Het staat in grote kapitalen op het zachtroze velletje post-it, dat met een extra plakbandje-voor-de-zekerheid aan het kleine spiegeltje op mijn bureau bevestigd is. Talloze keren deed ik aan dat bureau, voor dat spiegeltje, tien maal langer dan noodzakelijk over het inzetten of uitdoen van mijn lenzen. Gevangen door mijn reflectie, afgeleid van mijn lenzen, inspecteerde ik ieder puntje, pukkeltje en puistje op mijn kin, neus en voorhoofd. Deze zogenoemde T-zone pulkte ik daarna genadeloos kapot. Ieder puistje werd onthoofd, elke mee-eter werd door twee venijnige vingers uit zijn onderkomen gezet en alle korstjes die na/door de vorige inspectiebeurt als kleine daken op de wondjes waren gegroeid, werden stuk voor stuk door een scherpe nagel van hun helende taak verlost.
Het slagveld wat overbleef was helaas nooit overtuigend genoeg om een volgende keer te voorkomen. Ik bedekte mijn gehavende gezicht met make-up en kon dan eenvoudig negeren wat ik aanrichtte.
Lange tijd begreep ik niks van mijn gedrag. Waarom kon ik niet stoppen met mezelf kapot maken?
Inmiddels weet ik dat dit soort pulkgedrag theoretisch gezien op 3 manieren verklaard kan worden: het kan vergeleken worden met stress-verlagend nagelbijten, met gevoels-uitdovende zelfbeschadiging of met krabben-als-iets-jeukt-gewoon-omdat-het-lekker-is.
Terwijl ik voor alledrie deze verklaringen alleen maar onmogelijk moeilijke oplossingen zag, ontstond mijn eigen theorie: mijn gepulk is een tic-achtige verslaving waar ik simpelweg van zal moeten afkicken. Eén van die 3 theoretische opvattingen van hierboven zal vast ten grondslag aan deze verslaving liggen, maar is waarschijnlijk, zoals geldt bij veel onverklaarbaar gedrag, vervangen door gewoonte.
Zoals het hoort bij verslavingen besloot ik 1 januari (j.l.) te stoppen. toen ik 7 januari echt door mijn uitstel-smoezen heen was, begon mijn afkickpoging daadwerkelijk en ik deed álles om te voorkomen dat ik met mijn handen richting mijn gezicht ging. Ik weet nog goed dat deze poging vrij ónvlekkeloos verliep. Slaapdronken pulkte ik namelijk op 7 januari 's ochtends binnen een half uur het eerste korstje van mijn kin. Klaarwakker als ik toen acuut was, realiseerde ik me dat mijn goede voornemen me waarschijnlijk nóg moeilijker af zou gaan dan ik van te voren had ingeschat. Toch speelde ik het klaar. Eventjes. Hoe lang dat heeft geduurd weet ik niet meer, maar ik vermoed dat het pulken er toch al snel weer in begon te sluipen.
Volledig teruggevallen in mijn oude, verwoestende gedrag, plakte ik enkele dagen geleden, van plan om een nieuwe poging te wagen, ietwat beschaamd het verbiedende briefje midden op mijn spiegeltje, voorkomend dat ik mijzelf kan bekijken (in-de-spiegel-kijkend-pulken is schadelijker dan 'blind-pulken', vandaar dat mijn maatregel alleen die vorm bestrijdt).
NIET PULKEN!
staat er dik onderstreept op geschreven. Alleen als ik mijn lenzen in- of uitdoe, klap ik het papiertje even naar achteren, waardoor post-it en tekst gezamenlijk onzichtbaar zijn.
...En soms als ik iets vervelends uitstel. Dan kan ik me soms niet inhouden...
...maar ook soms juíst als ik me verveel...
...en daarnaast als ik een niet eerder ontdekt pukkeltje voel...
...en als dat ene korstje er 'even snel af moet'...
6 opmerkingen:
Lieve Nathalie,
oh wat herken ik het goed!
Als kind had ik altijd stukke knieen, die niet alleen het gevolg waren van de laatste valpartij,
en in de zomer stukke armen dankzij de muggen, die mij erg lekker vonden en hun sporen nalieten, als puber moest ook mijn gezicht het ontgelden en nu als volwassene: zodra 1 van de 3 situaties zich maar voordoet val ik weer terug in die oude, slechte gewoonte. Misschien is het gewoon genetisch? Heb ik je toch nog meer erfelijk materiaal met een lading meegegeven, dan je al dacht/wist!
Maar: gelukkig is een genetische erfenis geen absolute waarde, maar geeft het een boven- en ondergrens van mogelijkheden aan. En jij beschikt daarbij over een behoorlijk ontwikkeld vermogen tot zelfcontrole. Conclusie: hou hoop!
Veel liefs en succes gewenst van een "schuldbewuste" genetische donores.
:-)
Wat een heerlijk eerlijk verhaal. (En herkenbaar. Dat ook. Want ook lenzen. En een pincet. En 2 vingers.)
Ben benieuwd naar deel 2/3/4/5 ;-)
Herkenbaar, al pulk ik 'anders', haha. Het was een goed voornemen geweest inderdaad. Gelukkig nog heel wat maanden tot januari ;)
aiaiai heeeeeel irritant die krab0drang. zeker als je boven je spiegeltje hangt en ineens de een na de ander ontdekt.
trek je het nog een beetje? ;)
Ik kwam zonet ook weer eens tot de conclusie dat ik er moet afblijven omdat ik er niet uitzie. De zoveelste poging om er weer eens beter uit te zien. Toch blijft het heerlijk om het korstje er te voelen afkomen of een hard stuk korst vast te hebben. Je moet dan ook nog op je eten letten omdat er anders van die oneffenheden op je gezicht komen waar je eveneens aan pulkt. En dan in de examens is het dubbel zo erg. Achja leuk om te doen, spijtig dat je er daarna niet meer uitziet.
Ik begrijp je volkomen, groetjes Lance.
danique
ik heb heel veel plekken op mijn gezicht en heb er veel spijt van
ik heb dan ga ik naar school en heb ik veel foundation op en dat ziet er niet uit maar dan denk ik liever veel foundation dan dat je al die plekken ziet ik kan eer niet van af komen ik durf niet te zwemmen en ik heb ook plekken op mijn rug ook heel erg !!ik ben een meisje van 12 over 6 dagen 13 ik heb ook iets geschreven het heet mijn gezicht.
elke keer kijk ik in de spiegel naar mijn gezicht en dan zeg ik even nix. dan denk ik wat ben ik eigenlijk een lelijk wicht met al die plekken op mijn gezicht. dan kom ik op school met al die troep foundation en al die andere shit. klinkt misschien raar maar het is wel waar. dan kijk ik naar mijn vrienden die hebben het niet. ik lijk net op een oranje zwartepiet. ik wil niet dat hun het zien (zien)
Een reactie posten