Volwassenen vs. kinderen

Nu mijn studie sinds enkele weken volledig gericht is op kinderen, worden mij dagelijks meer verschillen tussen volwassenen en kinderen duidelijk.
Natuurlijk bestaan er de overduidelijke verschillen die simpelweg door groei en ontwikkeling te verklaren zijn. Maar daar doel ik op dit moment niet op. Ik doel op denkbeelden, op wensen en verlangens en op hoe de wereld gezien wordt. Sommige van deze zaken draaien ergens in de overgang van kind naar volwassene met 180 graden. Waarschijnlijk omdat kinderen nog naïef en onbezorgd zijn en dit in verloop van tijd kwijt raken. Of misschien gewoon omdat de belangen van kinderen heel anders zijn, vergeleken met die van volwassenen.

Hoe dan ook.. kinderen en volwassenen verschillen soms als dag en nacht. Of als zwart en wit. Is er iets beter? Ik denk het niet.

Denk maar eens aan de volgende verschillen..:

Als kind wil je nooit slapen, voor altijd opblijven klinkt als muziek in je oren, iedere avond weer protesteer je als het bedtijd is om te zorgen dat het vreselijke moment waarop het licht in je slaapkamer uitgaat zo lang mogelijk wordt uitgesteld.
Als volwassene ben je altijd moe. We balen dat we nooit eens vroeg ons bed in kunnen of kunnen uitslapen omdat ons leven zo druk is. We zijn chronisch toe aan vakantie, omdat we op vakantie de rust kunnen vinden die we in het dagelijks leven niet meer hebben.

Een ander voorbeeld:

Als kind maak je je niet druk om je gezondheid. Je snoept zoveel als je kan. En groente vermijdt je weer zoveel als je kan. Sporten doe je uit jezelf, buitenspelen is immers je grootste hobby. Over je weerstand heb je je nog nooit druk gemaakt. Ziek zijn is immers soms best een beetje leuk. Dan mag je thuisblijven van school en liggend op de bank televisie kijken, bovendien is je mama extra lief. Lijnende mensen zijn op dat moment nog stom. Waarom zou je immers in vredesnaam 'nee' zeggen tegen koekjes en snoepjes die je aan worden geboden?
En nu, als volwassenen, zijn we continu met onze gezondheid bezig. We stoppen ons vol met geheimzinnige bacterieën die goed zouden zijn voor onze weerstand en stoelgang. Het grootste gedeelte van ons is zo'n 360 dagen per jaar 'aan de lijn', ook als dat niet nodig is, we zijn immers nooit perfect genoeg. Voor sporten hebben we echter geen tijd, dus storten we ons op Sonja Bakker, maaltijdvervangende shakes, soepjes en repen en andere diëten die uiteindelijk alleen maar je stofwisseling verlagen waardoor je blijvend afvallen kan vergeten. Sporten is de allerbeste oplossing voor wat overtollige vetrolletjes, en dat weten we ook, maar voor sporten hebben we geen tijd. Ons leven is immers zó druk. En we zijn al zo moe...

Nog een laatste voorbeeld:

Als -jong- kind zeg je het gewoon als je boos bent op iemand. Je blijft het misschien een paar dagen, dreigt dat diegene niet meer op je kinderfeestje mag komen, maar een week later is alles vergeten en vergeven. Kinderen die je echt niet mag, daar speel je gewoon niet mee. En als zo iemand komt vragen of hij mee mag doen met jouw spelletje zeg je gewoon 'nee'.
Wij volwassenen houden zoveel mogelijk de schijn op. Onze boosheid uiten we thuis, klagend over die ene stomme collega, of dat arrogante studiegenootje. De waarheid tegen die persoon zeggen is not done. We blijven altijd aardig. We weten wel wie ons het meest leuk, lief en aardig vinden, dit zijn onze beste vrienden. Maar daaronder ligt een groot grijs gebied. Wij zijn doorgaans namelijk niet eerlijk over ons gevoel. Zelden zullen we iemand vertellen dat we hem niet mogen. En als iemand die we niet mogen aanschuift bij jouw lunchtafel, of vraagt of je hem even een lift kunt geven -want jullie moeten toch dezelfde kant op-, of vraagt of je hem even wil helpen met dat ene project op jullie werk... zeg je géén 'nee'.



Verschillen van zo'n 180 graden. Onduidelijk wat de betere kant is.
Wel duidelijk is -in ieder geval voor mij, voor mij als (bijna)psycholoog-, dat je kindertijd je meest onbezorgde tijd van ons leven is en dat alle kinderen daar recht op hebben.
Gelukkig kan ik daaraan gaan bijdragen.