Doof of blind?

Wat ben je liever; doof of blind?

Een ingewikkelde vraag, want hoe weeg je totaal verschillende voor- en nadelen tegen elkaar af?

Toch heb ik een antwoord. Sindskort weet ik dat ik liever blind ben. Dat vermoeden had ik al, want ik hou ontzettend veel van muziek, dus doof lijkt me een hell. Maar de afgelopen dagen heb ik een extra bevestiging van mijn antwoord gehad: ik ben mijn stem kwijt. Al heel lang, voor mijn gevoel, sinds 4 dagen namelijk. En ik voel me gehandicapt, écht.

Zaterdag (dag 1) was het nog wel grappig. Ik kon me nog een beetje verstaanbaar maken en kon er nog om lachen. Ik kon al niet meer zingen, dat was waar de frustratie begon.
Dag 2: de momenten waarop ik zondag lachte waren niet meer leuk. De vergelijking met de boer met kiespijn gaat volledig op. Ik kon me niet meer verstaanbaar maken en werd daar echt een beetje chagrijnig van. Normaal praat ik non-stop. En nu zei ik misschien nog 10% van wat in me op kwam... Zouden kleine kinderen zich ook zo gefrustreerd voelen als ze nog niet kunnen praten? Dan snap ik waarom ze zo vaak huilen. (En ook waarom ze vaak niet meer stoppen met praten als ze het eenmaal kunnen.)
Dag 3: vreselijk! Maandag moest ik werken en ik kon werkelijk alléén maar fluisteren. Dat was natuurlijk geen succes. Toen ik een paar uurtjes aan het werk was werd het wat beter, er kwam wat geluid uit me.. maar echt goed is het die dag nooit gegaan. Soms was ik te verstaan, op andere momenten kwam er alleen (irritant?) gepiep uit mijn mond.
Dag 4: vandaag. Vanmorgen probeerde ik het voorzichtig: 'test test', was wat ik wilde zeggen. Geen succes. Er kwam geen woord over mijn lippen. Toch moest ik naar college. Ik voelde me schuldig toen ik geen 'goedemorgen' tegen de buschauffeur kon zeggen. Ik knikte hem vriendelijk toe, maar voelde me net als die asociale pubers die de chauffeur niet eens aankijken en alleen met hun abonnement omhoog langslopen. Gelukkig kon ik op de terugweg wel goedemiddag zeggen, want toen was er wat van mijn stem teruggekomen. Het klinkt nergens naar, maar het piept niet meer. Nu hou ik me maar stil. Ik ben niet van plan iets tegen iemand te zeggen voor 13.00 morgen (dan heb ik weer een college). Hopelijk klinkt mijn stem dan weer wat beter. En word ik langzaam minder gefrustreerd.

Als je doof bent heb je een soortgelijk probleem. Praten gaat niet gemakkelijk (het ligt eraan wanneer je doof bent geworden hóe moeilijk het is voor je) en luisteren is onmogelijk. Je bent volledig afhankelijk van liplezen en gebarentaal, maar in veel situaties is dat niet voldoende om mee te komen. Communiceren wordt iets lastigs. Iets wat je bijna zou gaan vermijden, als het niet noodzakelijk is. En dat is niks voor mij. Ik communiceer graag over alles wat je maar kan verzinnen. Of het nou nuttig is of niet. Belangrijk of niet. Leuk of niet. De moeite of niet. Ik kan gewoon niet zonder gezellig kletsen met mensen. Of het nou mijn beste vrienden zijn of de buschauffeur, ik wil kunnen communiceren. Op een maximale manier.
Natuurlijk heeft blind zijn ook zijn nadelen, want het blijft prettig om te weten welke richting je uit moeten lopen om geen palen te raken, en het is al helemaal fijn als je in de supermarkt al weet wat je koopt (in plaats van dat je dat thuis pas proeft). Maar toch... doe mij maar blind. Ik neem wel zo'n hond en ik vraag wel hulp aan anderen. Dat geeft vást ook een heel nieuwe dimensie aan communiceren.