Hebben jullie dat ook wel eens?

Als kind denk je heel anders dan als volwassene. Soms geef je verklaringen aan dingen die absoluut niet kloppen, maar op dat moment volkomen logisch lijken.
Soms blijven die verklaringen hangen tot in je volwassenheid. Bij mij in ieder geval wel. Ik heb het heel vaak dat ik een term gebruik, me daarna de verklaring die ik er als kind aan gaf herinner en weer daarna besef ik dan plotseling de échte verklaring, waarna ik altijd een beetje raar gevoel overhoud. Was ik echt de afgelopen 10 à 15 jaar in de veronderstelling dat die verklaring waar was? Dat zou wel heel dom zijn. Toch voelde dat besef-moment heel echt. Echt alsof ik me dat voor het eerst realiseerde.

Een voorbeeldje: de film Kruistocht in Spijkerbroek is uit. Daardoor werd dat een gespreksonderwerp en opeens drong het tot me door dat ik altijd heb gedacht dat spijkerbroek een dorp was in het boek. Terwijl ze gewoon op een echte spijkerbroek doelen... Hoe kan ik dat misinterpreteren?
Nog een voorbeeldje: hopjesvla stond op tafel. Naar mijn idee heette dat hopjesvla omdat de vla met hopjes uit het pak komt. (Hoe kinderlijk..! Want is hopjes in die context wel een woord?) Blijkt er hopjes-smaak aan te zitten. (Ja, logisch! Vanille en chocolade zijn immers ook geen manieren waarop vla uit een pak komt.)

Achteraf snap ik dus nooit hoe ik ooit op die verklaring ben gekomen. Het schijnt dat kinderen heel fantasievol zijn. Maar of dat een reden is... geen idee. Ik vind het iedere keer weer apart.

Maar wat ik me afvraag: ben ik hier alleen in? Of hebben jullie dat ook wel eens?