Maandenlang neem ik me al voor om hier weer eens wat te schrijven. En al maandenlang keur ik alle ideeën die in me opkomen af. Na zo'n lange stilte, moet er immers een schrijfsel van hoog niveau verschijnen. Een comeback moet groots zijn, anders is het zinloos. De lat ligt dus hoog. Daarom liggen er wel vier notitieblaadjes met onuitgewerkte ideeën naast mijn beeldscherm, maar heb ik geen van alle goedgekeurd om dit stuk tekst te worden. Het ene idee is te serieus, het andere onderwerp te raar en het volgende te negatief. Niks is goed genoeg. Dus schreef ik niks. Ja, ik schreef onderzoeksverslagen op mijn stage, en schreef eindeloos nieuwe versies van mijn scriptie. Oh, en sinds kort schrijf ik sollicitatiebrieven. Bergen sollicitatiebrieven. Men schreef ook terug: bedankt voor uw interesse in onze vacature, helaas kiezen wij ervoor de sollicitatieprocedure met andere kandidaten voort te zetten, omdat zij in grotere mate voldoen aan de functie-eisen.
Ondanks dat ik al 23 jaar de lat zo hoog leg als ik kan reiken, ondanks mijn universitaire opleiding waarbij ik massa's extra vakken volgde en stage liep bij een instelling die prachtig staat op mijn CV, ondanks mijn harde werken en wat noodzakelijke opofferingen.. ondanks dat ik de meest hoge eisen stel aan mezelf, voldoe ik -kennelijk- niet aan de eisen van anderen.
Het duurt niet lang meer voor ik de titel MSc. krijg: Master of Science. Wat betreft opleiding kan je niet veel meer bereiken op je 23e. Ik kom uit een wereld waar dat bijzonder is, waar goede studieresultaten gelijk staan aan gouden medailles, waar zes vakken in één semester doen als een onwaarschijnlijke prestatie wordt gezien. Het maakt in die wereld niet uit hoe oud je bent, wat je verder met je leven doet en hoe je eruit ziet. Alleen tentamens, papers, artikelen en verslagen zijn belangrijk. Ik functioneer prima in zo'n wereld: ik voldoe aan alle eisen.
Binnenkort moet ik verhuizen naar een andere wereld. Ik heb al kennis mogen maken. Dat deed ik door middel van zo'n twintig sollicitatiebrieven. Twintig afwijzingen later weet ik nog niet of ik die andere wereld wel zo leuk vind. De eisen zijn anders. En ik voldoe niet meer. Het kan niemand wat schelen dat ik op mijn 23e afstudeer. En niemand vind het boeiend hoeveel keuzevakken ik heb gedaan en wat voor cijfers ik had. Het betekent niks hoe intelligent en ambitieus ik ben. Ik ben vooral jong en onervaren.
Een rare overgang. Het doet me denken aan de overgang van groep 8 naar de 1e klas van de middelbare school. Het ene moment ben je de oudste en grootste en kijkt iedereen naar je op, het volgende moment ben je de jongste en kleinste en kijkt iedereen op je neer (en loopt zo mogelijk door je heen). Dat is even wennen, maar elke brugpieper overleeft het. En ach, ook ik ga dit natuurlijk overleven. Ik ben nog niet eens afgestudeerd. Bovendien is vakantie zeer welkom, dus laat mij nog maar even van mijn werkloze bestaan genieten.
Ik zal de tijd dat ik thuis zit gebruiken om hier regelmatig wat te schrijven. Er liggen in ieder geval vier ideeën, die na deze comeback meer kans op uitwerking maken. Ik beloof dat ik de lat laag zal houden.
En hé.. misschien heb ik wel genoeg 'vrije tijd' voor dat boek waar ik zo graag werk van wil maken! Mogelijkheden te over.
