Herfst 2.

In het kader van de vervolg-logjes, hier maar weer een vervolg op een eerder geschreven stukje:


Ieder jaar zijn er twee seizoenswisselingen waarvan ik het tijdstip helemaal zelf bepaal: De overgang van de lente in de zomer en het moment dat zomer herfst wordt. Die eerste overgang maakt me altijd blij en optimistisch, het tweede moment dat ik noemde niet. Dat moment luidt immers de herfst in. En hoe mooi ik de kleurtjes van de blaadjes die van de bomen vallen ook vind.. ik vind ze voornamelijk mooi als ik ze door een raam heen, vanuit een warme woonkamer, kan zien. Zodra ik buiten kom heb ik waarschijnlijk last van teveel wind, kou en regen. Zoals dat hier in ons landje hoort in de herfst. Gelukkig hoort het ook om erover te klagen, anders zou ik zo buiten de boot vallen.

Maar goed. Ik zou wat gaan schrijven over mijn manier om dat overgangsmoment te bepalen.
Als ik 's avonds moet werken is dat altijd tot 8 uur. De winkel is namelijk open tot 8 uur, dus zodra de laatste klant uit de winkel is verdwenen, loop ik nog even snel door diezelfde deur naar buiten. 's Zomers is het dan nog heerlijk licht. Vaak een beetje benauwd, want dat doet een dag felle zon met de Rotterdamse lucht. Maar vooral zomers. En dat gevoel is heerlijk. Dat gevoel is helemaal geweldig als het de eerste keer is dat het licht is om 8 uur. Door de stand van de zon enzo (ga maar lekker googlen als je meer details wil weten), is het maar zo'n 5 maanden per jaar licht na 8 uur 's avonds. Het eerste moment dat ik klaar ben met werken én zonder fietslampjes naar huis kan fietsen is vaak in het einde van april of het begin van mij . Hoewel je april en mei officieel nog lente moet noemen, voelt het vanaf dat moment voor mij als zomer. Heerlijk is dat. Alsof het een verschil van dag en nacht is.
De andere overgang vond afgelopen week plaats. Maandagavond stond ik om 8 uur naast mijn werk bij mijn fiets. Ik concludeerde dat het te donker was om zonder lampjes naar huis te fietsen en meteen voelde ik me anders. Donkerder, killer. Net als de herfst. Natuurlijk zal ik me binnenshuis het hele jaar door 's zomers gedragen, maar de komende 7 maanden ben ik buiten even niet het zonnetje in ehh... buiten huis. Waarschijnlijk ben ik voornamelijk aan het rillen van de kou, schuilen voor de regen of aan het vechten tegen de wind.

Ik kan nu al niet wachten tot mijn lampjes weer opgeborgen mogen worden...

Vervolg staking.

Omdat boze mails sturen leuk is, heb ik er ook een aan de RET gestuurd.
Wegens privacy-redenen mag de mail hier niet naartoe kopiëren, dus dat doe ik ook niet, maar ik kan wel verklappen dat ik een duidelijke uitleg én welgemeende excuses heb ontvangen voor de overlast.

Jammer dat die excuses geen vier wielen en een chauffeur hebben. Anders had ik alsnog even kunnen gaan winkelen.

Staken.

Een staking...

Het is maar goed dat ik nog even het nieuws bekeek op de site waar je de hierbovenstaande link kan vinden. Anders zou ik wel erg lang op de bus zijn gaan staan wachten zo.
De bus waar ik volledig afhankelijk van ben, een bus van de RET, staat nu dus op de Coolsingel in Rotterdam niks te doen, op wat toeteren na misschien.
En ik dan? En alle andere reizigers die wonen in mijn wijk? Al die oude vrouwtjes die deze bus nemen om bij andere oude vrouwtjes op de koffie te gaan? Alle jongeren uit mijn flat die deze bus nemen om naar hun werk of school te reizen? Mijn plan valt makkelijk te wijzigen, dat is geen probleem. Ik was gewoon van plan om even te gaan winkelen. Maar wat nou als ik naar school had gemoeten? Dan zou ik eindeloos hebben staan wachten op die bus! Reizigers zouden niet op deze manier de dupe moeten worden van openbaar vervoers-stakingen.
Ik snap dat stakingen een goed middel zijn om je zin te krijgen en ik snap ook dat ze zonder aankondiging nog veel schokkender zijn voor de werkgevers. Maar dat laatste kán je gewoon niet maken als werknemers als je met zóveel directe klanten te maken hebt. In dat geval moet je gewoon zorgen dat je die staking ruim van te voren bekend maakt, zodat alle mensen die daar nu, op dit moment, de nadelen van ondervinden, van te voren hadden kunnen zorgen dat ze een andere manier om te reizen zouden hebben.
En met een beetje geluk hoeft die staking dan niet eens plaats te vinden. Met een beetje geluk snappen de werkgevers dat het menens is en dat ze met het oog op de klanttevredenheid maar beter kunnen schikken. Dat is een eerlijke vorm van actie voeren. En dat zou je ook eigenlijk moeten verwachten van werknemers die op hun beurt vechten om eerlijk behandeld te worden.

Als er niks veranderd aan de CAO's blijven de bussen en trams nog een weekje staan, vermeldt het artikel dreigend.
Gelukkig maar dat ik een fiets heb. Hopelijk hebben die oude vrouwtjes geld voor de taxi.

Beestjes.

Na een weekendje bos met een groep lieve mensen, zonder geluid van auto's, lawaai van massa's mensen en andere stedelijke ongemakken, ben ik toch weer blij dat ik terug ben in het vertrouwde Rotterdam. Niet om die mensen hoor, maar om de Beestjes.
Het is niet zo dat ik panisch ben op het moment dat er een vliegje voor mijn neus vliegt of een wesp rond mijn hoofd zoemt, dat is het niet. Ik heb het meer over die kleine kriebelbeestjes die via je voeten en benen aan de tocht naar boven beginnen en die je vaak pas veel later ontdekt dan je zou willen. Het idee dat deze tussen mijn kleren en mijn huid terecht zouden komen veroorzaakt spontaan jeuk.
Teken vind ik bijvoorbeeld eng. Ze laten zich op je vallen en zoeken dan het lekkerste plekje op je lichaam om dat maar eens even leeg te zuigen. Brr... ik moet er niet aan denken dat ik zo'n zwarte pukkel onder mijn oksel vind morgen onder de douche.

Afgelopen weekend viel het best mee. De spinnen die ik ben tegengekomen waren niet eng én niet dichtbij (wat ze natuurlijk ook minder eng maakt), de muggen vonden mij minder lekker dan de anderen, dus daar had ik ook geen last van en de enige wesp die ons kwam opzoeken was met een paar handbewegingen weggejaagd, waarna hij gelukkig ook begreep dat hij niet meer welkom was. Geen enge Beestjes dus dit weekend, kon ik op de terugweg al concluderen.

Ik had het mis. Nou ja, misschien dan. Want net, toen ik mijn laptop aanzette en mijzelf installeerde om mijn mails van dit weekend te gaan bekijken, zag ik op een kleine afstand van mijn rechteroog wat naar beneden zakken. Begrijpend dat er een draadje aan te pas kwam greep ik op de plek waar ik vermoedde dat het draadje zich bevond en een halve seconde later had ik een gelig soort rupsje van nog geen centimeter aan een gesponnen draadje wat uit zijn achterkant leek te komen vast. Ik wist niet dat rupsen draadjes sponnen om zich te verplaatsen, en daarnaast had ik ook nog nooit zo'n klein en geel rupsje gezien. Reden genoeg om mijn conclusie in te trekken en er een onderzoekje aan te wijden. Morgen onder de douche ga ik ieder kiertje en holletje van mijn lichaam controleren op beestjes (voor zover mijn lenigheid dat toelaat) en ga ik mijn haar zo goed wassen dat eventuele broertjes en zusjes van het gele rupsje (dat nu overigens geplet in mijn vuilnisbak ligt) de shampoo niet overleven.

Brrr... Beestjes. Geef mij maar Rotterdam.

Uitstelleritus.

Iedereen die mij kent weet dat ik dingen uitstel. Al is het alleen maar door het lezen van de eerste zin van dit logje. Afwassen, mijn bed uitkomen, opstaan om naar de wc te gaan, huiswerk maken, een belangrijk telefoontje plegen, iemand (terug)mailen enz.enz. Allemaal dingen die in de lijst passen van dingen die ik graag tot het allerallerlaatste moment uitstel.
Anderhalve week geleden is er een eind gekomen aan dat gedoe. De lijst die ik hierboven noem bestaat nog, maar ernaar handelen doe ik niet meer. Ik heb er geen tijd meer voor.

Het begon allemaal zo'n drie maanden geleden, toen ik besloot 'ja' te zeggen op de kamer die mij aangeboden werd. Nu ik 'op kamers' woon, heb ik meer te doen. Koken, wassen, stofzuigen, schoonmaken, afwassen, strijken en boodschappen doen... in tegenstelling tot 'vroeger' behoort het allemaal tot mijn taken. (Hett is natuurlijk zo dat ik niemand anders zou kunnen noemen die andere taken in mijn huishouden doet, dus ik zou ook 'de taken' kunnen schrijven, maar daar heb ik niet voor gekozen.)
Omdat ik een voltijd studie doe en ook nog eens parttime werk én daarnaast graag leuke dingen doe, heb ik op dit moment wat ruzie met het begrip tijd. Het is niet zo dat ik te weinig tijd heb, ik red het immers allemaal gewoon, dus dat is niet het probleem. Het punt is dat ik gewend was om zeeën van tijd over te hebben en dat heb ik nu niet meer. Die zeeën van tijd gebruikte ik vaak voor de meest nutteloze zaken. Dingen die ik deed om nog maar even niet te hoeven beginnen aan de taak die ik éigenlijk van plan was om te doen, maar waar ik geen zin in had. Een vreselijk systeem waar ik mezelf vaak dood aan ergerde. Als je het namelijk maanden op die manier volhoudt gaat het op een gegeven moment een beetje ziekelijk voelen, alsof je niet anders kan en dat was ook zo, dus dat was heel frustrerend. (Diagnose: uitstelleritus, noemde ik het vaak.)

Nu ik die overvloed aan tijd niet heb, lijkt die ergerlijke gewoonte als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Ik doe mijn ding, niet overhaast, maar wel goed. Ik maak mijn studieopdrachten, spreek af met mensen, ga werken en mis geen enkel college (tot nu toe dan). Dat ik een aantal hoofdstukken achterloop met lezen voor mijn vakken, omdat ik even op gang moest komen is niet zo'n ramp, dat haal ik wel weer in. Maar mijn achterstand wordt niet groter. Een bewonderingswaardig feit.
Zou het teveel aan tijd wat ik had dan funest zijn geweest al die jaren? Wow. Had ik dat maar eerder geweten.

Verwarring alom.

E.H.B.O. Een oude afkorting in een nieuw jasje gestoken: Eerste.Hulp.Bij.Opvoeden. De nieuwe betekenis past bij het programma waarin Jo Frost, 's werelds beroemdste nanny (of zou nanny Fine dat zijn?), ontspoorde gezinnen weer terug op de rails helpt. Opvoeden is namelijk niet makkelijk.
Een geweldig programma, maar daar wil ik het niet over hebben eigenlijk.

Waar ik het wel over wil hebben is de tegenstrijdige informatie die mij sinds vanmiddag verwart. Tijdens life&cooking promootte Carlo zijn programma 'Gelukkig, je bent er' en hij vertelde dat de herhaling van vrijdag vanavond om 22.00 zou zijn op RTL4. Geschokt zapte ik snel naar teletekstpagina 201, waar mijn verwarring alleen nog maar groeide. Om 22:00 zou immers E.H.B.O. beginnen, naar mijn idee, en teletekst bevestigde dat. Ook in de TVgids was E.H.B.O. te vinden bij het tijdstip 22:00. Hoewel ik nog niet helemaal gerustgesteld was, liet ik mijn verwarring rusten. Tot een uur geleden. Toen kwam er opeens een reclame langs op RTL4, waarin de herhaling van 'Gelukkig, je bent er' werd aangekondigd. Jullie raden het waarschijnlijk al: om 22:00, op RTL4. Wanhopig heb ik mijn laptop aangezet en ben naar TVgids.nl gesurft (E.H.B.O. om 22:00) en naar RTL.nl (E.H.B.O. om 22:00)... Toch is mijn twijfel nog niet genoeg weggenomen. Helaas zijn er geen mogelijkheden meer over om informatie over deze tegenstrijdigheid te vinden, dus rest er nog maar één ding: wachten tot 22:00.

De tijd zal het leren en ik ben benieuwd.


Edit om 22:15: Ik kijk nu 'Gelukkig, je bent er.' De mail naar RTL is al verzonden.

Eendjes

Ik heb het bewijs dat eendjes het in de winter niet koud hebben. Gewoon een bewijs door eigen ervaring. Niks wetenschappelijks dus, dat niet, vandaag is mijn laatste vakantiedag dus ik heb me al een maand of 3 niet met wetenschap beziggehouden.

Vroeger (drie weken geleden) toen ik nog bij mijn mama en mijn broertje woonde had ik op mijn bed de helft van een 4-seizoenen dekbed liggen. Prima op zich. Totdat ik een aantal keer bij twee lieve mensen logeerde en daar een dekbed mocht gebruiken dat me in tot in de zevende hemel en diep in dromenland bracht. Heerlijk was dat. Thuis sliep ik uit tot een uur of negen. Dan lag mijn bed niet meer lekker en ging ik eruit. Of ik nou uitgeslapen was of niet. Onder dat hemelse dekbed kon ik gerust tot 12 uur blijven liggen. Ergens tijdens die ervaring besloot ik dat ik een nieuw dekbed wilde hebben. En toen bleek dat ik zou gaan verhuizen, was ik niet meer tegen te houden. Bij de Ikea heb ik ieder dekbed gevoeld en me voorgesteld hoe het zou zijn om eronder te liggen. Toen ik mijn huidige dekbed voelde was het liefde op het eerste gezicht (of op de eerste aanraking). Een dekbed met eendendons-vulling, mijn keus was gemaakt.

Nu slaap ik inmiddels 3 weken op mijn kamer en geniet ik al 3 weken van mijn geweldige dekbed. Als ik in bed stap duurt het welgeteld 2 seconden voordat mijn lichaamstemperatuur de rest van het bed heeft opgewarmd. Rillen van de kou, wachtend op de warmte van mijn bed, zal niet meer voorkomen. En de tijd van koude voeten is ook voorbij. Heerlijk. Vanmorgen kwam ik om half 12 mijn bed uit, zoals dat hoort op een zondag. (Of weten jullie soms wél wat je op een zondagmorgen moet doen? Nee dus.)

Eendendons is dus geweldig. Dat zullen alle eendjes met mij eens zijn, want ze hebben het in de winter niet koud. Zelfs niet op de momenten dat wij schaatsen op de vijvers waar zij normaal hun dagen doorbrengen.
Dat waterdichte bewijs heb ik dus geleverd. Op basis van eigen ervaring.
Vanaf morgen zal ik weer wetenschappelijk gaan doen.