In een stadion dat zeker door een aantal getalenteerde architecten is ontworpen, werd vrijdagavond het olympisch vuur door de laatste deelnemer aan de langste estafette ter wereld aangestoken. Een prachtig televisie moment, wat in real life natuurlijk nog veel prachtiger moet zijn geweest. Dit laatste kon je ook overduidelijk zien aan de kleine knipperende witte lichtjes in het publiek; flitsen van camera's, foto's makend die je vol trots en enthousiasme bij iedere volgende verjaardag rond zal laten gaan.
Dit 4-jaarlijkse evenement vergt een groot organisatorisch team. Want wat er allemaal bij die spelen komt kijken, en van wat dus allemaal door het organiserende land geregeld moet worden, dringt waarschijnlijk maar een fractie bij ons door. Die vier jaar zijn dan ook hard nodig, en worden tot en met de laatste minuten volledig gebruikt om alles klaar te maken voor deze nieuwe geschiedenisschrijvende gebeurtenissen. Hoewel bij íedere spelen het organiserende land ervan beschuldigd wordt te laat te zijn begonnen, verkeerd te hebben gepland en onvergeeflijke fouten te maken, verloopt iedere keer eigenlijk zonder al te grote problemen. Wat die organisatie allemaal kost is al helemáál niet iets waar wij enigzins juist naar kunnen gissen. Ik denk dat er bedragen in omgaan die ík niet een kan uitspreken. Natuurlijk zijn er ontzettend veel sponsors, maar dan nog: tijdens de eerste spelen, nog voor de geboorte van Christus, was het allemaal een stuk primitiever.
Waarom het tóch weer iedere keer doorgaat? Daar kan ik eigenlijk maar één reden voor bedenken. Saamhorigheid. Tijdens de spelen wordt er een gezonde, geweldloze en sfeervolle strijd gestreden. Heel wat anders dan al die oorlogen dus. En dat vind ik goed. Even tijdelijk de strijdbijl begraven en gewoon samen een leuk spelletje doen. Het zal natuurlijk geen vredesverklaring tussen de VS en Irak veroorzaken, maar ik denk wel dat het resultaat er mag zijn. D
Dit principe geldt trouwens alleen voor de Olympische spelen. Denk maar eens aan het WK voetbal en alle rellen die uitbreken als bepaalde landen niet naar behoren presteren.
Nee, de Olympische Spelen zijn uniek daarin. En ik hoop ook, dat wat er ook met onze wereld mag gaan gebeuren, dat die spelen altijd zullen blijven bestaan, ook al zijn dat dan misschien wel de enige paar weken per vier jaar dat mensen in vrede met elkaar leven.
De Olympische Spelen verdienen goud. En daarbij proost ik op nog oneindig veel sportplezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten