You don't know what you've got, till it's gone.
Een veelgebruikte zin in songteksten. De reden daarachter is natuurlijk dat hij onomstotelijk waar is. Wij weten als mensen moeilijk te waarderen wat we hebben, we zien alles als 'gewoon', en zien in dat gewone niets bijzonders meer. Helaas. Want daardoor beseffen we vaak pas achteraf hoe speciaal of belangrijk iets voor ons was.
Ik heb veel mensen na een grote ervaring op dit gebied horen zeggen dat ze vanaf nu de 'kleine dingen' meer gaan waarderen. De kijk op de wereld van zo'n persoon verandert dan ook. Maar slechts voor een korte tijd. Onze ondankbaarheid voor 'het gewone' is chronisch, en geen enkele ervaring verandert dat. Ook al lijkt hij op het moment zelf zo indrukwekkend veel invloed te hebben, dat je wil om je leven te veranderen ontzettend groot is, het lukt ons niet.
Toch moeten we die korte tijd dat we anders tegen ons leven aankijken niet onderschatten, vind ik. In het afgelopen jaar heb ik een aantal mensen ongepland vroeg zien overlijden aan op dit moment nog ontembare ziektes. In de paar dagen na hun overlijden dacht ik iedere keer weer: ik moet meer gaan genieten, want je weet maar nooit wanneer je niet meer kán genieten. Dat gevoel zwakte langzaam af, en was elke keer na een paar dagen weg. Toch waren die dagen bijzonder, omdat ik het gewone opeens als bijzonder ervaarde. Gewone dagen. Verdrietige dagen, zelfs. Die door het het stil staan bij de gewone dingen en deze eens wat meer proberen te waarderen, een bijzonder tintje krijgen.
Ik kan dit hele verhaal ook nog eens omdraaien. Soms zijn er mensen in je leven die je als 'gewoon' ziet, terwijl ze eigenlijk bijzonder zijn. Mensen die je ontzettend waardeert, maar dat niet (vaak) laat merken, omdat ze zo 'gewoon' zijn in je leven.
De momenten dat je die waardering wél laat merken zijn vaak op zichzelf speciaal. Een verjaardag. Of een ander soort feest ter ere van de persoon. Een afscheid voor een langere tijd. Of (helaas, het hoort ertussen) een overlijden. En soms denk ik daar wel eens over na... Of het wel eerlijk is dat we op zo'n speciale dag extra lief doen tegen iemand, terwijl zo iemand dat toch eigenlijk iedere dag in het jaar verdient? En zouden we de mensen die we zo waarderen, dat ook niet wat vaker moeten vertellen?
Puntje bij paaltje is het natuurlijk zo dat ik het allemaal mooi kan neerzetten, maar dat de praktijk anders is. We zijn dit soort dingen immers na een paar dagen weer vergeten. Laten we dan maar die dagen koesteren dat we de wereld net wat bijzonderder zien, en alle mensen om ons heen een beetje extra waarderen. Ironisch genoeg zijn die dagen misschien voorbij, voordat we doorhebben dat ze bezig waren. Want: you don't know what you've got, till it's gone...
6 opmerkingen:
Tja dit is allemaal heel herkenbaar (A)
Het gebeurt regelmatig dat ik mezelf voorneem echt wat meer te genieten, stil te staan bij de fijne/kleine dingen en vooral in het hier en nu te leven (ben ik gewoon ontzettend slecht in).
Maar inderdaad na een vrij korte tijd zakt dat toch weer weg.
Toen ik kanker had was ik er ook van overtuigd mijn leven heel anders te gaan leven maar niets is uiteindelijk minder waar geweest.
Ik heb nu maar gewoon geaccepteerd dat ik mezelf er blijkbaar regelmatig aan moet herinneren en dat ik momenteel gewoon al erg blij ben met de momenten dat het me wél lukt, want die zijn er absoluut :)
-x-
Dat jij blijkbaar niet kan waarderen wat je hebt, betekent niet dat andere mensen dat niet kunnen. Dus ik vind het een beetje onzinnig om te lopen verkondigen dat mensen niet kunnen waarderen wat ze hebben en alles als gewoon ervaren. Blijkbaar heb jij dan gewoon teveel.
Beetje zwak hoor, om zo'n reactie te schrijven en dan zelf anoniem willen blijven.
Bovendien begrijp je er kennelijk niks van. Want ik heb het hier totaal niet over tastbare dingen, maar over dingen als liefde, zorg, en dat soort dingen. Dingen die we zelf onbeperkt zouden kunnen geven aan de mensen waar we om geven, maar dat toch kennelijk alleen doen als er een gelegenheid voor is.
Ik had het ook niet over tastbare dingen, maar juist over dingen als liefde. Als je echt veel kwijt bent geraakt houd je aan het beetje dat je nog over hebt vast alsof het het laatste is wat je hebt. Je bent dan doodsbang om het gene dat je nog over hebt ook kwijt te raken.
Ik weet precies wat Nathalie bedoelt. Misschien is het wel zo, dat daaruit blijkt dat er mensen zijn, die in de gelukkige omstandigheden verkeren, dat ze nog een heleboel te verliezen hebben. Zoals ik zelf dus en blijkbaar Nathalie ook (gelukkig!)
Het is denk ik wel goed om daar je ook meer van bewust te zijn.
Dus, beste "anoniem", bedankt voor deze spiegel.
En het klinkt misschien wel raar, maar snappen jullie, wat ik bedoel, als ik zeg, dat ik iedereen juist die gewone, onbewuste momenten toewens?
Hieta
En nog steeds geen naam eronder zetten, hè? Flauw hoor...
Maar goed, 2 dingen:
Niet iedereen die 'bijna alles in zijn leven verliest' klapt zich vast aan wat hij nog heeft. Sommige mensen stoten op dat moment iedereen die ze nog hebben af, anderen worden volledig gevoelloos.. wat een opties. Geen uitspraken doen over dit soort zaken tegen een derdejaars psychologiestudent. Is niet handig.
Punt 2: ik neem aan dat je begrijpt dat ik het hier over redelijk normale situaties heb, en bovendien over normale mensen. Dus je voorbeeld over mensen die zóveel zijn kwijtgeraakt, is niet zo van toepassing. Je hebt absoluut gelijk hoor, dat het mijn verhaal zou veranderen. Maar daarom had ik het er nu niet over. Ik heb het gewoon over normale verliezen waar iedereen in zijn leven mee geconfronteerd wordt. Ok?
@mammie: ik zou die spiegel anders zien. Want we hebben niet teveel. We hebben hoogstens genoeg. Ik ken werkelijk niemand die 'teveel' heeft op het punt waar wij het nu over hebben. Wel een hoop mensen die hun 'genoeg' wat meer zouden mogen waarderen.
Een reactie posten