Voornemens

... ik zou ze moeten hebben ja.
Maar heeft dit nou zin? Jezelf tientallen dingen opleggen omdat het 1 januari is, en het dan allemaal niet doen omdat je te veel hooi op je vork hebt genomen of je teveel van jezelf verwachtte.

Wat mij ooit is geleerd zijn de 'babysteps'. Dit is een heel beroemd boek van een Amerikaanse schrijver, waarin staat dat je je zelf doelen moet opleggen die in een korte tijd haalbaar zijn. Als je 20 kilo wilt afvallen moet je je streefgewicht op 2,5 kilo minder dan dat het nu is leggen, anders komt er niets van terecht. Als je smetvrees hebt kan je jezelf opleggen dat je één keer per dag tegen de drang van het handenwassen ingaat. En ga zo maar door.
Als je écht de motivatie hebt lukt dit op deze manier veel beter dan wanneer je jezelf een te extreem doel oplegt. Het '20 kilo afvallen'-voorbeeld is natuurlijk heel bekend; iederéén weet dat dat op die manier niet lukt.
Maar of iedereen zich realiseert dat dit bij alles in het leven zo werkt weet ik niet. Bij mij is een goed voorbeeld mijn kamer. Die kan zo'n pleureszooi zijn dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Maar om zo'n eerste stap als 'vuile was naar beneden' te nemen, is veel minder moeite nodig dan om heel de kamer in één keer helemaal spetterend schoon te maken. (Dit zal bij mij ook nooit voorkomen, maar dat is een ander verhaal.)

Wat mij ook geleerd is ooit is om iedere avond die baby-steps op te schrijven. Zo kan je plannen voor de dag erna (nóóit verder) of terugkijken op de dag die geweest is. Zo ga je positief tegen die vorderingen aankijken en heb je na een tijdje het totaaloverzicht waarover je heel tevreden mag zijn.

Natuurlijk werkt dit voor iedereen anders, en ik wil dit ook aan niemand opdringen. Het enige wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik voornemens echt onzin vind. Je moet jezelf niets 'voornemen'. Je moet dingen gewoon doen!