Trein perikelen.

Gisteren toen de wereld wit was, vreesde ik al dat mijn treinreis naar Leiden vandaag een uitdaging zou worden. Opgelucht haalde ik dan ook adem toen vanmorgen bleek dat al dat witte als sneeuw voor de zon was verdwenen. Vol goede moed stapte ik in de bus naar de trein.

Helaas. Heel perron 2 stond vol wachtende mensen met een geïrriteerde blik. Er was al een tijdje geen trein geweest, dat was duidelijk. Toen een omroepstem meedeelde dat er twee treinen uitvielen en dat de volgende trein alweer 10 minuten vertraging had, besloot ik de metro te pakken naar Centraal Station. Dan haalde ik precies mijn geplande trein en zou nog op tijd bij mijn college aanwezig kunnen zijn.

Alweer helaas. Een groot aanplakbiljet bij de ingang van het station, een onophoudelijke omroepstem en overal cirkeltjes van mensen om het NS-personeel heen vertelde me al hoe laat het was. Wegens uitgelopen werkzaamheden reden er minder treinen tussen Rotterdam en Den Haag. ''Minder? Géén dus'' was mijn eerstvolgende, hopeloosmakende, gedachte, want het aankondigingenscherm bij het perron was helemaal leeg.

Hulpbehoevend sloot ik me aan bij één van de groepjes mensen. De paar woorden die ik opving gaven hoop. "Zei u nou net dat de intercity's naar Amsterdam wèl gewoon rijden?", vroeg ik voor de zekerheid aan een tewoordstaand persoon. Ze antwoordde bevestigend en in gedachten huppelend liep ik de trap op naar het perron.

De trein arriveerde precies op tijd. Ik nestelde me in een stoel en bedacht nog even opgelucht dat ik gewoon op tijd in Leiden zou zijn.

Vijf minuten later stonden we echter nog steeds stil. Om me heen hoorde ik verschillende personen opmerken dat het nou wel erg lang duurde. Eén van hen wist toe te voegen dat er één station terug nog was medegedeeld dat het niet zeker was of deze trein wel verder zou rijden.
Leuk. Ik probeerde me te herinneren hoe laat de eerstvolgende trein naar Gouda zou vertrekken, om uiteindelijk met een omweg in Leiden aan te komen, maar het overwegen van mijn andere reismogelijkheden werd onderbroken door een stem uit de intercom:
"Dames en heren, we wachten nog op een conducteur. Zodra deze er is, zullen we vertrekken. Sorry voor het ongemak."

(15 minuten later vertrokken we. Het college moest zonder mij beginnen.)



Ach. Morgen weer een kans. De kans is klein dat er dan weer een conducteur mist omdat hij zich verslapen heeft/zijn fluitje kwijt was/de spoorwijzigingen niet meer begreep/dacht: 'opeens weet je het, je wordt postbode'.