Toen ik vorige week zondag mijn bed uit kwam, bleek mijn keel 's nachts kapot te zijn gegaan. Enkele dagen later leerde ik dat mijn pijn door een keelontsteking werd veroorzaakt, en kreeg ik van mijn huisarts antibiotica. Op dit moment voelt mijn keel weer helemaal glad, en is het enige wat ik aan mijn ziekzijn heb overgehouden een fikse vermoeidheid, een doorgelegen bank en een pijnlijke hoest.
Niks voor mij hoor, zo'n week ziek zijn. Ik heb vijf dagen lang de meest slechte tv-programma's gekeken, vijf dagen lang niet gewerkt, vijf dagen lang alleen maar in pyjama geleefd, en vijf dagen lang gewacht tot het allemaal weer over zou zijn, want ik verveelde me kapot. Ik had natuurlijk heel mijn boekenkast kunnen lezen (daar was ik echter te moe voor), of iedereen om me heen kunnen gaan bellen om bij te kletsen (helaas had ik geen stem), of bij iedereen om ziekenbezoekjes bedelen (maar wees maar eens leuk gezelschap zonder stem). Wat ik dus deed was wakker worden, pillen slikken, tv kijken en weer naar bed gaan na een paar uur. Niet heel spannend, absoluut niet. Maar ik moest rust houden, en stiekem was dat ook wel het enige waar ik behoefte aan had.
Mijn week had een hoogtepuntje en een dieptepuntje. Het hoogtepuntje was mijn ziekenbezoek van donderdagavond. Toch wel lekker om weer even te lachen. Dat krijgen die slechte tv-programma's niet voor elkaar. Die avond kreeg ik ook de tip om een prins te gaan zoeken, om mijn stem terug te krijgen, want bij de kleine zeemeermin werkte dat ook. Mijn eigen sprookje. De prins heb ik nooit meer gevonden. En mijn stem komt vanzelf en beetje-bij-beetje terug. Hopelijk kan ik als volgende hoogtepunt melden dat ik dinsdagavond genoeg stem heb om een goede zangles te hebben.
Het dieptepuntje was de aanloop naar diezelfde donderdagavond. Puur op de gok had ik enkele weken geleden meegedaan aan een wedstrijd, waarbij ik kaartjes voor Hair de Musical kon winnen. De koorts deed me alles vergeten, zo ook die wedstrijd... totdat ik de kaartjes uit een envelop die ik in mijn brievenbus vond toverde. Ik had gewonnen, maar was te ziek om er zelf naar toe te gaan. Mijn moeder heeft toen een vriendin meegenomen naar Hair en mij beloofd het met een ander avondje uit goed te maken. Gefrustreerd als ik was door heel de situatie, kon dat mijn teleurstelling amper goedmaken. Gelukkig kreeg ik bezoek om me even af te leiden.
En zo was mijn week dus. Een sprookje en een musical, beide aan mijn neus voorbij gegaan.
Over een paar dagen is het echte leven wel weer aan de beurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten