...een zin uit de film-versie van Evita. Tegen alle verwachtingen in kan ik op dit moment geen zinnen quoten uit de musical. Al maanden hadden M. en ik zin in vandaag. Om 14.00 uur zouden we gaan genieten daar de musical waar we al zó lang naar uitgekeken hadden.
Echter...
Om 14.00 liep een man met een microfoon voor het dichte doek het podium in het theater op. 'Ik heb slecht nieuws voor u', begon hij te praten en hij legde uit dat de voorstelling vandaag wegens een ernstig technisch probleem niet door zou gaan. Het leek mij één grote grap. Hij zou deze grote zaal vol met verwachtingsvolle mensen toch niet allemaal weer naar huis sturen? Ik keek M. verward aan... 'Dit is niet waar, toch?', fluisterde ik? Ontzet luisterden we naar de verontschuldigende woorden, naar hoe onze kaartjes vergoed zullen worden en naar de niets verzachtende mededeling dat we allemaal een gratis drankje aan de bar zouden krijgen.
...
Hoewel het ons in de loop van zijn toespraak duidelijk werd dat hij de waarheid sprak, bleven we zitten totdat de zaal al bijna leeg was. Misschien dat we hoopten dat de man nog een keer het podium op zou klimmen en ons zou vertellen dat het tóch een grap was... misschien dat we ons de ernst van de situatie nog niet realiseerden...
Hoe dan ook. De realiteit was teleurstellend hard. We konden weer naar huis. En dat deden we ook na ons gratis drankje gedronken te hebben.
Evita let down her people.
Of tenminste de 1000 mensen uit die theaterzaal.
27 juli 2008
23 juli 2008
Vakantie, deel 2: Een avontuurtje op schiphol.
Een ongeveer 2-jarig meisje liep, tijdens het uur vertraging wat we hadden opgelopen en welke we met wat winkeltjes kijken probeerden te vullen, met het kleinste koffertje dat we beide ooit hadden gezien, op Schiphol. Een koffertje dat voor mij misschien groot genoeg zou zijn geweest als make-up tasje, meer niet. Kennelijk had zij hem (ook) niet volgestopt met onvervangbare spulletjes, want zodra ze wat interessants zag liggen in een winkeltje, liet ze haar koffer staan waar ze op dat moment stond en rende de winkel in. Daar stond het koffertje dan; verlaten, midden op straat, op een zwaar beveiligd Schiphol.
C. en ik vroegen ons af hoelang het zou duren voordat de eventuele bom in dit verdachte bagagestuk onschadelijk gemaakt zou proberen te worden.
Maar voordat iemand, behalve wij, zich druk maakte over het mini-koffertje, greep de vader van het meisje hem snel vast en nam hem mee het winkeltje in.
De terroristendienst hoefde dus niet ingeschakeld te worden. En sowieso vraag ik me af hoe serieus ze de dreiging zouden nemen van een blauw koffertje ter grootte van een portemonnee met Dora erop...
C. en ik vroegen ons af hoelang het zou duren voordat de eventuele bom in dit verdachte bagagestuk onschadelijk gemaakt zou proberen te worden.
Maar voordat iemand, behalve wij, zich druk maakte over het mini-koffertje, greep de vader van het meisje hem snel vast en nam hem mee het winkeltje in.
De terroristendienst hoefde dus niet ingeschakeld te worden. En sowieso vraag ik me af hoe serieus ze de dreiging zouden nemen van een blauw koffertje ter grootte van een portemonnee met Dora erop...
21 juli 2008
Vakantie, deel 1: Terug uit Tunesië.
Gisterenochtend lag ik om 05.00 in bed. Twee uur daarvoor waren we aangekomen op Schiphol. Na láng wachten op de koffers en ons ontzettend verbazen over hoe druk het op zo'n tijdstip op het vliegveld is, konden we bij mijn vader in de auto stappen. Na een tussenstop bij een benzinestation -we hadden al veeeeeel te lang niks gegeten-, reden we naar Rotterdam, druk vertellend wat we in Tunesië allemaal hebben gedaan, gezien en meegemaakt. En dat is nogal wat hoor, maar ik zal jullie niet lastig vallen met alle vakantieverhalen. Die zijn toch meestal leuker als je erbij was.
Dat neemt niet weg dat er een aantal dingen zijn die ik wel graag wil delen. Niet allemaal in één keer, dat zou te veel worden, dus blijf mijn logje in de gaten houden, als je de vervolg-verhalen ook wil lezen.
In dit logje alleen even wat algemene dingen, die leuk genoeg zijn om te vertellen. Eigenlijk een antwoord op de vraag 'hoe is het om in Tunesië op vakantie te gaan?':
Tunesië is zonder twijfel het meest westerse land van heel Afrika. Kerk en staat zijn gescheiden, vrouwen hebben dezelfde rechten als mannen en als meest bijzondere voorbeeld: zij hebben er het Burka-verbod wat de regering hier in Nederland niet door krijgt. De regering zorgt voor stromend water en stroom voor alle mensen, er worden snelwegen aangelegd en ze creëren heel veel banen in het land. Toch leven veel mensen in armoede. Veel huizen zijn niet af. Sommige hebben niet eens een dak. Soms voelde dat wel oneerlijk, bedenkend dat wij in een luxe 5-sterren hotel zaten. Sowieso waren die 5 sterren wel wennen. Zeker omdat wij voor all-inclusive hadden gekozen. We werden als prins en prinses behandeld. Ik ben toch wel erg gewend dingen zelf te doen, als ik ze gewoon zelf kan. Maar uiteindelijk beviel het wel, hoor.
Ons kamermeisje maakte onze slaapkamer vaak extra mooi.
Wel lastig was de taalbarrière. De mensen daar spreken Arabisch. In die taal kan ik alleen 'nee' en 'dankjewel' zeggen. Dat is dus niet genoeg om gesprekken in te voeren. Gelukkig doet iedereen wel heel erg zijn best om andere talen te leren, maar vloeiend worden ze geen van allen. Frans, Duits en Engels door elkaar spraken wij dus door elkaar met alle obers, winkeliers en andere mensen. Dat zorgde geregeld voor misverstanden, met als toppunt een man die dacht dat 'without' hetzelfde was als 'with', waardoor ik water 'with bubbles' kreeg, in plaats van 'without bubbles'. Toen ik zei dat het niet goed was begreep hij er niks van. Ik had immers om water mét koolzuur gevraagd. Gelukkig kreeg ik wel gewoon weer een nieuwe fles, zonder bubbeltjes. Want vriendelijk waren alle mensen wel. Meer tegen mij dan tegen C. Maar ik verwacht dat ze mij als 'vrouw' gewoon wat interessanter vonden. De enige mensen die ik niet vriendelijk vond waren de koopmannetjes uit de winkels. Die trokken je óf letterlijk óf met woorden hun winkel in en probeerden je over te halen dingen te kopen waarbij ze steevast beloofden een 'good price' voor je te zullen gaan maken. Ik vond dat het winkelen daar een stuk minder leuk van werd, want je kon nergens rustig kijken. Gelukkig waren er in de meest toeristische gebieden ook wat winkeltjes met 'fixed prices', daar hoef je niet af te dingen, en de mensen laten je gewoon rustig kijken. Daar komen dus ook mijn souvenirtjes vandaan.
Iets wat ook wel erg wennen was, was het geld. De Tunesische Dinar kent geen centen, maar millimes. Dat wil dus zeggen dat er geen 2 cijfers achter de komma staan, maar 3 cijfers. Niet dat we prijzen hebben gezien waarbij de laatste twee cijfers anders dan een nul waren, maar het zag er wel heel raar uit. En hoe we het moesten uitspreken was al helemaal onduidelijk. Wij spreken € 2,50 als 'tweevijftig' uit, maar om DT 2,500 nou als 'tweevijfhonderd' uit te spreken... dat klinkt écht niet. Hoe het officieel moet weten we, geloof ik, niet steeds niet. Overigens is álles in Tunesië heel goedkoop, behalve chips. Een zak chips kan daar, omgerekend, wel 3 euro kosten. De benzine was er echter maar 90 cent per liter. (Niet eerlijk.)
Nog iets raars is het verkeer in Tunesië. Een theorie-examen zullen ze daar wel niet hoeven te doen, want regels ontbreken volledig. De wegen hebben rijbanen, maar alle strepen hierop worden gewoon genegeerd. Snelheidsbeperkingsborden zijn voor de inwoners slechts een versiering van de weg. Op één meter afstand van je voorganger rijden op een snelheid van ruim honderd kilometer per uur is heel normaal. Toeteren doen ze naar zo veel mogelijk mensen. En inhalen kan ook prima als er tegenliggers aankomen, die schuiven dan gewoon een beetje meer naar rechts. De enige regel die er lijkt te zijn is dat je voorrang hebt op iedereen zolang je gewoon rechtdoor gaat. En dat lijkt nog te werken ook, want behalve een van de weg geraakte vrachtwagen hebben we geen ongeluk gezien of gehoord. Taxi's in Tunesië zijn geel en werken precies omgekeerd in vergelijking met Nederland. Als je daar over straat loopt en je hoort getoeter naast je, is de kans groot dat er een taxi naast je rijdt op wandel-snelheid, hopend dat je die taxi wil nemen in plaats van verder lopen. Op drukke stukken gebeurt dat ongeveer iedere 25 meter. Wij hebben er geen gebruik van gemaakt. Wel van het treintje wat tussen de hotel-boulevard en het centrum van de stad rijdt. (Dat was nog goedkoper dan de taxi ook. Én leuker.)
In de loop van de week heb ik al regelmatig over dit stukje tekst nagedacht. Van sommige dingen wist ik al precies hoe ik ze zou gaan beschrijven. Zonder dit ooit van te voren te hebben kunnen voorspellen moest ik een paar stukjes die al bijna "af" waren in mijn hoofd, in de laatste dagen herzien. Namelijk de volgende:
Het weer.
Er was niks mis met het weer hoor, zelfs niet in de laatste dagen. We hebben 12 dagen lang in temperaturen van meer dan 40 graden geleefd, en zijn megabruin geworden. (Ik ben zelfs verbrand in de schaduw, wie had dat gedacht...) Grappig was dat er in de eerste dagen wat bewolking was, en op een gegeven moment voelden we allebei een paar druppels regen. Het waren kleine druppels, en het waren er hoogstens 3, maar wij, als ervaren Nederlanders, reageerden erop door razendsnel naar binnen te vluchten. Totaal onnodig, want het bleef bij die paar spatjes, en de zon brak binnen no-time weer door.
Toen we terugkwamen van onze excursie in de Sahara (zie logje wat later zal verschijnen), op onze laatste dag van de vakantie -op de vertrekdag na-, zaten we opeens midden in een zandstorm. Dat was al heel bizar, want die kennen we eigenlijk alleen maar uit verhalen, maar nu zagen we dus echt hoe zoiets is. De windkracht wordt ineens heel sterk en het zicht wordt, door het zand wat door de wind alle kanten op wordt geblazen, beperkt tot een paar honderd meter. Op zo'n moment kan je dus beter binnen zijn (wij zaten in de bus). Na deze bijzondere ervaring betrok de lucht en kwamen we terecht in een zware onweers- en regenbui, precies zoals we ze in Nederland ook kunnen hebben. Echter met één verschil: het regent daar eigenlijk nooit, dus al het water blijft overal staan, de wegen raken doorweekt en alles loopt onder door de hoeveelheid water die de grond niet kan verwerken. Gelukkig kon onze buschauffeur met alle weer&wind omgaan en zijn we veilig aan de zonnige kust terug gekomen.
Beestjes.
Iedereen die mij van dichtbij meemaakt, leert op een gegeven moment dat ik niet zo van kleine Beestjes hou. Beestjes zijn eng. Ik was dan ook dolblij dat er in Tunesië in deze tijd van het jaar amper insecten rondvliegen en dat we verder geen enge kleine kruipende dieren tegenkwamen. Er liepen wel mieren rond die zo groot waren als spinnen, maar die hadden niet echt de neiging om mensen op te zoeken. Verder op een hoop vliegen en soms een enkele mug na, waren er geen enge Beestjes. Uiterst gelukkig hiermee was ik van plan dit op mijn logje te gaan vermelden.
Tot de laatste nacht in ons hotel...
Om half 7 's ochtends moest ik naar de WC, dus stapte mijn bed uit en liep half slapend door de gang, ik deed de wc deur open en op het moment dat ik hem weer achter me dicht doe zie ik de grootste kakkerlak in de wc langs mijn blote voeten rennen die ik ooit had gezien. Ik schrok me wezenloos, trok mijn voeten omdebeurt de lucht in, maar het beest rende gelukkig langs me heen, een hoekje van de WC in. In één beweging gooide ik de deur weer open, liep snel naar buiten, en deed de deur weer dicht. Shit, dacht ik met een hartslag van 200 slagen per minuut, want ik moest toch wel echt plassen, maar no way dat ik daar nog naar binnen ging. En ik ben ook écht niet dapper genoeg om dat beest te vangen en buiten te zetten. Schaamtevol, maar vooral vol met een overheersende paniek, maakte ik C. wakker. Hij was wel dapper, en heeft het monster met een WC-papiertje vastgepakt en daarna heldhaftig van ons balkon afgegooid. Ik had mezelf inmiddels met opgetrokken benen op de bank geïnstalleerd. Het duurde daarna nog wel een tijdje voordat mijn hartslag normaal was, nóg langer voordat ik de grond weer aan durfde te raken en een uur voordat ik weer naar de WC durfde.
Opeens was ik heel blij dat we naar huis zouden gaan die dag.
Dit was het even voor nu. Verdere verhalen, onder andere over onze excursies, komen nog.
Dus...: wordt vervolgd.
Dat neemt niet weg dat er een aantal dingen zijn die ik wel graag wil delen. Niet allemaal in één keer, dat zou te veel worden, dus blijf mijn logje in de gaten houden, als je de vervolg-verhalen ook wil lezen.
In dit logje alleen even wat algemene dingen, die leuk genoeg zijn om te vertellen. Eigenlijk een antwoord op de vraag 'hoe is het om in Tunesië op vakantie te gaan?':
Tunesië is zonder twijfel het meest westerse land van heel Afrika. Kerk en staat zijn gescheiden, vrouwen hebben dezelfde rechten als mannen en als meest bijzondere voorbeeld: zij hebben er het Burka-verbod wat de regering hier in Nederland niet door krijgt. De regering zorgt voor stromend water en stroom voor alle mensen, er worden snelwegen aangelegd en ze creëren heel veel banen in het land. Toch leven veel mensen in armoede. Veel huizen zijn niet af. Sommige hebben niet eens een dak. Soms voelde dat wel oneerlijk, bedenkend dat wij in een luxe 5-sterren hotel zaten. Sowieso waren die 5 sterren wel wennen. Zeker omdat wij voor all-inclusive hadden gekozen. We werden als prins en prinses behandeld. Ik ben toch wel erg gewend dingen zelf te doen, als ik ze gewoon zelf kan. Maar uiteindelijk beviel het wel, hoor.
Ons kamermeisje maakte onze slaapkamer vaak extra mooi.
Wel lastig was de taalbarrière. De mensen daar spreken Arabisch. In die taal kan ik alleen 'nee' en 'dankjewel' zeggen. Dat is dus niet genoeg om gesprekken in te voeren. Gelukkig doet iedereen wel heel erg zijn best om andere talen te leren, maar vloeiend worden ze geen van allen. Frans, Duits en Engels door elkaar spraken wij dus door elkaar met alle obers, winkeliers en andere mensen. Dat zorgde geregeld voor misverstanden, met als toppunt een man die dacht dat 'without' hetzelfde was als 'with', waardoor ik water 'with bubbles' kreeg, in plaats van 'without bubbles'. Toen ik zei dat het niet goed was begreep hij er niks van. Ik had immers om water mét koolzuur gevraagd. Gelukkig kreeg ik wel gewoon weer een nieuwe fles, zonder bubbeltjes. Want vriendelijk waren alle mensen wel. Meer tegen mij dan tegen C. Maar ik verwacht dat ze mij als 'vrouw' gewoon wat interessanter vonden. De enige mensen die ik niet vriendelijk vond waren de koopmannetjes uit de winkels. Die trokken je óf letterlijk óf met woorden hun winkel in en probeerden je over te halen dingen te kopen waarbij ze steevast beloofden een 'good price' voor je te zullen gaan maken. Ik vond dat het winkelen daar een stuk minder leuk van werd, want je kon nergens rustig kijken. Gelukkig waren er in de meest toeristische gebieden ook wat winkeltjes met 'fixed prices', daar hoef je niet af te dingen, en de mensen laten je gewoon rustig kijken. Daar komen dus ook mijn souvenirtjes vandaan.
Iets wat ook wel erg wennen was, was het geld. De Tunesische Dinar kent geen centen, maar millimes. Dat wil dus zeggen dat er geen 2 cijfers achter de komma staan, maar 3 cijfers. Niet dat we prijzen hebben gezien waarbij de laatste twee cijfers anders dan een nul waren, maar het zag er wel heel raar uit. En hoe we het moesten uitspreken was al helemaal onduidelijk. Wij spreken € 2,50 als 'tweevijftig' uit, maar om DT 2,500 nou als 'tweevijfhonderd' uit te spreken... dat klinkt écht niet. Hoe het officieel moet weten we, geloof ik, niet steeds niet. Overigens is álles in Tunesië heel goedkoop, behalve chips. Een zak chips kan daar, omgerekend, wel 3 euro kosten. De benzine was er echter maar 90 cent per liter. (Niet eerlijk.)
Nog iets raars is het verkeer in Tunesië. Een theorie-examen zullen ze daar wel niet hoeven te doen, want regels ontbreken volledig. De wegen hebben rijbanen, maar alle strepen hierop worden gewoon genegeerd. Snelheidsbeperkingsborden zijn voor de inwoners slechts een versiering van de weg. Op één meter afstand van je voorganger rijden op een snelheid van ruim honderd kilometer per uur is heel normaal. Toeteren doen ze naar zo veel mogelijk mensen. En inhalen kan ook prima als er tegenliggers aankomen, die schuiven dan gewoon een beetje meer naar rechts. De enige regel die er lijkt te zijn is dat je voorrang hebt op iedereen zolang je gewoon rechtdoor gaat. En dat lijkt nog te werken ook, want behalve een van de weg geraakte vrachtwagen hebben we geen ongeluk gezien of gehoord. Taxi's in Tunesië zijn geel en werken precies omgekeerd in vergelijking met Nederland. Als je daar over straat loopt en je hoort getoeter naast je, is de kans groot dat er een taxi naast je rijdt op wandel-snelheid, hopend dat je die taxi wil nemen in plaats van verder lopen. Op drukke stukken gebeurt dat ongeveer iedere 25 meter. Wij hebben er geen gebruik van gemaakt. Wel van het treintje wat tussen de hotel-boulevard en het centrum van de stad rijdt. (Dat was nog goedkoper dan de taxi ook. Én leuker.)
In de loop van de week heb ik al regelmatig over dit stukje tekst nagedacht. Van sommige dingen wist ik al precies hoe ik ze zou gaan beschrijven. Zonder dit ooit van te voren te hebben kunnen voorspellen moest ik een paar stukjes die al bijna "af" waren in mijn hoofd, in de laatste dagen herzien. Namelijk de volgende:
Het weer.
Er was niks mis met het weer hoor, zelfs niet in de laatste dagen. We hebben 12 dagen lang in temperaturen van meer dan 40 graden geleefd, en zijn megabruin geworden. (Ik ben zelfs verbrand in de schaduw, wie had dat gedacht...) Grappig was dat er in de eerste dagen wat bewolking was, en op een gegeven moment voelden we allebei een paar druppels regen. Het waren kleine druppels, en het waren er hoogstens 3, maar wij, als ervaren Nederlanders, reageerden erop door razendsnel naar binnen te vluchten. Totaal onnodig, want het bleef bij die paar spatjes, en de zon brak binnen no-time weer door.
Toen we terugkwamen van onze excursie in de Sahara (zie logje wat later zal verschijnen), op onze laatste dag van de vakantie -op de vertrekdag na-, zaten we opeens midden in een zandstorm. Dat was al heel bizar, want die kennen we eigenlijk alleen maar uit verhalen, maar nu zagen we dus echt hoe zoiets is. De windkracht wordt ineens heel sterk en het zicht wordt, door het zand wat door de wind alle kanten op wordt geblazen, beperkt tot een paar honderd meter. Op zo'n moment kan je dus beter binnen zijn (wij zaten in de bus). Na deze bijzondere ervaring betrok de lucht en kwamen we terecht in een zware onweers- en regenbui, precies zoals we ze in Nederland ook kunnen hebben. Echter met één verschil: het regent daar eigenlijk nooit, dus al het water blijft overal staan, de wegen raken doorweekt en alles loopt onder door de hoeveelheid water die de grond niet kan verwerken. Gelukkig kon onze buschauffeur met alle weer&wind omgaan en zijn we veilig aan de zonnige kust terug gekomen.
Beestjes.
Iedereen die mij van dichtbij meemaakt, leert op een gegeven moment dat ik niet zo van kleine Beestjes hou. Beestjes zijn eng. Ik was dan ook dolblij dat er in Tunesië in deze tijd van het jaar amper insecten rondvliegen en dat we verder geen enge kleine kruipende dieren tegenkwamen. Er liepen wel mieren rond die zo groot waren als spinnen, maar die hadden niet echt de neiging om mensen op te zoeken. Verder op een hoop vliegen en soms een enkele mug na, waren er geen enge Beestjes. Uiterst gelukkig hiermee was ik van plan dit op mijn logje te gaan vermelden.
Tot de laatste nacht in ons hotel...
Om half 7 's ochtends moest ik naar de WC, dus stapte mijn bed uit en liep half slapend door de gang, ik deed de wc deur open en op het moment dat ik hem weer achter me dicht doe zie ik de grootste kakkerlak in de wc langs mijn blote voeten rennen die ik ooit had gezien. Ik schrok me wezenloos, trok mijn voeten omdebeurt de lucht in, maar het beest rende gelukkig langs me heen, een hoekje van de WC in. In één beweging gooide ik de deur weer open, liep snel naar buiten, en deed de deur weer dicht. Shit, dacht ik met een hartslag van 200 slagen per minuut, want ik moest toch wel echt plassen, maar no way dat ik daar nog naar binnen ging. En ik ben ook écht niet dapper genoeg om dat beest te vangen en buiten te zetten. Schaamtevol, maar vooral vol met een overheersende paniek, maakte ik C. wakker. Hij was wel dapper, en heeft het monster met een WC-papiertje vastgepakt en daarna heldhaftig van ons balkon afgegooid. Ik had mezelf inmiddels met opgetrokken benen op de bank geïnstalleerd. Het duurde daarna nog wel een tijdje voordat mijn hartslag normaal was, nóg langer voordat ik de grond weer aan durfde te raken en een uur voordat ik weer naar de WC durfde.
Opeens was ik heel blij dat we naar huis zouden gaan die dag.
Dit was het even voor nu. Verdere verhalen, onder andere over onze excursies, komen nog.
Dus...: wordt vervolgd.
6 juli 2008
Nog ... nachtjes slapen
Als een klein kind dat bijna jarig is tel ik inmiddels al een week af: vandaag is de stand "nog 2 nachtjes slapen..." Na die twee nachten is het dinsdag 8 juli. Dan begint mijnonze vakantie naar Tunesië. Een land waar het afgelopen week ruim 40 graden is geweest.. een land waar kameelrijden heel gewoon is.. een land waarin de lokale bevolking Arabisch is, maar toch Frans spreekt.. een land dat democratisch is en tegen geweld, maar stiekem moet je als toerist wel oppassen voor de arabieren die op alle hoeken klaar staan om je geld af te troggelen...
maar: vooral het land waar ons 5-sterren hotel waar we ons 11 dagen gaan vermaken ligt.
Dus over twee dagen rond deze tijd zijn we op Schiphol, ingecheckt en wel, en proberen we ons nog bezig te houden voordat we om 13 uur zullen vertrekken. Over 3 dagen zijn we nu misschien wel van een lunch in het all-inclusive restaurant aan het genieten. Over 4 dagen liggen we misschien wel bruiner-dan-bruin te worden aan het zwembad. Over 5 dagen rijden we rond deze tijd misschien wel op een kameel door de Sahara. Over 6 dagen zijn we misschien wel aan het winkelen in de hoofdstad Tunis. Over 7 dagen liggen we misschien nog wel op bed, omdat het de avond ervoor zo laat is geworden. Over 8 dagen...... enz. enz. enz.
Waar we ook zijn, en wat we ook doen over precies vijf, negen of elf dagen, we gaan het ontzettend naar ons zin hebben, dat begrijp je natuurlijk wel.
Tot over 14 dagen!
maar: vooral het land waar ons 5-sterren hotel waar we ons 11 dagen gaan vermaken ligt.
Dus over twee dagen rond deze tijd zijn we op Schiphol, ingecheckt en wel, en proberen we ons nog bezig te houden voordat we om 13 uur zullen vertrekken. Over 3 dagen zijn we nu misschien wel van een lunch in het all-inclusive restaurant aan het genieten. Over 4 dagen liggen we misschien wel bruiner-dan-bruin te worden aan het zwembad. Over 5 dagen rijden we rond deze tijd misschien wel op een kameel door de Sahara. Over 6 dagen zijn we misschien wel aan het winkelen in de hoofdstad Tunis. Over 7 dagen liggen we misschien nog wel op bed, omdat het de avond ervoor zo laat is geworden. Over 8 dagen...... enz. enz. enz.
Waar we ook zijn, en wat we ook doen over precies vijf, negen of elf dagen, we gaan het ontzettend naar ons zin hebben, dat begrijp je natuurlijk wel.
Tot over 14 dagen!
Abonneren op:
Posts (Atom)