Amerika vs. Europa

Grote verschillen. Uiteraard.
Maar wat er nou beter is..? (onmogelijk te beantwoorden...)

Mij boeit vooral:

Is het beter om op zn Europees familieruzies in de doofpot te stoppen, te doen alsof er níks aan de hand is, en dan tegen elke verjaardag en elke familieaangelegenheid op zien, omdat je weet dat de spanning van begin tot eind te snijden gaat zijn? Omdat er mensen zijn die er helemaal niet willen zijn, die jij er ook eigenlijk niet eens bij wilde hebben. Keeping Up Appearances... tegenover de rest van de familie. (Die natuurlijk ook gewoon weten hoe de vork in de steel zit, maar net zoals de rest doen alsof hun neus bloedt.)

Of is het beter om op zn Amerikaans gewoon te durven en kunnen zeggen: ik mág jou niet, -ook al heb je het tegen je bloedeigen familie,- en vervolgens zorgen dat er bij verjaardagen en familieaangelegenheden alleen mensen uitgenodigd worden, waarvan je weet dat ze graag willen komen. Familiefeestjes zonder dat 'verplichte gevoel' zoals wij dat in Nederland kennen. (Want hoe leuk is Kerst nou eigenlijk?) Aan de andere kant betekent dit in realiteit dat ouders en kinderen het contact verliezen en dat familieleden verstoten kunnen worden. Bovendien valt erover te twisten of dit niet een vorm van weglopen voor je moeilijkheden is. Daartegenover kan je stellen dat wij als Europeanen onnodig moeilijkheden opzoeken, door zo krampachtig aan het familie-ideaal vast te houden.



En als ik er dan over nadenk.. is oprechte familieliefde van enkele personen niet veel meer waard dan dat neppe omdat-het-moet-gedoe van een grotere groep? Is het niet zo dat wij hier in Nederland(/Europa) veel te graag wíllen. Willen dat familie een belangrijk begrip in je leven is. Willen dat je altijd op je familie terug kan vallen.
En toch voel ik een bepaalde onvoorwaardelijkheid bij familie. Een gevoel dat je misschien bij je állesbeste vrienden kan hebben als je mazzel hebt. Maar bij je meest dichtbijstaande familie is er die onvoorwaardelijkheid. Misschien komt dat gevoel puur door mijn Europese opvoeding. Dat is moeilijk te zeggen. Maar het voelt geweldig.
Ik kan me niet voorstellen dat Amerikanen ditzelfde gevoel hebben. De voorwaardelijkheid druipt ervanaf. Hopelijk hebben ze mazzel met hun vrienden...