En daar stond ik dus, oog in oog met het meisje dat mijn leven mijn hele basisschooltijd zuur heeft gemaakt. Zij beantwoordde mijn aandacht met een betekenisloze blik. Zou ze me herkend hebben? Het is al 6 jaar geleden.
Onbewust gingen mijn gedachten terug in de tijd. De dingen die zij heeft gedaan zijn onvergeeflijk. Stelen is verboden, zij stal mijn spullen en liet anderen dat met haar overheersende gezag hetzelfde doen. Geweld is meestal zinloos, zij sloeg en schopte me geregeld tot ik bont en blauw zag. Schelden doet geen pijn, maar haar woorden vliegen nog regelmatig door mijn hoofd. Ik was te dik, te klein, te slim, te dom, te lelijk, kleedde me niet modieus en kon eigenlijk niets goed.
Wat was ik blij toen ik eindelijk klaar was op die basisschool, en nog veel blijer was ik, toen ik 3 jaar later vanuit het gehucht waar die school staat naar Rotterdam verhuisde. Natuurlijk had ik die pesterijen inmiddels gedeeltelijk achter me gelaten, maar toch was een van mijn eerste gedachte toen de verhuizing vast stond dat ik haar nooit meer zou hoeven zien.
Dat klopte, tot vandaag. En wat het met mij doet is meer dan ik had verwacht, en nog meer dan dat ik zou willen. Dit stukje van mijn verleden laat me dus niet los, hoewel ik dacht het te hebben afgesloten. En hoewel zij nu behoorlijk stevig is, en klein en er nog slecht uitzag ook, voelde ik me op mijn stoel in de bus steeds kleiner worden, wetend dat zij achter me zat.
Niet eens wetend, of ze überhaupt wel wist wie ík was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten