Kleutervandaaltjes.

Kunnen al die kleuters die vinden dat ze zo nodig moeten 'protesteren' (ja, aanhalingstekens, of vinden jullie alles-slopen-wat-je-tegenkomt-zonder-te-weten-waar-je-het-over-hebt het woord zónder aanhalingstekens waard?) niet eens even hun rekenmachine erbij pakken en de simpele som 1040/40 uitrekenen? (Het kan zelfs uit je hoofd, maar dat kunnen ze tegenwoordig niet meer, schijnt.) En als ze die uitkomst hebben, willen ze zich dan even diep gaan zitten schamen in de schoolbanken en daar niet meer uitkomen totdat ze groot en wijs in plaats van klein en ontzettend dom zijn?

*diepe zucht*

Het zit zo: 1040 uur per jaar is verplicht. Een jaar heeft 40 schoolweken. Dat betekent dat er in één week 26 uur les moet worden gegeven. "Oh, jee, wat veel!" roepen die herrieschoppers. Nou, alsjeblieft zeg. 26 uur les is zo'n 5 uur per dag. Als ik in mijn middelbareschooltijd 5 uur per dag les had noemde ik zo'n dag 'lekker rustig', want dat waren er niet veel hoor. Meestal zat ik gewoon van half 9 tot 16 uur op school. Geen 5 maar 8 uur.
Ze mogen van mij een hoop beweren. Leraren moeten beter worden, prima. Schoolboeken moeten worden vernieuwd, prima. Meer interactief lesmateriaal, prima. Maar ga niet lopen zeiken dat 5 uur per dag les hebben te veel is, want dan gaat de echte wereld waarin 40 uur werken per week heel normaal is, zó hard tegenvallen...

*zucht*

Stelletje népprotestanten... Ga toch lekker met je lego/barbies spelen.

Voor mij ook geen wiel(been?)klem op mijn schimmel.

Reclames willen je eigenlijk per definitie overhalen tot dingen die je daarvoor nog niet wilde.

Ik heb ondervonden dat dat helemaal niet erg is.

Want ook al is het niet helemaal passend bij het idee wat ik heb van Sinterklaascadeautjes kopen, past het wel ontzettend goed bij het tijdgebrek waar ik aan lijd:

ik winkel vanuit mijn (luie?) bureaustoel bij bol.com en ben binnen een klik of 10 klaar voor 5 december. Net zoals Sinterklaas, volgens de reclamefilmpjes.
(Op het gedicht na, overigens. Dat maak ik natuurlijk gewoon zelf. Schande aan de mensen die dat anders doen!)

Oh kom er eens kijken... wat er in mijn brievenbus ligt...

Heerlijk!

Sterren bouwen met dominosteentjes.

Ruim 4 miljoen steentjes moesten er vallen gisterenavond. Het was de bijna-tiende-dominoday (8e of 9e ofzo.. wie houdt het bij, behalve degenen die de steentjes ook daadwerkelijk tellen?). Ik kijk al niet meer sinds de bijna-vijfde, dus eigenlijk was het puur toeval dat ik tijdens wat heen en weer gezap op SBS6 bleef hangen. Puur toeval, omdat al mijn 17 Nederlandse zenders rotzooi aan het uitzenden waren. Ik had net zo goed naar de 800e herhaling van de TMF-awards kunnen gaan kijken. Toch bleef ik hangen bij de steentjes. Mijn aandacht werd getrokken door een zogenoemde bilders challenge. Twee steentjeszetters moesten in een zeer korte tijd een rij met steentjes zetten, en als ze dat niet snel genoeg deden zouden een steentje of 400.000 blijven staan. De kans op het halen van het wereldrecord lag in hun trillende handen.
Mijn klomp brak een beetje. Want wat willen we nou eigenlijk? Willen we een nieuw wereldrecord plaatsen, of willen we de kijkcijfers zo hoog mogelijk krijgen door zoveel mogelijk spektakel en sensatie toe te voegen? Absoluut en zonder twijfel het laatste.
Hoe onzinnig is het om zo'n brug, die die twee uitverkoren steentjeszetters 'even snel' moesten bouwen, niet alvast van te voren te bouwen, zoals ze ook met alle andere 4,499,900 steentjes hebben gedaan? Waarom bouwen ze zo'n extra risico in als dat de kans op het record verkleint?
Kennelijk is dat record niet meer belangrijk. Ondanks al het gehuil na het teleurstellende nieuws, is dat de enige conclusie die ik kan trekken. Jammer. Want programma's die draaien op hun kijkcijfers worden al snel minder leuk. Die kijkcijfergeilheid maakt dollartekentjes in de ogen van de programmamakers. Ze plakken er een zeer rendabel belspelletje aan vast, vragen anderhalf miljoen voor een commercial van 30 seconden tijdens één van de reclameblokken en de officiële sponsors zullen al wel helemáál bakken met geld hebben neergelegd. En om de kijkers ieder jaar weer binnen te halen, moet het vernieuwend, spannend en geweldig zijn. Dus kozen ze voor bilders challenges... (vorig jaar ook al, overigens, hoorde ik vanmorgen, toen was het echter minder fataal). Zonde hoor. Want nu hebben die chinezen (of waren het japanners?) over een half jaar niks te verbeteren, behalve hun eigen record.

Wat mij betreft verzinnen ze weer wat nieuws. Iets zonder dominosteentjes. Paalzitten ofzo. Torens bouwen. What ever.
Of doe een 'sterren bouwen met dominosteentjes'-show. Maak Nance en Joling presentatoren en succes is gegarandeerd. Zijn we ook meteen van dat gedans en geschaats af. Dat is een leuke afwisseling op het dansen en schaatsen.
Zal ik maar meteen patent/copyright/hoe-dat-ook-heet-bij-tv aanvragen?

De acht en een half.

Toen ik hoorde dat ik een cijfer zou krijgen voor de presentatie die ik vorige week woensdag uit mijn losse pols had gegeven, omdat ik pas midden in de nacht was begonnen met het voorbereiden ervan, met de gedachte 'het gaat erom dát ik hem doe, niet hóe ik hem doe', viel ik op een haartje na om van schrik.
Degene die mij zo deed schrikken, stelde me al snel gerust. Míjn presentatie ging namelijk goed, zíj moest zich juist zorgen maken, want zíj had het verpest! Natuurlijk was het toen mijn beurt om haar gerust te stellen. Gelukkig kon ik dat ook oprecht doen. Er was namelijk niks mis met haar presentatie.
Een uurtje later kregen we onze cijfers terug. Er kwam een voorzichtige 'joehoe' uit mijn mond, toen ik zag dat ik een acht-en-een-half had. Opgelucht en blij keek ik verwachtingsvol om me heen.
Zíj-die-haar-presentatie-had-verpest slaakte naast me een zucht van verlichting. Op haar blaadje stond exact hetzelfde cijfer. De jongen naast haar deelde eveneens ons cijfer, en het meisje achter ons ook. Mijn joehoe-gevoel zakte al een beetje op dat moment, maar kwam op een dieptepunt toen het meisje voor me een 9 bleek te hebben gekregen.
Ik zou natuurlijk kunnen denken: de vijf presentaties van vorige week waren allemaal heel goed! Toch voelt een acht-en-een-half heel anders als dit cijfer én het laagste, én het meest voorkomende cijfer is. Raar is dat... dat de blijdschap over een gekregen cijfer afhangt van wat de anderen hebben gehaald. Natuurlijk ben ik blij met mijn cijfer, begrijp me niet verkeerd, maar mijn gevoel heeft het level van mijn eerste joehoe-reactie niet meer gehaald. En dat is jammer. Want iedere acht-en-een-half zou zo'n gevoel verdienen, toch?

Het einde van een gesprek.

Ik: Ik ben gewoon eerlijk!

Hij: Nee, je bent gewoon lief.




---

Wat kan je daar nou nog tegen in brengen? *haalt schouders op*