Mijn rijles

Vandaag, een blokuur rijles. Ik kan goed en lekker rijden, zolang ik me maar genoeg concentreer. Geweldig fijn om te ontdekken. Mijn instructeur is gek, ook dat heb ik ontdekt.
Hij liet me tijdens het inhalen van een mercedes m6 met pech, op het moment dat ik op de linkerweghelft was stoppen en begon een gesprek met de bestuurder daarvan. 380 pk en 150.000 euro. Daar werd mijn instructeur best 'opgewonden' van. De bestuurder van deze Zeer Bijzondere Auto vroeg of ik niet toevallig een stukje mee wilde rijden en keek me met een betekenisvolle blik aan. Mijn instructeur stelde voor om van auto te ruilen. Ik denk dat hij in eerste instantie met mij erbij bedoelde, maar volgens mij zou hij mij best in de onderhandelingen meegenomen hebben... Omdat er voor én achter ons inmiddels mensen ongeduldig werden (en ik ook) ben ik maar weggereden. Hij raakte niet over die auto uitgepraat. En ook niet over dat die man me probeerde te versieren. Dat vond hij wel grappig namelijk, vooral omdat ik rood werd.
Gelukkig kon ik hem even terug pakken, namelijk door hem tijdens mijn van-0-naar-100-km/h-in-15-sec-poging tussen neus en lippen door te vertellen dat we met die m6 allang bij de 100 zouden hebben gezeten.
Ook moest ik een paar l(osl)opende buitenlandse vrouwen inhalen, hij zei dat ik terug naar rechts moest. Dat zou immers 'opgeruimd staat netjes' zijn...
Nog geen half uur daarna reden we langs een vrouw met een mooi figuur, hoge taillebroek en kort truitje, hij doet het raampje open en wil in haar kont knijpen. Gelukkig kon hij er niet bij.

Hij spoort echt niet. Maar ik heb wel gelachen.

De onrust zelve

Kennen jullie dat gevoel?
Het gevoel dat je zin ergens in hebt, maar niet goed weet waarin? Het gevoel dat je iets zoekt, maar het niet kunt vinden? Het gevoel dat je iets voelt, maar niet goed weet of het nou blijdschap op verdriet is? Het gevoel dat je zin hebt om je bed in te gaan, maar tegelijkertijd ook rondjes zou kunnen rennen in de straat om energie kwijt te raken?

Onrust dus. Zo'n aanval heb ik wel eens, en zelfs wat ik dáárvan vind weet ik niet. Het voelt prettig, maar ook absoluut niet. Nu ook. Ik ben al de hele middag aan het rondlopen in huis, doe dingen even, heb dan geen zin meer, ben nog veel meer dingen even van plan om het daarna meteen af te blazen, omdat ze waarschijnlijk toch niet leuk genoeg gaan zijn. Ik eindig telkens bij de tv of achter mijn laptop of in de keuken, zoekend naar wat te eten. Niet dat ik daar wel vind wat ik zoek, maar het is tenminste iets..

Soms eindigen die aanvallen doordat ik éindelijk doorheb wat ik zo mis/nodig heb, vaak eindigen ze als ik 's avonds in slaap val en ben ik de ochtend erna vergeten dat ik me zo raar voelde de dag ervoor.
Ik hoop dat ik vanavond nog ergens het licht zie, want het is gewoon veel leuker om te doen waar je zéker weten zin in hebt.

Aanzoek

'Hee schatje!' riep de man die al iets te lang aan het einde van de weg waar ik op fietste naar me stond te kijken. 'Wil je met me trouwen?'
Ik negeerde hem uiteraard, (niet mijn type ) maar ooit stap ik af en zeg ik 'ja' op zo'n soort voorstel, prik ik in diezelfde zin nog een datum en vertel ik dat ik graag een bruidstaart wil zonder marsepein en slagroom (dat lust ik niet) en tijdens die (hopelijk vloeiende) waterval aan woorden trek ik hem mee naar de dichtstbij zijnde juwelier om ringen uit te zoeken.

Al is het alleen maar om te zien hoe zo iemand dan kijkt