Voorspelbaar?

Ik kijk veel films. Heerlijk vind ik het: in de bioscoop, onderuitgezakt voor mijn televisie, of bij een ander op de bank; zwijmelen bij een romantisch verhaal, meeleven met de hoofdpersoon in een dramafilm, niet meer bijkomen van het lachen bij een goede komedie of mijn nagels kapot bijten tijdens het kijken van een enge thriller. Ik laat me graag meeslepen in een onrealistisch verhaal, maar ook van een op ware gebeurtenissen gebaseerde film kan ik echt genieten. Het maakt mij niet uit als een film volledig voorspelbaar is, bij een komedie versterkt dat zelfs veel grappen, maar een goede onverwachte twist in het verhaal is ook welkom.
Naar mijn mening doen filmmakers vaak mislukte pogingen om zo'n twist in hun film te stoppen. Ook al zitten de laatste 30 minuten vol met wendingen die je niet had voorzien, voel je vaak wel aan dat het verhaal uiteindelijk toch een goed einde zal hebben. Bij mij veroorzaakt dat soms een soort 'moet dat nou?' reactie, omdat het voelt als het uitstellen van het einde van de film, in plaats van het verbeteren van de kwaliteit. Je zou het spannend moeten vinden, maar weet tegelijkertijd dat dat niet nodig is. In tv-series gebeurt soms hetzelfde; in Grey's anatomy zal Meredith nooit dood gaan, een verhaallijn waarin haar leven gevaar loopt, is daardoor minder spannend; en in The mentalist zal Patrick Jane door geen enkele crimineel vermoord worden om dezelfde reden: een hoofdpersoon (zeker één waarop de titel is gebaseerd) laten ze niet overlijden, daar kan je zeker van zijn. Two and a half men is overigens een uitzondering hierop; als je hoofdpersoon verslaafder is dan de alcoholist die hij in de serie speelt, mag van de regels worden afgeweken.

Heel af en toe stoppen schrijvers zó'n heftige twist in een filmscenario dat elke kijker verbaasd naar adem happend van zijn stoel valt. Een wending die inslaat als een bom, die het hele verhaal op zijn kop zet. Remember me, Passengers, The others, A beautiful mind; zomaar een aantal voorbeelden uit mijn DVD-collectie waarin het verhaal zo'n extreme twist heeft. Stuk voor stuk geweldige films.

Een tijdje terug zag ik One day. Een film die eigenlijk in bovenstaand rijtje past, maar er toch niet tussen staat. Ik zag de twist namelijk aankomen... Puur door de manier van filmen en het moment in het verhaal wist ik precies wat er ging gebeuren. De verrassing was weg, en het adem happen bleef uit.
Zou ik het voor mezelf verpest hebben? Heb ik zóveel films gezien dat ik niet meer verrast kan worden? Hopelijk niet... Maar films die mij écht verrassen zullen misschien wel steeds zeldzamer worden.
Ach, dat maakt ook niet uit. Voorspelbaarheid heeft ook zo zijn charme. Eén of twee adem-hap-momentjes per jaar is al voldoende. Dus doe mij maar gewoon af en toe een rampenfilm waarbij de wereld uiteindelijk vergaat. Of een romantische film waarin het pasgetrouwde stel vlak voor de aftiteling dood gaat omdat het vliegtuig wat hen naar hun huwelijksreisbestemming moet brengen neerstort. Of een spannende politiefilm waarin de moordenaar na twee uur spanning éindelijk ontmaskerd wordt, maar dan de rechercheur doodschiet en alsnog wegkomt. (Of misschien moet Sid in Ice Age 5 doodgaan. Of James Bond, in het volgende deel van die serie.....?)