Top 3 trein-irritaties

1.
"Hoiiiiii, hoe gaat het?" ... "Wat? Wat zei je?" ... "Sorry, ik versta je heel slecht." ... "Oh, ja... bladibla" ... "Wat zei je?" ... "Ja, ik zit in de trein, dus ik hoor je niet goed." ... "Ik zei: ik zit in de trein, dus ik hoor je niet goed." ... "Volgens mij versta je mij ook slecht hè?" ... "Maar ehm... het gaat dus wel goed met je?" ... "Wat zei je?" ... "Oh, ok.. mooi!" ... "Sorry?" ... "Ik versta je echt heel slecht... wat zei je?" ... "Oh, ja, met mij gaat het prima."

Ik neem aan dat verdere uitleg overbodig is.

2.
"Goedemorgen, reizigersonderzoek, uw vervoersbewijs, alstublieft?"
Op het moment dat je dat hoort, mag je als zwartrijder het zweet van je voorhoofd vegen en opgelucht ademhalen. Je bent namelijk niet verplicht om mee te werken.
Nog voordat de controleurs een meter verder waren, kwam er een man van middelbare leeftijd aanlopen. De controleurs versperden het middenpad, dus was de man genoodzaakt om te vragen of hij erdoor mocht. "Pardon?", zei hij, hopend dat dat de boodschap zou overbrengen. Meneer de controleur begreep het prima, maar antwoordde met: "Mag ik uw vervoersbewijs nog even zien?" "NEE", zei de man op een bijtende toon. "Nee?", vroeg de controleur beduusd. "NEE", zei de man nog een keer en voegde er nog een dat-zei-ik-toch-net-al-en-jij-kan-mij-toch-niets-maken-toon aan toe.
De controleurs gingen, duidelijk van hun stuk gebracht door de snerpende woorden van de man, opzij om hem erdoor te laten.

Kijk. Ik snap best dat je soms per ongeluk met je verkeerde been uit bed stapt. Maar als de NS mensen inzet om de treinen en hun dienstregeling te verbeteren, dan lijkt het me een bijzonder kleine moeite om even je kaartje uit je broek- of jaszak te toveren en deze te laten zien. Ik snap niet waar mensen de arrogantie en de asocialiteit vandaan halen, om te zeggen dat ze niet meewerken, zeker op een manier als ik hierboven beschreef. Als héél de coupé naar zijn vervoersbewijs grijpt, wie denkt die man wel helemaal niet te zijn, om dan zo stug en koppig te weigeren om mee te werken?

3.
"Goedemiddag dames en heren, het volgende station is Den Haag Hollands Spoor, ik herhaal: het volgende station is Den Haag Hollands Spoor. U kunt hier overstappen op de stoptrein naar Rotterdam, deze zal over enkele minuten vertrekken van spoor 3. Dit spoor is aan de overkant van het perron waar we zo zullen aankomen. Ik herhaal: Straks op Den Haag Hollands Spoor kunt u overstappen op de stoptrein naar Rotterdam, deze zal over enkele minuten vertrekken van spoor 3. Dit spoor is aan de overkant van het perron waar we zo zullen aankomen. Deze trein zal na Den Haag Hollands Spoor doorrijden als sneltrein en zal stoppen op de stations: Delft, Schiedam Centrum, Rotterdam Centraal, Rotterdam Lombardijen, Dordrecht en zal daarna doorrijden als stoptrein naar Breda en hierbij stoppen op alle tussengelegen stations.
Goodafternoon, ladies and gentlemen, next stop is The Hague HS (spreek uit als: eetsj es). In The Hague HS you can transfer to the stoptrain to Rotterdam Central Station. That train will leave in a few minutes from the other side of the platform. I repeat: next stop is The Hague HS. In The Hague HS you can transfer to the stoptrain to Rotterdam Central Station. That train will leave in a few minutes from the other side of the platform. This train will continue to Delft, Schiedam Centrum, Rotterdam Central Station, Dordrecht and Breda. Ladies and gentlemen, The Hague HS.
Dames en Heren, station Den Haag Hollands Spoor. Deze trein rijdt nog door naar Delft, Schiedam Centrum, Rotterdam Centraal, Dordrecht en Breda. Aan iedereen die deze trein hier gaat verlaten: nog een prettige dag gewenst."

De meertalige spraakwaterval van meneer de conducteur. (En hij-van-vandaag is niet de enige die zo'n stortvloed van vooral overbodige informatie eruit gooit.) Ik weet ook vrij zeker dat ze dat doen om de reizigers te irriteren. Ik kan me namelijk níet voorstellen dat iemand voor de lol vijf minuten lang door een luidspreker gaat lopen praten.



Zo. Mijn top 3 van vandaag.
Maar ik klaag niet hoor. De vorige keer mocht ik tijdens de storm vanaf Den Haag HS naar huis lopen (of iets anders niet-treinigs) en dat kostte me een uur of vijf, dus ik ben blij dat de trein vandaag gewoon lekker naar Rotterdam doorreed. Hopelijk blijven ze dat doen. En morgen ook. Want als er nu weer een 'het gaat misschien sneeuwen, dus we zetten minder treinen in'-mededeling komt, mag de irritatie die op dat moment bij mij ontstaat meteen de eerste plek van bovenstaand lijstje innemen.

You don't know what you've got, till it's gone.

You don't know what you've got, till it's gone.

Een veelgebruikte zin in songteksten. De reden daarachter is natuurlijk dat hij onomstotelijk waar is. Wij weten als mensen moeilijk te waarderen wat we hebben, we zien alles als 'gewoon', en zien in dat gewone niets bijzonders meer. Helaas. Want daardoor beseffen we vaak pas achteraf hoe speciaal of belangrijk iets voor ons was.

Ik heb veel mensen na een grote ervaring op dit gebied horen zeggen dat ze vanaf nu de 'kleine dingen' meer gaan waarderen. De kijk op de wereld van zo'n persoon verandert dan ook. Maar slechts voor een korte tijd. Onze ondankbaarheid voor 'het gewone' is chronisch, en geen enkele ervaring verandert dat. Ook al lijkt hij op het moment zelf zo indrukwekkend veel invloed te hebben, dat je wil om je leven te veranderen ontzettend groot is, het lukt ons niet.

Toch moeten we die korte tijd dat we anders tegen ons leven aankijken niet onderschatten, vind ik. In het afgelopen jaar heb ik een aantal mensen ongepland vroeg zien overlijden aan op dit moment nog ontembare ziektes. In de paar dagen na hun overlijden dacht ik iedere keer weer: ik moet meer gaan genieten, want je weet maar nooit wanneer je niet meer kán genieten. Dat gevoel zwakte langzaam af, en was elke keer na een paar dagen weg. Toch waren die dagen bijzonder, omdat ik het gewone opeens als bijzonder ervaarde. Gewone dagen. Verdrietige dagen, zelfs. Die door het het stil staan bij de gewone dingen en deze eens wat meer proberen te waarderen, een bijzonder tintje krijgen.


Ik kan dit hele verhaal ook nog eens omdraaien. Soms zijn er mensen in je leven die je als 'gewoon' ziet, terwijl ze eigenlijk bijzonder zijn. Mensen die je ontzettend waardeert, maar dat niet (vaak) laat merken, omdat ze zo 'gewoon' zijn in je leven.
De momenten dat je die waardering wél laat merken zijn vaak op zichzelf speciaal. Een verjaardag. Of een ander soort feest ter ere van de persoon. Een afscheid voor een langere tijd. Of (helaas, het hoort ertussen) een overlijden. En soms denk ik daar wel eens over na... Of het wel eerlijk is dat we op zo'n speciale dag extra lief doen tegen iemand, terwijl zo iemand dat toch eigenlijk iedere dag in het jaar verdient? En zouden we de mensen die we zo waarderen, dat ook niet wat vaker moeten vertellen?

Puntje bij paaltje is het natuurlijk zo dat ik het allemaal mooi kan neerzetten, maar dat de praktijk anders is. We zijn dit soort dingen immers na een paar dagen weer vergeten. Laten we dan maar die dagen koesteren dat we de wereld net wat bijzonderder zien, en alle mensen om ons heen een beetje extra waarderen. Ironisch genoeg zijn die dagen misschien voorbij, voordat we doorhebben dat ze bezig waren. Want: you don't know what you've got, till it's gone...

Sprookjes en musicals.

Toen ik vorige week zondag mijn bed uit kwam, bleek mijn keel 's nachts kapot te zijn gegaan. Enkele dagen later leerde ik dat mijn pijn door een keelontsteking werd veroorzaakt, en kreeg ik van mijn huisarts antibiotica. Op dit moment voelt mijn keel weer helemaal glad, en is het enige wat ik aan mijn ziekzijn heb overgehouden een fikse vermoeidheid, een doorgelegen bank en een pijnlijke hoest.
Niks voor mij hoor, zo'n week ziek zijn. Ik heb vijf dagen lang de meest slechte tv-programma's gekeken, vijf dagen lang niet gewerkt, vijf dagen lang alleen maar in pyjama geleefd, en vijf dagen lang gewacht tot het allemaal weer over zou zijn, want ik verveelde me kapot. Ik had natuurlijk heel mijn boekenkast kunnen lezen (daar was ik echter te moe voor), of iedereen om me heen kunnen gaan bellen om bij te kletsen (helaas had ik geen stem), of bij iedereen om ziekenbezoekjes bedelen (maar wees maar eens leuk gezelschap zonder stem). Wat ik dus deed was wakker worden, pillen slikken, tv kijken en weer naar bed gaan na een paar uur. Niet heel spannend, absoluut niet. Maar ik moest rust houden, en stiekem was dat ook wel het enige waar ik behoefte aan had.

Mijn week had een hoogtepuntje en een dieptepuntje. Het hoogtepuntje was mijn ziekenbezoek van donderdagavond. Toch wel lekker om weer even te lachen. Dat krijgen die slechte tv-programma's niet voor elkaar. Die avond kreeg ik ook de tip om een prins te gaan zoeken, om mijn stem terug te krijgen, want bij de kleine zeemeermin werkte dat ook. Mijn eigen sprookje. De prins heb ik nooit meer gevonden. En mijn stem komt vanzelf en beetje-bij-beetje terug. Hopelijk kan ik als volgende hoogtepunt melden dat ik dinsdagavond genoeg stem heb om een goede zangles te hebben.
Het dieptepuntje was de aanloop naar diezelfde donderdagavond. Puur op de gok had ik enkele weken geleden meegedaan aan een wedstrijd, waarbij ik kaartjes voor Hair de Musical kon winnen. De koorts deed me alles vergeten, zo ook die wedstrijd... totdat ik de kaartjes uit een envelop die ik in mijn brievenbus vond toverde. Ik had gewonnen, maar was te ziek om er zelf naar toe te gaan. Mijn moeder heeft toen een vriendin meegenomen naar Hair en mij beloofd het met een ander avondje uit goed te maken. Gefrustreerd als ik was door heel de situatie, kon dat mijn teleurstelling amper goedmaken. Gelukkig kreeg ik bezoek om me even af te leiden.

En zo was mijn week dus. Een sprookje en een musical, beide aan mijn neus voorbij gegaan.
Over een paar dagen is het echte leven wel weer aan de beurt.