Buitengesloten

En toen ging de deur niet open. Eigenlijk vermoedde ik het al toen ik zag dat het binnen helemaal donker was. Toch probeerde ik het nog. Ik pakte mijn gsm en belde. Er werd niet opgenomen. Begrijpelijk. Want het was al laat, ik zou ook niet opnemen. Ik belde nog een keer. Ik moest immers naar binnen. Het regende en in de schuur, waar het droog is, zou ik tussen de spinnen moeten slapen. Geen optie dus.

'Met ** van ***'
'Ja, met mij. Ik hou niet van buitengesloten worden, zeker niet als het regent.'
'Hè? Waar ben je dan?'
'Buiten natuurlijk!'
'Oh. Ik dacht dat jij op bed lag.'
'Nee dus.'
'Ik kom eraan.'
Ik hing op.
Ze was me vergeten. Tenminste, ze was vergeten dat ik weg zou gaan. En dacht dat ik al op bed lag. Vergeten...

Bedankt hoor mam.

Apocalyps

WAARSCHUWING: Lees dit NIET als je last hebt van psychotische verschijnselen, last hebt van extreme angsten of angstaanvallen of paranoïde bent!

The apocalyps:

De bijbel beschrijft het zo:
Het laatste oordeel
Toen zag ik een grote witte troon en hem die erop gezeten was. Aarde en hemel vluchtten voor hem en zijn werden nooit meer gezien. En ik zag de doden, belangrijke en gewone mensen, voor de troon staan. Er werden boeken geopend, het boek van de levenden. De doden werden geoordeeld op grond van wat in de boeken stond opgeschreven, op grond van hun daden. En de zee gaf de doden die ze borg weer terug, en de dood en het dodenrijk gaven hun doden terug, en iedereen werd geoordeeld op grond van zijn daden. En de ood en het dodenrijk werden in de vuurzee gegooid. Dit is de tweede dood, de zee van vuur. En als bleek dat iemand niet was opgetekend in het boek van de levenden, dan werd hij in de vuurzee geworpen.

Het onderwerp van weetikhethoeveel films en een geweldig iets om over te filosoferen. Dit allemaal in de veronderstelling dat het iets symbolisch is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken.

Wat nou als dat niet klopt? Wat nou als de
dag des oordeels dichterbij is dan we denken? Wat als God een tweede zondvloed in gedachten heeft, maar dan in een modern jasje?

Ik zeg het al jaren. De mens is gek geworden. We zijn het kwijt. Onze menselijkheid (wat in het woordenboek als 'menslievendheid' wordt gedefinieerd) zijn we kwijt. Respect, normen, waarden, liefdadigheid.. zelfde verhaal.
(Hiermee zeg ik overigens niet dat ik anders ben. Of dat jíj zo bent.)

Liquidaties, gevangenissen branden uit, zelfmoordaanslagen zijn niet te tellen, ongelukken, rellen, oorlogen, aanslagen.. (her)lees het nieuws van de afgelopen week maar eens. En denk eens terug aan de afgelopen jaren. Hoevaak is je mond niet opengevallen van ontzetting en afschuw, door nieuwsberichten die onmenselijke daden vertelden?

Het zijn ook onschuldige mensen die doodgaan, in onze ogen, maar ik geef God gelijk als Hij heeft besloten het zekere voor het onzekere te nemen. Er schijnt tegenwoordig maar weinig voor nodig te zijn om iemand een 'knakmoment' te laten hebben, waarna ze onomkeerbaar ontsporen.

Dit zou betekenen dat God Zijn zondvloed, via ons eigen gedrag, aan het her-uitvoeren is. Op een manier waarop iedereen op aarde uiteindelijk zal beseffen dat we fout bezig zijn. Of iedereen op aarde uiteindelijk het slachtoffer van Het Oordeel zal worden weet ik (natuurlijk) niet. Tijdens God's eerste zondvloed moest Noach immers een Ark bouwen waarop hij genoeg genen beschermde tegen het water om leven op aarde te behouden. Ik weet niet of er iemand in aanmerking zou komen voor deze uitzondering. Maar ik zou God ook wel begrijpen als hij ook hierin het zekere voor het onzekere neemt. Noach en zijn vrouw bleken immers ook niet ideaal te zijn, gezien de maatschappij waarin we nu leven.

Misschien slaat mijn theorie nergens op, misschien sla ik de spijker op zijn kop. Een echte zekere conclusie over dit logje valt ook niet te schrijven. Het enige zekere is dat het míj opvalt. Wat mij dus, ik herhaal het nog maar een keer, niet 'heilig' verklaart.
Ik ga me er ook zeker niet druk om maken en ik vraag jullie ook dit niet te doen. Dat heeft geen zin. We merken het wel...

Oorlogje

Piew, piew, jij bent DOOD
Niet joh, jij kan me niet raken vanaf daar. Maar ik jou wel: PIEW! Nu ben jij echt dood!
Auwauwauwauw!
(enzovoorts)

Oorlogje, een spelletje wat kinderen op straat spelen. Niet alle kinderen trouwens,want ik speelde het nooit. Ik snap het spel ook niet. De regels snap ik wel, voor zover die er zijn dan, maar de reden van de keus om niet leuk te knikkeren of gezellig touwtje te springen. Waarom anderen doodschieten. jij bent DOOD roepen ze. Dood. Alsof het iets tijdelijks is of een verkoudheid. Ze beseffen niet wat voor definitiefs ze hun tijdelijk vijand zogenaamd aandoen. Ik snap het niet. Kan iemand me het uitleggen?
De laatste tijd heb ik in mijn indirecte omgeving veel mensen dood zien gaan. Moeders, vaders, familie. Onverwacht maar te pijnlijk om te omschrijven allemaal. Dat gun je niemand, zelfs je ergste vijand niet. Zeker niet je zogenaamde..

New Orleans

Een stad die een week geleden nog gewoon leefde. Natuurlijk met de nodige en onnodige problemen, maar de mensen die er leefden hadden een manier gevonden om samen in een stad te leven, zoals dat in de meeste grote steden op deze wereld is gebeurd.
Hier, in Rotterdam, is het niet anders. Het is hier ook echt niet zo dat iedereen blij is met zijn buren of vrede heeft met de groep jongeren die iedere vrijdagavond dronken voor zijn deur hangen. Maar het is gewoon zo en niemand doet echt moeilijk.

In New Orleans lijkt de hel nu op aarde te zijn gekomen. Het is er een zooitje, er zijn plunderingen, iedereen schiet er op los en iemand nog vertrouwen is waarschijnlijk naïef.
Een grote stad, waar de beschaving van vorige week nu opeens niet meer te herkennen is.

Het zet me aan het denken. Hoe zou dat gaan als we hier opeens zonder stroom, faciliteiten en de rest zouden zitten. Wat zou er gebeuren? Zouden mijn buren nog steeds gezellig over de schutting met ons kletsen of zouden ze onze voorraadkast plunderen? Zouden die jongens voor ons huis nog steeds dronken hun vrijdagavond doorbrengen of zouden ze supermarkten en benzinestations leegroven?
En wat zou ik doen? Wat zou jij doen? Is dit het menselijke instinct?

Mijn rijles

Vandaag, een blokuur rijles. Ik kan goed en lekker rijden, zolang ik me maar genoeg concentreer. Geweldig fijn om te ontdekken. Mijn instructeur is gek, ook dat heb ik ontdekt.
Hij liet me tijdens het inhalen van een mercedes m6 met pech, op het moment dat ik op de linkerweghelft was stoppen en begon een gesprek met de bestuurder daarvan. 380 pk en 150.000 euro. Daar werd mijn instructeur best 'opgewonden' van. De bestuurder van deze Zeer Bijzondere Auto vroeg of ik niet toevallig een stukje mee wilde rijden en keek me met een betekenisvolle blik aan. Mijn instructeur stelde voor om van auto te ruilen. Ik denk dat hij in eerste instantie met mij erbij bedoelde, maar volgens mij zou hij mij best in de onderhandelingen meegenomen hebben... Omdat er voor én achter ons inmiddels mensen ongeduldig werden (en ik ook) ben ik maar weggereden. Hij raakte niet over die auto uitgepraat. En ook niet over dat die man me probeerde te versieren. Dat vond hij wel grappig namelijk, vooral omdat ik rood werd.
Gelukkig kon ik hem even terug pakken, namelijk door hem tijdens mijn van-0-naar-100-km/h-in-15-sec-poging tussen neus en lippen door te vertellen dat we met die m6 allang bij de 100 zouden hebben gezeten.
Ook moest ik een paar l(osl)opende buitenlandse vrouwen inhalen, hij zei dat ik terug naar rechts moest. Dat zou immers 'opgeruimd staat netjes' zijn...
Nog geen half uur daarna reden we langs een vrouw met een mooi figuur, hoge taillebroek en kort truitje, hij doet het raampje open en wil in haar kont knijpen. Gelukkig kon hij er niet bij.

Hij spoort echt niet. Maar ik heb wel gelachen.

De onrust zelve

Kennen jullie dat gevoel?
Het gevoel dat je zin ergens in hebt, maar niet goed weet waarin? Het gevoel dat je iets zoekt, maar het niet kunt vinden? Het gevoel dat je iets voelt, maar niet goed weet of het nou blijdschap op verdriet is? Het gevoel dat je zin hebt om je bed in te gaan, maar tegelijkertijd ook rondjes zou kunnen rennen in de straat om energie kwijt te raken?

Onrust dus. Zo'n aanval heb ik wel eens, en zelfs wat ik dáárvan vind weet ik niet. Het voelt prettig, maar ook absoluut niet. Nu ook. Ik ben al de hele middag aan het rondlopen in huis, doe dingen even, heb dan geen zin meer, ben nog veel meer dingen even van plan om het daarna meteen af te blazen, omdat ze waarschijnlijk toch niet leuk genoeg gaan zijn. Ik eindig telkens bij de tv of achter mijn laptop of in de keuken, zoekend naar wat te eten. Niet dat ik daar wel vind wat ik zoek, maar het is tenminste iets..

Soms eindigen die aanvallen doordat ik éindelijk doorheb wat ik zo mis/nodig heb, vaak eindigen ze als ik 's avonds in slaap val en ben ik de ochtend erna vergeten dat ik me zo raar voelde de dag ervoor.
Ik hoop dat ik vanavond nog ergens het licht zie, want het is gewoon veel leuker om te doen waar je zéker weten zin in hebt.

Aanzoek

'Hee schatje!' riep de man die al iets te lang aan het einde van de weg waar ik op fietste naar me stond te kijken. 'Wil je met me trouwen?'
Ik negeerde hem uiteraard, (niet mijn type ) maar ooit stap ik af en zeg ik 'ja' op zo'n soort voorstel, prik ik in diezelfde zin nog een datum en vertel ik dat ik graag een bruidstaart wil zonder marsepein en slagroom (dat lust ik niet) en tijdens die (hopelijk vloeiende) waterval aan woorden trek ik hem mee naar de dichtstbij zijnde juwelier om ringen uit te zoeken.

Al is het alleen maar om te zien hoe zo iemand dan kijkt

MOF

Nee. Ik doel niet op onze buren. Die zijn inmiddels al lang genoeg hiervoor uitgemaakt.
Ik ga dit woord een nieuw leven inblazen. Momenteel is het nog een afkorting, maar over een paar jaar zal iedereen mof zeggen en niet meer denken aan die Duitsers, maar aan die personen die moeilijke woorden en lange zinnen gebruiken om geen antwoord te geven op vragen die hun wel gesteld worden.
MOF staat namelijk voor Mooie Ontwijkende Formuleringen.
Een manier van antwoorden die ik me al lang geleden eigen heb gemaakt. Zo lang geleden dat hij vastgeroest zit in mijn systeem en er niet makkelijk meer uit kan, wat weer veel ergernis bij anderen veroorzaakt, want voordat ik begrepen word, zijn mijn gesprekspartners al snel een kwartiertje verder. Als iemand iets aan mij vraagt waarmee ik me tijdens het beantwoorden enigszins kwetsbaar op zou kunnen moeten gaan stellen, komt er al snel een zeer politiek correct antwoord uit mijn mond waarmee ik niets zeg, ongeacht het aantal woorden in mijn reactie. Ik bouw op die manier zekerheid in, zodat ik me altijd uit moeilijke situaties kan redden. Ik ben niet de eerste en enige die dat doet, weet ik. Ik ben wel de eerste en enige die er een toepasselijke term voor heeft bedacht en bij deze plak ik er dan ook een © aan vast. MooieOntwijkendeFormuleringen©.
Later zal iedereen dit woord gebruiken en als men zich afvraagt hoe dit woord is ontstaan zal men bij mij uitkomen. Ik zal beroemd worden en geïnterviewd en natuurlijk rijk. Ik zal les gaan geven in het ontwikkelen van deze mogelijkheid tot antwoorden en mijn volgelingen zullen mij dankbaar zijn voor de levenswijsheid en ook de daardoor verkregen levensvreugde die ik bereid ben aan hen te leren. Nadat mijn boek wat ik tegen die tijd geschreven zal hebben is vertaald in 83 talen en een wereldwijde bestseller is geworden, zal ik op tournee gaan en op veel plaatsen mijn ervaringen delen. Ik schrijf dus geschiedenis nu. En jullie hebben de primeur.
Doe er je voordeel mee, maar vergeet dat ©-tekentje niet. Die is van mij.

(Dit natuurlijk allemaal in een omgekeerde wereld, waarin vragen ontwijken als positief wordt gezien..)

3 euro 75

Gisteravond. Op Rotterdam CS. Wachtend op de trein naar Vlissingen.

Er kwam een man naar me toe, buitenlands (niet om te discrimineren hoor, gewoon om een beeld te scheppen ), in een spierwit nike-trainingsjasje, een beetje zenuwachtig en een jaar of 35/40. Hij begon een verhaal tegen me te houden:
''Hoi, ik hoop niet dat ik je laat schrikken, maar ik wil je even wat vragen. ('toch geen geloofsovertuiger hè...') Ik schaam me dood dat ik dit moet vragen, sorry dus ook dat ik zo stotter, dat komt door de zenuwen. ('Ohh, hij wil geld.') Ik heb afgesproken met mijn vriendin op station Watdanook en sta hier vast. Ik had een treinkaartje, maar die ben ik verloren en ik heb geen geld bij me, want ik heb mijn portemonnee in de auto laten liggen, en daar zat ook mijn identiteitsbewijs in. Een uitstel van betaling kan ik dus niet krijgen, want daarvoor moet je je kunnen identificeren ('Cut the crap.. wat wil je?') en geld heb ik niet genoeg, dus ik kan ook geen nieuw treinkaartje kopen. Nou mis ik nog € 3,75 en nou vroeg ik me af, en wacht nog even met reageren, of jij dat aan mij kon lenen, want ik beloof je ik stort dat bedrag, of € 5,- als je dat wil wel op je bank of girorekening, want je krijgt het uiteraard weer terug, maar ik ben gewoon wanhopig.''

('Oh, nu mag ik dus wel reageren...') "Ja, sorry, ik vind het heel rot voor je, maar ik heb zelf alleen maar een pinpas bij me, ik kan het je dus niet geven. (leugentje om mijn eigen bestwil) Maar veel succes nog! "

Hij bedankt me en loopt weg. Later zie ik hem vanuit het raampje van mijn trein met een portemonnee in zijn handen (lag die niet in de auto?) in de kiosk staan. Hij koopt niets (dat pleit dan weer voor hem), maar houdt wel die bewuste portemonnee vast.
De rest van mijn treinreis besteed ik aan het overwegen van mijn beslissing. Natuurlijk ben ik niet zo dom dat ik in zo'n mooi verhaal ga trappen en ik had ook echt geen spijt, maar wat nou als het waar was. Wat nou als het geen bedelaar was die de naïviteit van de mens test. Wat nou als het echt een man was die vast stond op het station, maar door niemand geholpen wil worden omdat zijn verhaal zo verdacht veel op een Mooi Praatje lijkt?

Had ik dan nu niet iets naïever moeten zijn en hem die € 3,75 moeten geven en kijken of die toevallig op mijn rekening zou verschijnen? Niet omdat ik nou zo graag goed wil doen of omdat ik zoveel geld heb dat ik dat kleine bedrag niet voel, maar gewoon omdat ik graag de bevestiging zou willen krijgen dat er nog eerlijke mensen rondlopen hier op de wereld. Dat er nog hoop is zeg maar. Maar misschien is dat juist wél weer te naïef...

'The one'

'The one' ook wel 'de ware. Bestaat die? En hoe kan ik diegene herkennen? Men zegt dat je dat vanzelf wel merkt, is dat zo? Voel ik bij diegene iets speciaals, wat ik nog nooit eerder gevoeld heb? Hoe weet ik dan dat diegene de ware is? Want dat gevoel ken ik nog niet en zal ik dus logischerwijs ook niet hérkennen. Voel ik dat gevoel trouwens meteen, of moet ik diegene daarvoor eerst beter leren kennen en dus vaker zien? Dat zou dan best vervelend zijn, want als mijn ware Italiaans (-iknoemmaarwat-) spreekt zal ik waarschijnlijk niet snel veel moeite gaan doen om diegene te leren kennen.

Heeft iedereen een ware? En vindt iedereen die ook altijd? Is er iets zoals het lot, wat zal zorgen dat twee mensen die samen horen, elkaar ontmoeten? (Bijvoorbeeld in een situatie waarin contact onvermijdelijk is, zoals een vastzittende lift.)

Moet je wachten op de ware? Mag je samen zijn met iemand als je weet dat diegenen dat niet is? Is dat dan eerlijk? En als je dan die ware plotseling tegen komt, mag je dan je huidige relatie aan de kant zetten, met die reden? Is dat eerlijk? Is de liefde eerlijk? Ik denk het niet. Al is het alleen al omdat er zó ontzettend veel vragen over zijn zonder antwoord. (Wat je overigens ook zou kunnen omschrijven als mysterieus, maar in dit levensbeheersende geval noem ik dat gewoon oneerlijk.)

Misschien wil 'mijn ware' wel niets met mij te maken hebben, misschien voel ik dat gevoel wel, maar kan ik diegene niet overtuigen. Of misschien is het andersom, stoot ik diegene af en maak ik de grootste fout van mijn leven. Misschien heb ik dat al gedaan.

Als die existentiële vragen beantwoord zouden kunnen worden... misschien zou ik die antwoorden dan wel helemaal niet willen weten. Want die grote onzekerheid, die bij beginnende relatie's constant aanwezig is als een blok aan ieders been, is tevens de charme van 'de liefde'.
Maar ik zou het niet erg vinden als die 'ware' zich even met naam en toenaam bij mij zou melden hoor.. wie weet hoe lang ik anders nog moet wachten.

Vervolg op 'Die jeugd van tegenwoordig'

''Harder, harder!'' Roept het ene jongetje. Het andere jongetje heeft een Konmar-winkelwagentje in zijn handen en rijdt die herhaaldelijk hard tegen een vuilnisbak aan, kennelijk niet begrijpend dat het wagentje en de vuilnisbak beiden niet zullen meegeven. Een derde jongetje staat er lachend naar te kijken.

Is het dan raar dat ik bijna van verbazing en eigenlijk ook afschuw van mijn fiets af val?

En is het raar dat ik er niets van heb gezegd?
(of misschien had het daar wel een AH-wagentje voor moeten zijn?)

Bekeuring

''Nog voordat ik mijn rijbewijs had, had ik al mijn eerste bekeuring.'' Leuke anekdote zou dat zijn voor later. Zoals het er nu voor staat zou ik later tussen 'al' en 'mijn' nog bijna moeten plakken, als ik niet zou willen liegen. Want het was vandaag wel bijna zo ver. Ik reed op een groen verkeerslicht af, liet even mijn gas los, zoals het hoort, en op het moment dat ik zeker wist dat ik het zou gaan halen voordat het licht op rood zou gaan gaf ik weer extra gas. Toen sprong het licht op oranje en was er iets in mijn hoofd wat er echt heilig van overtuigd was dat ik moest stoppen. Dus ik trapte op de rem, ook al was ik al bijna onder het verkeerslicht door.
Mijn instructeur, die met hele andere dingen bezig was -wat een vertrouwen- schrok en riep 'rijden, rijden, rijden!!!!'. Onder dat licht zit kennelijk een flitser en ik was bijna geflitst. Het was oerdom volgens hem, dat ik remde. En hij vertelde me dat ik dan de eerste leerling zou zijn die tijdens zijn lessen al een bekeuring zou hebben gekregen. En dat hij me dat ook nog wel ziet doen, door mijn twijfelgedrag.

Dankjewel.. goed voor mijn zelfvertrouwen zoiets.. Maarja, aan de andere kant; hij gaat me niet meer zo makkelijk vergeten.

Rijles

Zenuwachtig zat ik te lachen achter het stuur gisteravond. Ik stond tussen twee auto's in, netjes recht en was er zonder brokken komen te staan. Mijn instructeur vroeg waar ik om lachte. Ik legde uit dat ik lachte omdat het goed was gegaan. Dat dat een stukje spanning is, wat er dan naderhand uitkomt. Hij begreep me niet, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij vroeg er ook niet over door.

Ik begreep mezelf wel, gelukkig maar. Want ik besefte toen, op dat moment, dat ik dat rijbewijs écht wel ga halen. Want ook al ben ik één brok zenuwen en zou ik, als faalangst vloeibaar was er op dat moment in zwemmen, ik heb toevallig wél filegeparkeerd gisteren, én straatje gekeerd. En dat ging best wel goed.
En dat zei mijn instructeur ook. Gelukkig begrijpt hij dat wel, dat ik soms die bevestiging even heel hard nodig heb.

Theorie

Wat nou als er een knopje stuk is van je antwoordkastje en niemand gelooft je?

Dan ben je gezakt.

Gelukkig was dit maar een proefexamen, maar toch.. wat nou als zoiets echt gebeurt?