Precies op tijd, voordat de
voicemail het opnemen van mij zou overnemen, druk ik op de groene knop: ‘Hoi!’
zeg ik enigszins buiten adem van het sprintje naar mijn telefoon. ‘En, en, en???’ klinkt de stem van Beste
Vriendin ongeduldig aan de andere kant van de lijn. Hoewel mijn onbegrip zich
zwijgend uit, snapt ze dat ik niet weet waar ze het over heeft: ‘Ik heb je
zéker al 3 berichtjes gestuurd! Heb je die niet gelezen?’, vraagt ze klagend.
Ik haal de telefoon een stukje van mijn oor en zie inderdaad een knipperend
envelopje op het scherm heen en weer springen. ‘Niet gehoord,’ beken ik schuld.
‘Ohhhhh,’ zucht Beste Vriendin ontsteld in mijn oor, ‘nou, moet je horen...,’
begint ze en vertelt in geuren en kleuren wat ik nog tot dat moment had gemist.
Wat ik doe kan natuurlijk
helemaal niet meer. Je telefoon is tegenwoordig een extra ledemaat, die je niet
uit het oog mag verliezen. Onbereikbaar
zijn is not done. Terwijl ik het eerlijk
gezegd al een persoonlijke prestatie vind om te weten waar ik mijn telefoon heb
gelaten, als blijkt dat hij niet in mijn tas zit. Soms word ik dan ook gek van
Beste Vriendin. Bij elk verwijt van mobiele nalatigheid fantaseer ik over een
gsm-loze wereld. Een wereldwijde netwerkstoring is mijn grootste wens.
Ik zou dan bij Beste
Vriendin aanbellen om te vragen of ze tijd heeft voor een kopje thee. En dan
zouden we gezellig en uitgebreid kletsen over wat we hebben meegemaakt, in
plaats van alles in korte zinnen en met weinig woorden te delen via een telefoonschermpje.
We zouden niet afgeleid worden door ‘plieppliep’ of ‘bzzzbzzz’ om vervolgens
gedeelde aandacht te krijgen omdat de ‘pliep’ of ‘bzzz’ het begin van een
(on)waarschijnlijk (on)belangrijk gesprek was. Na te zijn uitgepraat zouden we
onze agenda’s trekken om snel weer iets gezamenlijks te plannen. Een keer geen
‘ik spreek je later’, waarmee dan vlugge smsjes zonder echte inhoud worden
bedoeld.
Het lijkt mij een ideale
wereld. Maar lang zal het vast niet duren. Als de storing is verholpen is het
al snel weer als vanouds; iedereen is weer online en contact verloopt in bytes.
Er is geen weg meer terug; ik zal er aan moeten wennen. Gelukkig weet ik dat
mijn vrienden wat ouderwetsiteit ook vaak kunnen waarderen: mijn per post
verstuurde verjaardagskaart staat altijd wekenlang uitgestald. Probeer dat maar
eens met een sms’je.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten