Doof of blind?

Wat ben je liever; doof of blind?

Een ingewikkelde vraag, want hoe weeg je totaal verschillende voor- en nadelen tegen elkaar af?

Toch heb ik een antwoord. Sindskort weet ik dat ik liever blind ben. Dat vermoeden had ik al, want ik hou ontzettend veel van muziek, dus doof lijkt me een hell. Maar de afgelopen dagen heb ik een extra bevestiging van mijn antwoord gehad: ik ben mijn stem kwijt. Al heel lang, voor mijn gevoel, sinds 4 dagen namelijk. En ik voel me gehandicapt, écht.

Zaterdag (dag 1) was het nog wel grappig. Ik kon me nog een beetje verstaanbaar maken en kon er nog om lachen. Ik kon al niet meer zingen, dat was waar de frustratie begon.
Dag 2: de momenten waarop ik zondag lachte waren niet meer leuk. De vergelijking met de boer met kiespijn gaat volledig op. Ik kon me niet meer verstaanbaar maken en werd daar echt een beetje chagrijnig van. Normaal praat ik non-stop. En nu zei ik misschien nog 10% van wat in me op kwam... Zouden kleine kinderen zich ook zo gefrustreerd voelen als ze nog niet kunnen praten? Dan snap ik waarom ze zo vaak huilen. (En ook waarom ze vaak niet meer stoppen met praten als ze het eenmaal kunnen.)
Dag 3: vreselijk! Maandag moest ik werken en ik kon werkelijk alléén maar fluisteren. Dat was natuurlijk geen succes. Toen ik een paar uurtjes aan het werk was werd het wat beter, er kwam wat geluid uit me.. maar echt goed is het die dag nooit gegaan. Soms was ik te verstaan, op andere momenten kwam er alleen (irritant?) gepiep uit mijn mond.
Dag 4: vandaag. Vanmorgen probeerde ik het voorzichtig: 'test test', was wat ik wilde zeggen. Geen succes. Er kwam geen woord over mijn lippen. Toch moest ik naar college. Ik voelde me schuldig toen ik geen 'goedemorgen' tegen de buschauffeur kon zeggen. Ik knikte hem vriendelijk toe, maar voelde me net als die asociale pubers die de chauffeur niet eens aankijken en alleen met hun abonnement omhoog langslopen. Gelukkig kon ik op de terugweg wel goedemiddag zeggen, want toen was er wat van mijn stem teruggekomen. Het klinkt nergens naar, maar het piept niet meer. Nu hou ik me maar stil. Ik ben niet van plan iets tegen iemand te zeggen voor 13.00 morgen (dan heb ik weer een college). Hopelijk klinkt mijn stem dan weer wat beter. En word ik langzaam minder gefrustreerd.

Als je doof bent heb je een soortgelijk probleem. Praten gaat niet gemakkelijk (het ligt eraan wanneer je doof bent geworden hóe moeilijk het is voor je) en luisteren is onmogelijk. Je bent volledig afhankelijk van liplezen en gebarentaal, maar in veel situaties is dat niet voldoende om mee te komen. Communiceren wordt iets lastigs. Iets wat je bijna zou gaan vermijden, als het niet noodzakelijk is. En dat is niks voor mij. Ik communiceer graag over alles wat je maar kan verzinnen. Of het nou nuttig is of niet. Belangrijk of niet. Leuk of niet. De moeite of niet. Ik kan gewoon niet zonder gezellig kletsen met mensen. Of het nou mijn beste vrienden zijn of de buschauffeur, ik wil kunnen communiceren. Op een maximale manier.
Natuurlijk heeft blind zijn ook zijn nadelen, want het blijft prettig om te weten welke richting je uit moeten lopen om geen palen te raken, en het is al helemaal fijn als je in de supermarkt al weet wat je koopt (in plaats van dat je dat thuis pas proeft). Maar toch... doe mij maar blind. Ik neem wel zo'n hond en ik vraag wel hulp aan anderen. Dat geeft vást ook een heel nieuwe dimensie aan communiceren.

Zo zie ík het: de zorgverzekering-no-claim-regeling.

We worden genaaid!
En ik heb slechts een eenvoudig rekensommetje nodig om dat aan te tonen:
(ik gebruik mijn eigen situatie hierin; ik heb geen medische geheimen)

Ik betaal per jaar: basispremie + aanvullende premie + 255 euro no-claim
Van die 255 euro krijg ik het gedeelte wat ik niet aan geneesmiddelen en andere zorgkosten die onder de regeling vallen besteed terug.
Uiteindelijk betaalde ik in het afgelopen jaar: basispremie + aanvullende premie + (255 euro noclaim - (255 euro - gemaakte kosten)). (Snappen jullie het nog? Het is een eenvoudig rekensommetje, echt waar...)
Dat wil zeggen: basispremie + aanvullende premie + 13 strips microgynon (anticonceptiemiddel, of simpel gezegd: de pil).
Dit omdat de kosten van de pil zogenaamd vergoed worden door mijn verzekering, dus hoef ik ze aan de kassa bij de apotheek niet af te rekenen, maar ze worden wel van mijn no-claim afgehaald.

Basispremie + aanvullende premie + 13 strips microgynon...
Zien jullie ook wat raars?
Nou ík wel. De pil wordt vergoed tot en met je 21e, dus op mijn 20-jarige leeftijd, zou er alleen 'basispremie + aanvullende premie' moeten staan in bovenstaand rekensommetje.
Aangezien dat niet zo is, vraag ik me toch wel heel sterk af waarom de zorgverzekeraars beweren dat de pil vergoed wordt. En eigenlijk geldt dat voor alle kosten binnen die 255 euro.

Als ze de no-claim-regeling afschaffen, betekent dat toch dat onze maandelijkse premie met ruim 20 euro daalt, toch? (255/12 = ruim 20) Althans, dat beweert de overheid, en al die andere mensen die hier een mening over hebben, of denken dat ze een bepaald soort beslissingsmacht bezitten.
Schaf die no-claim dan maar af in 2008. Dan kan ik tenminste nog één jaar genieten van een écht vergoede pil.
Trouwens: Zo naïef ben ik natuurlijk niet. Ik snap heus wel dat alle verzekeraars hun premie eerder met 10 euro dan met 20 euro zullen verlagen als de no-claim wordt afgeschaft, en daar maak ik dan meteen mijn punt, opnieuw:
we worden genaaid!

En het nare is: als we dit aan die verzekeringsmaatschappijen voorleggen, wat natuurlijk al genoeg mensen hebben gedaan, komen ze waarschijnlijk met veel ingewikkelde woorden en een hoop smoesjes, waarna ze uiteindelijk besluiten met: je wordt niet genaaid, deze regeling is bedoeld om iedereen in Nederland op een passende manier medische zorg te kunnen bieden.
Dan kan ik natuurlijk nog zeggen dat ik daar niet aan twijfel, maar dat de regeling daarnaast, naar mijn idee, bedoeld is om hun portemonnee nog eens extra te vullen. Maar daar zullen ze net zo ontwijkend op reageren als mijn eerste geklaag.

Zij hebben immers de macht.
(Gadverdamme.)