.

Ik ga op zaterdagavond ontzettend de nerd lopen uithangen en zitten studeren op mn bank.
Dus.

En dan ga ik dus nú beginnen.
Echt.


Nu dus.

Ja.


Echt.


*verhuist richting bank*



(Doei.)

Verandering.

Mijn leven voelt anders. Het klinkt misschien wat sentimenteel of zweverig, maar ik kan het niet anders beschrijven: mijn leven voelt anders... Goed anders, hoor. Geweldig anders, misschien wel. Wanneer het is begonnen weet ik niet. Want als ik terugdenk realiseer ik me dat dat gevoel er al wel even is. Hoelang? Geen idee.
Mijn leven loopt op rolletjes, eigenlijk. En hoewel dat klinkt alsof het me aan komt waaien, is dat niet het geval. Ik werk er keihard voor, en het resultaat mag er zijn. Misschien is dat wel waarom het anders voelt. Want vroeger werkte ik nooit ergens voor, laat staan keihard. Het feit dat ik nu de vruchten kan plukken die groeien door de dingen die ik doe, is nieuw voor me. Het maakt me zelfverzekerd en geeft me zelfvertrouwen. En ik kan het iedereen aanraden.

Drie weken geleden mocht ik mijn bachelordiploma ophalen en één week geleden ben ik begonnen met mijn masteropleiding. Het niveau ligt ontzettend hoog, maar ik merk dat ik het aan kan. Ik begrijp de college's, kan actief meedoen in de werkgroepen en maak opdrachten zonder overdreven veel moeite. Én zonder uitstellen. Mijn grote studieobstakel. Iedereen die mij ooit hierover heeft horen klagen, moet weten hoe veel rust het moet geven om gewoon op tíjd aan mijn werk te beginnen... (Of het nou studiegericht is of niet. Want ook mijn huis is netjes aan kant. Om maar even een voorbeeld te noemen.) En vanmorgen hoorde ik goed nieuws. De basisschool die ik vanuit mijn raam kan zien liggen, heeft 'ja' gezegd op mijn vraag of ik bij hun een studieopdracht mag komen uitvoeren. Ik moet gedragstraining gaan geven aan een onderbouwleerling. 3 maanden geleden zat ik nog voor mijn derde jaar met mijn neus in de studieboeken, en nu mag ik die studieboeken als begeleiding gaan gebruiken, om het kindje een zo goed mogelijke training te geven. Eindelijk geen theorie meer... éindelijk de praktijk van het dagelijks leven in.
Om de kans op een baan na mijn afstuderen te vergroten ben ik druk op zoek naar werk. Morgen neem ik daar een eerste belangrijke stap in. Ik heb een gesprek met iemand, die mij wat informatie gaat geven over mijn gloednieuwe bijbaantje. Ik ga bijles geven aan middelbare scholieren. Op dit moment heb ik nog maar één meisje op mijn lijst staan, die 1 uur per week bijles Engels wil. Het gaat dus slechts om 4 uur per maand, maar ondanks dat zou ik het wel van de daken willen schreeuwen. Morgenavond, na mijn afspraak, zal ik gaan bellen naar het meisje dat ik bijles ga geven.
Bellen. De meeste mensen in mijn omgeving weten van mijn belangst. Dat telefoontje zou vroeger ook veel stress opleveren. Maar nu? Ik heb er amper moeite meer mee. En dat maakt zóveel dingen makkelijker.
Zal ik nog wat vertellen? 'Men' zegt dat vrienden die je voor je 21e maakt niet voor heel je leven zijn, dat je vrienden pas vanaf die leeftijd zullen blíjven. Ik ben nu 21, en prijs mezelf op dit moment gelukkig met de vrienden die ik heb. Stuk voor stuk maken ze mijn leven mooier, allemaal op hun eigen manier. Dus ook de vrienden die ik vóór mijn 21e heb gemaakt, zal ik niet zo makkelijk uit mijn leven laten verdwijnen. Daar zijn jullie veel te leuk voor.

Het blijft een sentimenteel en zweverig stukje, deze blog. Maar dat moet dan maar. Soms wil je dingen nou eenmaal van de daken schreeuwen. En bij gebrek aan een toegankelijk dak, gebruik ik internet maar. Volgens mij word ik hier nog beter gehoord ook...


Mijn leven is dus anders. Misschien, is dit wel geluk...