Zie ginds komt de stoomboot uit het buurdorpje aan, hij brengt ons Sint Nicolaas, die doet dit naast zijn full-time baan...
Hoe is het toch mogelijk dat kinderen in dit sprookje blijven geloven? De arme man is al honderden jaren oud (niemand weet ooit precies hoeveel, en ook onze Sint zélf kan het ons niet vertellen), bezoekt per nacht een miljoen huishoudens, doet dit te paard en over de daken, heeft zoveel geld dat hij voor al die miljoenen kinderen die cadeau's ook nog daadwerkelijk kan betalen, is meestal op minstens 20 plaatsen tegelijk, weet van ieder kind de naam, waar hij of zij woont, hoe oud en hoe 'zoet' deze is geweest en komt ieder huis binnen, ook al hebben ze én geen schoorsteen én alleen maar ramen en deuren die 3-voudig op slot zijn, en met geen mogelijkheid open gebroken kunnen worden (inbraakpreventie noemt men dat... arme Sint).
Waarom blijven al die kinderen dan zo hardnekkig geloven in deze, voor ons overduidelijk onmogelijke, mythe. Als ik terug denk aan de tijd dat ik nog 'geloofde' herinner ik me nog een voorval waarbij een zogenaamde vriendin mij even kwam vertellen dat Sinterklaas niet bestond. Maar, ik als trouw meisje, geloofde er geen pepernoot van en heb haar hard in haar gezicht uitgelachen. Kan je nagaan, het wordt je zó voorgeschoteld en uitgelegd, op een manier waarop je er eigenlijk niet meer omheen en onderuit kan, en nóg blijf je steevast in die Goedheiligman geloven. (Als een kind trouwens een béétje voorloopt op de stof op school weet hij/zij dat je pas heilig verklaard kan worden als je dood bent, maar dát laten we maar even buiten beschouwing aangezien dat misschien een te hoge verwachting is van de ''nieuwe generatie'')
Dat is ook overigens wat; die ''nieuwe generatie''. Vroeger waren het natuurlijk ook al de ouders die de schoen van de kinderen vulden, maar dit was nog heel beperkt allemaal. Niemand had het zo ruim, en onze consumptie-maatschappij was nog niet dermate ontwikkeld dat alle kinderen eigenlijk cadeaus van 150 euro wilden, en dan het liefst meer dan 3. Die verlanglijstjes van dat grut moet er vreselijk uitzien voor die ouders. Aangezien die kinderen denken dat het geld op de rug van de sint groeit, én dat sint het betaalt, betalen ouders zich tegenwoordig blauw aan de cadeaus op die dag. En dan laat ik de pepernoten waarvoor je nu twee keer zoveel euro's als guldens vroeger betaald achterwege. Arme papa's en arme mama's... nadat de kinderen naar bed zijn pakken ze met trillende handjes de lijstjes uit de schoenen, gaan eerst maar even rustig zitten, bedenken zich dan en pakken een glas water en kalmeringstabletten erbij en kijken voorzichtig om een hoekje: ''Lieve Sint'' staat er dan in het mooiste handschrift van de kinderen (dit houden ze overigens alleen de eerste 2 á 3 woorden vol, want dat soort lijstjes worden vaak in de laatste 1,5 minuut gemaakt omdat ze zich opeens realiseren dat de Sint niet weet wát ze eigenlijk willen hebben, dat de winkels rond middernacht over het algemeen dicht zijn komt niet eens bij ze óp) maar anyways, het begint dus goed, vol 'liefde'; positief dus. Mama (die uiteraard als eerste het lijstje leest in 99,9% van de gevallen, want mama moet ook de cadeautjes kopen en heeft meer tijd dan papa omdat mama niet kan werken omdat dochter of zoonlief buiten school opgevangen moet worden) ontspant een beetje en laat het met een toch nog angstige glimlach aan papa zien. Dan rolt ze het verder af. Vol goede moed verwacht ze ''hoe gaat het met u en uw Pieten'' of ''alles goed gegaan het afgelopen jaar in Spanje'' maar nee... er begint gewoon heel eenvoudig een opsomming:
- chocoladeletters - niet die neppe vieze, maar die met versieringen van marsepein erop (let op de -s achter chocoladeletter -> consumptiemaatschappij)
- lego luchtkasteel met aanvullende setten (je zou toch eens moeten wachten op de aanvulling op je peperdure speelgoed) (moeder slikt haar eerste pil)
- babyborn met draagtas, kinderstoel, bedje, bestekset, rammelaar, fles, buggy met echte luchtbanden, comode, luiers en slaappakje (need to say more?)
- babyborn kleertjes (waarom konden die niet bij het bovenstaande?)
- spelcomputer het liefst playstation 2 met de spellen Lord of the Rings, Harry Potter, Zelda, Warrior en Mario (fijn Mario denkt ze, die heb ik nog, maar na een opgeluchte blik naar vader die inmiddels over haar schouder meeleest blijkt dat dat spelletje verouderd is en niet in de huidige generatie spelcomputers past, @%#&$@#) (wat meteen moeders tweede, en meteen ook maar derde pil veroorzaakt)
- een nieuwe fiets, want mijn oude vind ik niet meer mooi (vader loopt tussendoor even naar de keuken om ook maar even een tabletje te slikken, wat op moeders aanraden niet bij eentje blijft) (moeder heeft 't niet meer en begint mede door een overdosis kalmeringstabletten wel heel erg gek te doen)
>en ga zo nog maar even door<
Daaronder staat dan (in een andere kleur pen, want het lieve kind was even vergeten dat Sinterklaas niet helderziend was en had zijn/haar naam dus maar weggelaten, en had dat er dus nog even snel onder gekrabbeld nadat hij 2 halve liedjes had gezongen - half omdat die ''jeugd van tegenwoordig'' toch niks aan dat soort dingen heeft, maar eigenlijk klaargestoomd moet worden voor de universiteit en daarom die liedjes dus maar in winkelcentra moeten oppikken) de naam van het spruit, geen groetjes, geen liefs, bedankt is al helemaal uit den boze, gewoon alleen een naam. Uiteindelijk als het briefje helemaal open is, vader een beroerte heeft gehad en moeder zwaar aan het hyperventileren is ziet het er uit als een ''wat moet ik vandaag allemaal nog doen''-lijstje. Alleen in dit geval is het dus een ''wat kan ik deze maand allemaal niet kopen om mijn kind straks nog tevreden te stellen''-lijstje
Arme ouders... wij hebben ze gewoon gemarteld vroeger. En dat iedere week weer. Want je verwacht toch niet dat wij in de 3 weken dat hij er is continu hetzelfde lijstje houden hè? Dat moet iedere zaterdag een keertje over.
Arme ouders... en wat een succes moet het zijn voor de winkels, die omzet stijgt met 200% vergeleken met een week in oktober (ik noem maar een zijstraat).
Dus wat is Sinterklaas nou eigenlijk. Want het is dus best wel krom. Ouders (en natuurlijk die consumptiemaatschappij) vertellen hun kinderen een té onrealistisch verhaaltje, wat ze, goedgelovig als ze zijn, gewoon pikken, de ouders maken de kinderen rond die tijd helemaal gek (wel eens in februari kinderen massaal zien zingen dat ze ''zingen, springen en dansen omdat ze zo blij zijn dat er geen stoute kinderen tussen zitten''?) en geven al hun spaarpotjes maar weer een mep met hun moker omdat de kinderen van die onmogelijk dure cadeaus willen hebben.
Zo vragen ze dus om hun eigen ondergang. Kan je als ouder dan niet besluiten om er niet aan mee te doen? Nu overweeg ik dat inderdaad. Wat zou dát schelen inderdaad, een kind kost al een miljoen, is dat niet genoeg? Maar tegen de tijd dat je grut begrijpt wat je zegt en het wordt weer december strijk je over je hart en koop je toch wat, vertelt dat het van de Sint komt et voilá, het sprookje ontstaat en jij bent blut.
Vreselijk eigenlijk, maar dan toch wel vreselijk leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten