Moeilijk

Sommige dingen in het leven zijn heel moeilijk. Zo is er bijvoorbeeld een spreekwoord wat zegt dat vrienden máken niet moeilijk is, maar vrienden houden wel. Dit laatste bewijst zich keer op keer in mijn leven. Dat hoort dus, kennelijk, maar dat maakt het niet minder moeilijk.

Zo bestaat er een heel lieve meid die ik sinds de brugklas ken. Dat is op een week na, geloof ik, 6 jaar geleden. In die zes jaar zijn we voor zover ik weet altijd vriendinnen geweest. Soms kwam het wat meer van de ene kant, soms wat meer van de andere. Op sommige momenten waren we heel close en op andere momenten was onze gemiddelde conversatie een vluchtig 'hoi' - 'hoi'. Toch heb ik nooit echt het idee gehad dat ik haar kwijt was. Ik vertrouwde haar, zag haar als iemand op wie ik terug kon vallen. (En dat zegt wat bij mij ) Toch is het nu mis. Hoe het is gekomen weten we eigenlijk allebei niet, maar it hurts, like hell. Misschien klinkt dat overdreven, maar zo voelt het momenteel.

Het rare is, dat we inmiddels allebei een aantal mailtjes naar elkaar hebben gestuurd en de boel eens flink uitgepraat hebben (voor zover dat via mail mogelijk is) en allebei graag willen dat het weer goed komt. Maar wat zeg je tegen iemand die je al maanden niet gesproken hebt? Wat zeg je tegen iemand waarvan je tot op de dag van vandaag nog niet eens wist wat voor opleiding ze ging doen, omdat je het niet durfde te vragen? Hoe moet je je gedragen tegenover iemand die dingen over je gezegd heeft die normaal gesproken onvergeeflijk zouden zijn? Hoe moet je houding zijn als je iemand daarna weer spreekt?

Ik wil wel praten, ik wil weer samen lachen en desnoods ook samen huilen. Maar die eerste stap is zó verdomd moeilijk. En het blijft zó ontzettend makkelijk om me gewoon te blijven verschuilen in de stilte. Toch moet één van ons iets doen. En tot die tijd, blijven we gewoon doorgaan met deze variant op verstoppertje. Een spelltje dat pijn doet. Althans, bij mij.

En bij haar? Ik hoop het (niet).