bepaalde ding had ik misschien nog een jaar kunnen uitstellen, of nog wel meer, maar ik kies ervoor om nu in het diepe te springen, om nu onder moeders vleugels vandaan te komen. Ik ga mijn eigen verjaardag organiseren. Voor het eerst. Zelf plannen. Zelf uitnodigen. Zelf boodschappen doen. Zelf voorbereiden.

Nu is een verjaardag vieren niet bepaald rocket science. Dus ik ga ervan uit dat ik over een paar weken prima voorbereid aan mijn feestje ga beginnen. Daarbij speelde ik als klein Nathalietje al "obertje" vanaf het moment dat ik zonder knoeien met een glas kon lopen, en hielp ik mee met hapjes maken vanaf het moment dat ik bij het aanrecht kon. Geen blanco CV op feestgebied dus.
Maar toch voel ik me een groentje.
Want hoeveel eten moet ik kopen? Hoeveel drinken is er nodig? Welk merk bier drinken mensen? En wat voor wijn? Is brood met soep te onorigineel als avondmaaltijd? (wel makkelijk in elk geval...) Wanneer moet ik beginnen met boodschappen doen? En hoeveel tijd moet ik voor de voorbereiding inplannen? Heb ik wel genoeg glazen? (en kopjes, en borden?)
Waarschijnlijk bestaan er geen antwoorden op mijn vragen. Volgens mij is een verjaardag plannen één grote gok. Desondanks zitten er nú al vele uren aan denkwerk in.

Enkele dagen geleden deed ik mijn eerste verjaardagsboodschappen. Blokjes kaas in de aanbieding met een lange houdbaarheidsdatum. Het heeft me 5 minuten gekost voor ik wist welke soort en hoeveel ik zou gaan kopen. De bijbehorende gedachtegang zal ik jullie besparen. Maar duidelijk mag zijn dat ik genoeg (twijfel)tijd voor boodschappen doen moet inplannen.

Uiteindelijk gaat het wel gewoon goed komen hoor. Ironisch genoeg is dat het enige waarover ik niet twijfel.

De tijd vliegt...

In juni schreef ik over het behalen van mijn masterdiploma en mijn zoektocht naar werk. Ik vertelde dat ik aan de hoge eisen op de universiteit heb voldaan, maar dat er op de arbeidsmarkt weer heel andere eisen gelden, dat ik als jong en onervaren werd afgeschreven bij elke sollicitatie. In juni duurde mijn zoektocht nog maar een maand. Maar ook de maanden erna duurde deze voort. Soms ontbrak me even de hoop. Want jong blijf ik nog wel even, en onervaren blijf je ook als je nergens wordt aangenomen.

Toch keerde het tij. Inmiddels alweer 3 maanden geleden. 25 augustus had ik een sollicitatiegesprek, 30 augustus stemden we de arbeidsvoorwaarden af en 6 september ben ik begonnen, als autismecoach. En ik heb er hier nog steeds niets over geschreven! Om daar verandering in te brengen typ ik dit stukje tekst.

Ik schreef in juni dat ik het een rare overgang vond. Dat ik niet meer de oudste en de grootste was (zoals op de universiteit), maar de jongste en de kleinste (nu op de arbeidsmarkt). (Nou ja, eerlijk gezegd ben ik meestal de kleinste, de grootste ben ik eigenlijk alleen in de figuurlijke zin van dat woord geweest.)
Nu ik die overgang écht heb gemaakt, vind ik hem nog steeds raar. Maar dan doel ik niet op het werken zelf, want die professionele rol bevalt goed. Maar onverwacht gaat de rest van mijn leven mee in die verandering. Alles moet opnieuw worden bepaald, alles moet opnieuw een plekje krijgen. Nieuwe waarden, nieuwe prioriteiten. En daar heb ik best moeite mee (gehad?).
Best verwonderlijk misschien, want ook tijdens mijn studie had ik een huishouden, hobby's en sociale contacten. Maar nu ik 32 uur per week werk is het me opeens een raadsel hoe ik dat allemaal moet combineren. De weken vliegen voorbij, en regelmatig vraag ik me af: hoe lang is het geleden dat ik heb gestofzuigd? hoe lang geleden is het dat mijn keyboard aan heeft gestaan? hoe lang geleden is het dat ik die ene vriendin heb gesproken? hoe lang geleden is het dat ik een leuk boek heb gelezen? hoe lang geleden is het dat ik lekker voor mezelf heb gekookt? hoe lang ligt die strijk al te wachten?

De tijd vliegt opeens. Harder dan ooit. En het is me nog niet gelukt om daaraan te wennen. Noodzakelijkerwijs is het me wel gelukt om sommige latten wat lager te leggen, om minder eisen te stellen aan mezelf. Want dat wennen heeft kennelijk tijd nodig.
En hoe hard de tijd momenteel ook vliegt, die wen-tijd vliegt, als enige, kennelijk, niet.

Surprise-party! (foto-verslag)

Het was zondag 15 augustus, kwart voor 2, en ik haalde mijn broertje op bij mijn moeder om op bezoek te gaan bij oma. Broertje woont in Eindhoven, en is weinig in Rotterdam, en nog minder bij oma, maar in de vakantie lukt het hem soms wel eens om een gaatje te vinden om langs te gaan. Op het laatste moment gingen onze mama + Rokus (haar vriend mijn stiefpapa?) ook mee, en of we dan even in Krimpen a/d IJssel bij de golfplas wilden stoppen, want zij moesten daar even zijn voor een of ander internetspel (zo mag ik het vast niet noemen van Rokus, maar hij heeft pech). Bij de golfplas werd ik al gespot, zonder het te weten.


Met een smoesje (bleek uiteraard achteraf) werd ik mee naar binnen genomen. Bij het eerste bekende gezicht in de zaal, dacht ik nog: 'toeval'. Bij het tweede t/m 20e gezicht werd die optie steeds kleiner. Langzaam drong het tot me door. Dit zijn míjn mensen*.. ze wachten hier op mij!.. dit is georganiseerd voor mij!.. dit is mijn diplomafeestje!!! (Georganiseerd door oma, zoals zij me vervolgens kwam vertellen.)


En bij een feestje horen natuurlijk cadeautjes!











En bij een diploma hoort een graduation cap! (deze was helaas te klein, en na het losknippen van de elastieken band te groot, maar het gaat om het idee!)


Na het uitpakken van een ontzettend verwennende hoeveelheid aan cadeautjes, "enveloppen" en cadeaubonnen hebben we met zijn allen uitgebreid genoten van een heerlijke High Tea. Thee-leutend en hapjes-etend werd mijn recent behaalde titel (Msc.) gevierd.










Het duurde even voor ik van de schrik was bekomen, maar ik trilde al aanzienlijk minder tijdens het vasthouden van mijn tweede kop thee. Een surpriseparty... voor mij! Ik als controlefreakje roep al jaren dat ik geen type ben voor een dergelijk feest. Ik dacht altijd dat ik vanaf het 'surprise-moment' de organisatie volledig over zou willen nemen en dan zou willen compenseren voor de eerdere organisatie in de voorafgaande weken. Maar dat viel voor 200% mee. Het was prima geregeld en ik kon gewoon aanschuiven aan een tafel en de rest aan het personeel overlaten. En natuurlijk is zo'n verrassing gewoon ontzettend leuk!!! Ik ben heel dankbaar dat oma dit heeft georganiseerd, en dat ze is geholpen door een aantal mensen die mij goed kennen. Ik heb een erg leuke middag gehad. En wat een hoop lekkers hadden we! High-tea-en is echt leuk! Dat heb ik eerder dit jaar al een keer ervaren, maar hoe leuk ik al die kleine hapjes vond was kennelijk alweer weggezakt. Tijdens het eten ontstonden meteen plannen om dit zelf te organiseren, in Amerikaanse stijl; dus dat iedereen iets lekkers meeneemt. Hopelijk gaan dat plan nog veel gezellige middagen opleveren!

Halverwege mijn feest, kwam een tweede 'schok'. Ik realiseerde me namelijk opeens dat ik mijn bewijs van afstuderen in mijn tas had gedaan om die -net als vroeger bij mijn schoolrapporten- aan oma te laten zien. Die heb ik dus nog even geshowd aan de verschillende tafels. Mijn echte diploma krijg ik pas 22 september. Er is namelijk maar 4x per jaar een diplomauitreiking namens de faculteit sociale wetenschappen. Maar in de tussentijd kan je wel een bewijs van afstuderen krijgen. Gelukkig had ik die toevallig meegenomen! Nu kon ik zwart op wit laten zien dat de reden voor het feestje gegrond was.

Na het feest was ik echt doodmoe.. al die indrukken en het verwerken van de 'schok' kostten een hoop energie, maar uiteraard was dat het volledig waard.

Aan alle organisatoren en gasten: BEDANKT!
Ik ben blij dat ik het behalen van mijn diploma door en met jullie heb kunnen vieren.

Deze blog is mede mogelijk gemaakt door Brasserie Crimpenerhout.
(Deze foto is mede mogelijk gemaakt door de eindeloze creativiteit van Rutger.)

* Helaas ontbraken enkele voor mij belangrijke mensen bij dit feest omdat ze niet in het land waren, of andere verplichtingen of prioriteiten hadden. Ik vond het jammer dat jullie er niet waren, maar hoop jullie snel weer te zien!

Iets over hoge eisen en nog hogere latten.

Maandenlang neem ik me al voor om hier weer eens wat te schrijven. En al maandenlang keur ik alle ideeën die in me opkomen af. Na zo'n lange stilte, moet er immers een schrijfsel van hoog niveau verschijnen. Een comeback moet groots zijn, anders is het zinloos. De lat ligt dus hoog. Daarom liggen er wel vier notitieblaadjes met onuitgewerkte ideeën naast mijn beeldscherm, maar heb ik geen van alle goedgekeurd om dit stuk tekst te worden. Het ene idee is te serieus, het andere onderwerp te raar en het volgende te negatief. Niks is goed genoeg. Dus schreef ik niks. Ja, ik schreef onderzoeksverslagen op mijn stage, en schreef eindeloos nieuwe versies van mijn scriptie. Oh, en sinds kort schrijf ik sollicitatiebrieven. Bergen sollicitatiebrieven. Men schreef ook terug: bedankt voor uw interesse in onze vacature, helaas kiezen wij ervoor de sollicitatieprocedure met andere kandidaten voort te zetten, omdat zij in grotere mate voldoen aan de functie-eisen.

Ondanks dat ik al 23 jaar de lat zo hoog leg als ik kan reiken, ondanks mijn universitaire opleiding waarbij ik massa's extra vakken volgde en stage liep bij een instelling die prachtig staat op mijn CV, ondanks mijn harde werken en wat noodzakelijke opofferingen.. ondanks dat ik de meest hoge eisen stel aan mezelf, voldoe ik -kennelijk- niet aan de eisen van anderen.

Het duurt niet lang meer voor ik de titel MSc. krijg: Master of Science. Wat betreft opleiding kan je niet veel meer bereiken op je 23e. Ik kom uit een wereld waar dat bijzonder is, waar goede studieresultaten gelijk staan aan gouden medailles, waar zes vakken in één semester doen als een onwaarschijnlijke prestatie wordt gezien. Het maakt in die wereld niet uit hoe oud je bent, wat je verder met je leven doet en hoe je eruit ziet. Alleen tentamens, papers, artikelen en verslagen zijn belangrijk. Ik functioneer prima in zo'n wereld: ik voldoe aan alle eisen.

Binnenkort moet ik verhuizen naar een andere wereld. Ik heb al kennis mogen maken. Dat deed ik door middel van zo'n twintig sollicitatiebrieven. Twintig afwijzingen later weet ik nog niet of ik die andere wereld wel zo leuk vind. De eisen zijn anders. En ik voldoe niet meer. Het kan niemand wat schelen dat ik op mijn 23e afstudeer. En niemand vind het boeiend hoeveel keuzevakken ik heb gedaan en wat voor cijfers ik had. Het betekent niks hoe intelligent en ambitieus ik ben. Ik ben vooral jong en onervaren.

Een rare overgang. Het doet me denken aan de overgang van groep 8 naar de 1e klas van de middelbare school. Het ene moment ben je de oudste en grootste en kijkt iedereen naar je op, het volgende moment ben je de jongste en kleinste en kijkt iedereen op je neer (en loopt zo mogelijk door je heen). Dat is even wennen, maar elke brugpieper overleeft het. En ach, ook ik ga dit natuurlijk overleven. Ik ben nog niet eens afgestudeerd. Bovendien is vakantie zeer welkom, dus laat mij nog maar even van mijn werkloze bestaan genieten.
Ik zal de tijd dat ik thuis zit gebruiken om hier regelmatig wat te schrijven. Er liggen in ieder geval vier ideeën, die na deze comeback meer kans op uitwerking maken. Ik beloof dat ik de lat laag zal houden.
En hé.. misschien heb ik wel genoeg 'vrije tijd' voor dat boek waar ik zo graag werk van wil maken! Mogelijkheden te over.