Collegdag nummer 4.

Mijn docent van vandaag heeft zijn roeping gemist. Ik weet het zeker. Maar ik ben werkelijk dolblij dat hij dat heeft gedaan, want hij was geweldig vandaag. Jullie snappen straks wel wat ik bedoel.

Het college van vandaag ging over schizofrenie. (Dat betekent niet dat je een gespleten/meervoudige persoonlijkheid hebt, om die misvatting even te doorbreken. Het betekent dat je last van wanen hebt en hallucinaties en ook wel gedesoriënteerd bent en de realiteit een beetje (veel en vaak) kwijt raakt. - om het even simpel en in anderhalve zin uit te leggen.)
De docent begon met een filmpje waarin we een 21 jarige zagen, die alles, overduidelijk, niet helemaal op een rijtje had. Het meisje had een schizofrene stoornis, en zou daar waarschijnlijk nooit meer vanaf komen. De docent gaf daarna een heel levendig college, steeds terugverwijzend naar het meisje uit het filmpje, waarin hij ons actiever dan we gewend zijn bij het college betrok. Zó levendig dat hij toen hij het verschil tussen wanen (kenmerk van schizofrenie) en een manie (kenmerk van manische depressiviteit) wilde uitleggen het 'gewoon' maar even uitspeelde.
Hoe dat eruit zag? Nou, heel geloofwaardig. Alsof hij nooit wat anders doet.
Om waanideeën uit te beelden wees hij naar de luidsprekers, achter in de collegezaal, die bedoeld zijn om zijn stemgeluid via een microfoon ook op de achterste banken duidelijk te maken. Hij riep dat dat stiekem camera's waren, omdat ze hem in de gaten houden. Ze willen namelijk alles weten wat hij doet. En daarom zijn overal camera's. En ze geven hem ook boodschappen. In de krant soms, of op de radio. Wij zouden dat niet kunnen horen, maar híj hoort ze en begrijpt ze.
Om duidelijk te maken hoe een (hypo)manie eruit ziet, deed hij alsof hij in een gebouw stond en politie buiten zag staan, en opeens heel helder zonlicht zag. Dat was een boodschap van god, híj was uitverkoren om de politie te helpen en hij rende naar beneden. Hij ging met zijn armen wijd voor de politie staan en zei met een harde, zware stem dat ze moesten stoppen en dat hij ze wel zou helpen, dat hij orders van God heeft gekregen om dit te doen, en dat het allemaal goed kwam. Hij was de uitverkorene.

Het was, zoals ik al vertelde, heel geloofwaardig. Heel de zaal zat muisstil op het puntje van zijn stoel. Ik dus ook. En behalve dat deed hij nog veel meer met me. Hij maakte me laaiend enthousiast. Ik voelde me bijna een echte psycholoog op de momenten dat ik meedacht met wat hij vertelde over het meisje en alles waar zij last van had. Hij wakkerde zo'n ik-wil-hier-alles-over-weten-drang aan... en als een docent dat in één college voor elkaar krijgt is hij goed geweldig.

Helaas voor hem dat hij nooit voor een baan als acteur heeft gekozen, want dat is duidelijk zijn roeping. Maar fijn voor ons dat hij in doceren zijn roeping ziet. Anders zou collegedag nummer 4 nooit zo leuk zijn geweest!