Zenuwachtig zat ik te lachen achter het stuur gisteravond. Ik stond tussen twee auto's in, netjes recht en was er zonder brokken komen te staan. Mijn instructeur vroeg waar ik om lachte. Ik legde uit dat ik lachte omdat het goed was gegaan. Dat dat een stukje spanning is, wat er dan naderhand uitkomt. Hij begreep me niet, dat zag ik aan zijn gezicht, maar hij vroeg er ook niet over door.
Ik begreep mezelf wel, gelukkig maar. Want ik besefte toen, op dat moment, dat ik dat rijbewijs écht wel ga halen. Want ook al ben ik één brok zenuwen en zou ik, als faalangst vloeibaar was er op dat moment in zwemmen, ik heb toevallig wél filegeparkeerd gisteren, én straatje gekeerd. En dat ging best wel goed.
En dat zei mijn instructeur ook. Gelukkig begrijpt hij dat wel, dat ik soms die bevestiging even heel hard nodig heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten