Winkelen gingen we. Mijn mama en ik.
Vlak voor de ingang van het winkelcentrum stopte ze abrupt. Geschokt keek ze naar de plek waar haar volgende stap zou zijn geland. Ik volgde haar blik. Op de grond kroop een klein vogeltje kreupel in het rond.
We keken elkaar aan en we dachten hetzelfde: zo'n pijnlijdend beestje met uitzichtloos bestaan moet uit zijn lijden verlost worden. "Ik doe dat niet hoor! Dat kan ik niet!" vertelden we elkaar bijna in koor. Na een kleine hapering liepen we enigszins schuldbewust verder...
"We doen wel gewoon alsof we hem niet gezien hebben, goed?" zei mijn moeder.
Ik vond dat een goed plan.
Ons egoïsme redde óns van wat moeilijks, maar redde niet het vogeltje van zijn pijnlijke en langzame dood.
Wat zou jíj doen? Zou je egoïsme winnen? Of zou je zonder twijfelen een paar hinkelpassen op het hoofd van het arme beestje maken...?
2 opmerkingen:
Geen idee als ik het zo op straat/stoep zou zien liggen, ik denk dat ook ik het lef niet zou hebben.
"Vroeger" thuis ging dat allemaal wel een stuk makkelijker, gewoon met een bijl/mes t' nekje doorhakken. (nou ja mijn vader deed dat dan ;))
Als er wel echt nog redelijk wat leven in zou zitten zou ik ermee naar dierenarts gaan oid.
XxX
Ik zou 5 minuten ronddrentelen op de plek des onheils in de hoop dat iemand zou snappen dat er iéts moest..... en dan zou ik afdruipen... maar hem zelf doden? Nee... guess not.
Een reactie posten