Bomen knuffelen

"En dan ga je nadenken over wat er op dit moment in je leven belangrijk is om te leren."
zei één van de twee werkgroepbegeleiders op een open plek tussen de bomen en stuurde ons het bos in. "Jullie hebben drie kwartier de tijd!"
Een kwartier daarvoor zaten we in de kring in een lokaaltje in de kelder van de universiteit, onze werkgroep IBV* was net begonnen. Ons werd verteld dat we onze jas weer aan mochten doen, want we gingen naar buiten.
Na het krijgen van de opdracht liepen we alle twaalf wat ongemakkelijk een willekeurig pad in het bos op. We moesten niet te krampachtig gaan nadenken, want dat zou averechts helpen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn ervaring is dat mijn gedachten alle kanten opvliegen bij dat soort opdrachten en vandaag was daarop geen uitzondering. Eendjes fascineerden me opeens mateloos. De 'nordic walkers' die ik tegenkwam, eisten minstens vijf minuten van mijn tijd op, omdat ik me afvroeg waarom mensen dat nou zo leuk vinden. Tientallen gebeurtenissen schoten als pijlen door mijn hoofd en op het moment dat ik mezelf weer hervond en de opdracht in mijn hoofd herhaalde, merkte ik meteen waarom krampachtig nadenken niet werkt: mijn hoofd bleef leeg. (Om na 10 seconden weer gevuld te worden door onrelevante onderwerpen, gedachten en herinneringen.)
Hopeloos.
Wat wil ik nou leren? Ik heb al zoveel belangrijks geleerd de afgelopen jaren over mijn leven. Wat moet ik kiezen als er niks te kiezen valt?

Mijn groepsgenootjes dachten daar precies hetzelfde over. Iedereen liep een beetje doelloos door het bos. Sommigen strandden op een bankje, sommigen bleven rondjes wandelen. Maar iedereen die ik tegenkwam zei hetzelfde: dit werkt niet zo. Giechelig liepen we dan weer verder. Dit was toch veel te zweverig? Rondlopen in het bos om over jezelf na te denken? Daar konden we toch niks mee?

Wanhopig ging ik op de helft van de tijd op een bankje zitten. Krampachtig (wat moet je anders?) probeerde ik na te denken. Wat wil ik verbeteren? Wat wil ik veranderen? Waar loop ik tegenaan? Ja, ik stel altijd alles uit. Maar uiteindelijk komt alles goed, dus waarom zou ik dat dan veranderen? Therapeutisch peinsde ik verder. Waarom geeft uitstellen me vaak een vervelend gevoel? Opeens viel het kwartje. Als ik iets uitstel zit ik heen en weer te klikken op internet, of heen en weer te zappen op de TV. Ik doe niks échts leuks. Eigenlijk doe ik nooit meer iets échts leuks. Ik lees niet meer, terwijl ik daar zo van houd. Zou dat door het uitstellen komen? Als ik 's middags doe wat ik anders pas aan het eind van de avond zou doen, omdat ik er zes uur lang tegen aan loop te hikken, zou ik dan 's avonds een boek erbij pakken? Ik vind het het proberen waard.
Half bevroren stond ik op van het bankje. Verkleumd liep ik naar de groep toe. Glimlachend knikte ik toen er werd gevraagd of het allemaal was gelukt.

Nu moet ik bovenstaande nog in een 'leervraag' omzetten.
Gelukkig heb ik daar nog tot dinsdag de tijd voor. Acuut schiet de gedachte idealistisch door mijn hoofd: "Eigenlijk zou ik het vanavond moeten maken." Maar de uitstelleritus zet meteen een keel op. Vanavond kan niet hoor. Waarom niet? Daarom niet. Waarom? Dat kan véél beter morgen...
Ik heb dus nog een hoop te leren.

(*Het raarste vak wat ik tijdens mijn studie krijg is gisteren begonnen. IBV. Interpersoonlijke beroepsvaardigheden. Het is de bedoeling dat we aan het eind van deze cursus een berg vaardigheden bezitten waarmee we een goede, objectieve en vakbekwame psycholoog kunnen worden. Daarnaast is het ook de bedoeling dat we aan onze eigen issues werken. Die moeten ons namelijk niet in de weg komen te staan tijdens therapiesessies. Zoals jullie wel zullen begrijpen is het de bedoeling dat de patiënt ten alle tijden wordt geholpen: als de therapeut iets van de aangekaarte problemen herkent, mag de patiënt daar niks van merken.)